Κυριακή 28 Μαΐου 2017

ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ:ΠΩΣ ΠΗΡΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ..

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Η ΜΑΛΘΑΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΙΩΝ

Ίσως να ανήκω στη τελευταία γενιά αγοριών όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια στην αλάνα, την βρομιά, την αντιπαλότητα και το βουνό. Δεν υπήρχε μέρα που να μην επιστρέφω στο σπίτι βρόμικος και με εκδορές σε όλο το σώμα μου. Ιδιαίτερα την καλοκαιρινή περίοδο, ξεκινούσαμε από το πρωί τις δραστηριότητες και τελειώναμε αργά το βράδυ, ακούραστοι και ανεξάντλητοι από ενέργεια. Παίζαμε ποδόσφαιρο, ποδήλατο, καλαθοσφαίριση, κρυφτό, κυνηγητό και κάναμε κάθε λογής παιδικές μπαγαποντιές και αταξίες. Αρπάζαμε μούρα και δαμάσκηνα από τις αυλές, επισκευάζαμε μόνοι μας τα ποδήλατά μας, φτιάχναμε ξίφη από σανίδες και δόρατα από χοντρά κλαδιά και παλεύαμε μεταξύ μας. Στο σχολείο υπήρχε αντιπαλότητα και ανταγωνισμός, μπορεί να είχε και νταήδες, αλλά μαθαίναμε να τους αντιμετωπίζουμε. Γενικά δεν ήμασταν τόσο ευαίσθητα παιδιά, ούτε παίρναμε βαριά ο,τι μας έκαναν, το ξεπερνούσαμε γρήγορα. Σήμερα θα μας χαρακτήριζαν αγροίκους και απολίτιστους. Όμως παρά τις σκανδαλιές και το θράσος που υπήρχε μεταξύ μας, διαπνεόμασταν από ένα σεβασμό και φρόνιμο ήθος, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Κολοκοτρώνη περί φρονίμου ελευθερίας, προς τους μεγαλύτερους, τους δασκάλους, τα όργανα της τάξης και τους γονείς μας. Δεν θέλω να εξιδανικεύσω εκείνη την εποχή και τη γενιά μου, αλλά δεν μπορώ να πω ότι σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα.

Τα σύγχρονα αγόρια διακρίνονται για την μαλθακότητα και την ηττοπάθειά τους. Γεννήματα υπερπροστατευτικών γονέων που έχουν αναθρέψει μία γενιά άβουλων ανθρώπων που δεν λερώθηκαν ποτέ, δεν χτύπησαν ποτέ, δεν τσακώθηκαν και γενικώς έπαψαν να ζουν πριν προλάβουν να γεράσουν. Μία ολόκληρη γενιά γαλουχημένη μονάχα με τις θηλυκές αρετές, όπως η φροντίδα, η ευαισθησία και η λεπτότητα, ενώ απέβαλε και στιγμάτισε τις ανδρικές αρετές, το θάρρος, την ακεραιότητα, την σκληραγωγία και την τιμή. Όλα αυτά για να γίνουν πιο πολιτισμένα και ευγενικά τα παιδιά. Παραδόξως έφερε τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα παιδιά έγινα πιο ακοινώνητα, αφού δεν επιτρέπεται η έντονη αλληλεπίδραση για να μην έλθουν σε ρήξη, για να μην λερωθούν γιατί πλέον «έχουμε εκσυγχρονιστεί» με συνέπεια να γεμίσουν το κενό και την απουσία των εξωτερικών δράσεων με βιντεοπαιχνίδια και κάθε λογής δώρα που κατέστησαν τα παιδιά αποβλακωμένα και κακομαθημένα. Χωρίς κανένα σεβασμό απέναντι στους γονείς, τους δασκάλους, την έννομη τάξη, τους μεγαλυτέρους, αφού μεγάλωσαν με την νοοτροπία ότι δεν είναι καλό να τα τιμωρείς όταν αυθαδιάζουν, οι δάσκαλοι δεν μπορούν και δεν τολμούν να τα πειθαρχήσουν γιατί οι γονείς δεν θέλουν να πληγωθούν και να καταπιεστούν τα καμάρια τους, ενώ οι ίδιοι οι γονείς δεν τα τιμωρούν γιατί προτιμούν τον διάλογο.

Σήμερα θεωρείται κατακριτέο να υποστηρίζεις ότι δεν είναι κακό να παίζει το παιδί με όπλα, να φτιάχνει ξίφος από κλαδί, να παίζει στο ύπαιθρο και να χτυπήσει, παρουσιάζεται ως λάθος να θεωρούμε ότι οφείλει να αντιδρά όταν προσβάλλεται και παρενοχλείται. Είναι επίσης απαράδεκτο να το τιμωρήσεις και αναχρονιστικό να το μεγαλώσεις με πειθαρχία. Δεν θα ξεχάσω την τραγελαφική δήλωση του Καναδού πρωθυπουργού που είχε πει «αν εξοντώσεις τους αντιπάλους σου, αυτοί νικούν». Σήμερα επιβραβεύονται τα θύματα, όχι οι αγωνιζόμενοι. Δεν χαίρουν σεβασμού οι θαρραλέοι που αντιμετώπισαν τους θύτες και τους δυνάστες τους. Αυτό είναι το πρότυπο που επιλέξαμε να δώσουμε στα παιδιά μας: αποδέξου τον ρόλο του θύματος και θα κερδίσεις. Η ηττοπάθεια έχει ποτίσει τις δυτικές κοινωνίες και γαλουχούνται ολόκληρες γενιές άβουλων και μουδιασμένων ανθρώπων που έχουν ασπαστεί τον φεμινισμό και την κουλτούρα του θύματος.

Ο πυρήνας αυτού του προτύπου είναι η αφελής αντίληψη του προοδευτικού ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση καλός. Η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος δεν είναι φύσει καλός και ανιδιοτελής. Είναι κτητικός, άπληστος και ιδιοτελής. Ελάχιστοι θα θυσίαζαν το συμφέρον τους για να υπερασπιστούν το καλό και το δίκαιο. Γι’ αυτό όσοι το κάνουν θεωρούνται ξεχωριστοί και αξιέπαινοι και τους αποδίδουμε φόρο τιμής. Αν οι περισσότεροι άνθρωποι έπρατταν το ίδιο, δηλαδή έθεταν το δίκαιο πάνω από το συμφέρον τους, τότε δεν θα θεωρείτο κάτι ξεχωριστό και αξιέπαινο, αφού θα το έκαναν οι περισσότεροι. Όμως αυτό δεν ισχύει. Είναι λοιπόν προτιμότερο να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τον κόσμο όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Προσωπικά προτιμώ την συνολική άσκηση των αρετών, τόσο την συντροφικότητα, την συμπόνοια, την ευγένεια και την καλοσύνη, όσο την ανδροπρέπεια, το θάρρος, τη μαχιμότητα και την σκληραγωγία. Να αφήσουμε τα παιδιά να λερωθούν, να χτυπήσουν, να τσακωθούν και μετά να τα βρουν. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία, δεν χρειάζεται και δεν γίνεται να αγαπιόμαστε συνέχεια, ούτε πρέπει να δημιουργήσουμε μία γενιά λοβοτομημένων και νεκροζώντανων ανθρώπων για να σταματήσουμε τις διαμάχες.

http://themermaidtavern.gr

Τετάρτη 24 Μαΐου 2017

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΧΟΥΝΗΣ

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
Ο ''Πολιτιστικός σύλλογος των απανταχού Χουνιωτών οι ρίζες μας'' Την Κυριακή 28 Μαΐου 2017 διοργανώνει ΜΟΝΟΗΜΕΡΗ εκδρομή για Ναύπλιο και Μυκήνες

Τιμή εισιτηρίου 18 ευρώ

Πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων στα τηλέφωνα
Στέλλα 6974895578
Φωτεινή 6977935091
Αριστείδης 6978444103

Για το Δ Σ
Η πρόεδρος
Πρωτόγερου Στέλλα

Τρίτη 16 Μαΐου 2017

Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης....

Ο έρωτας δεν είναι σπάνιος. Σπάνιος είναι ο αμοιβαίος έρωτας και ο έρωτας που διαρκεί.

Γιατί έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για τον έρωτα;

Πρώτον, επειδή πρόκειται για θεμελιώδες υπαρξιακό ζήτημα με το οποίο όλοι, κάποια στιγμή, κληθήκαμε ή θα κληθούμε να αναμετρηθούμε.

Δεύτερον, επειδή όταν του επιτρέπουμε να κάνει τη δουλειά του (δηλαδή όταν τον ζούμε μέχρις εσχάτων), μας φέρνει αντιμέτωπους με όλα τα σκληρά δεδομένα της ύπαρξης: το εφήμερο των πραγμάτων, την έλλειψη νοήματος, τη μοναξιά.

Τέλος, επειδή δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές μας, θυμίζοντάς μας την επιθυμία να ζήσουμε στο έπακρο τη ζωή και, συγχρόνως, το φόβο να το πράξουμε.

Πότε και ποιον ερωτευόμαστε;

«Ποτέ δεν πέφτω στα δίχτυα του έρωτα εφόσον προηγουμένως δεν το έχω ποθήσει», έχει πει κάποιος (1), και εγώ θα συμπλήρωνα ότι τον πόθο να ερωτευτούμε τον ξυπνάει η ανάγκη να ταράξουμε τα νερά, όταν η ζωή μας είναι ήρεμη και τακτοποιημένη μεν, αλλά κάπως άχρωμη.

Φαίνεται, δηλαδή, ότι πρώτα ξυπνούν οι ανάγκες του εαυτού για αμφισβήτηση και αναθεώρηση των δεδομένων της ζωής, και κατόπιν κάνει την εμφάνιση της η ανάγκη για έναν συγκεκριμένο άλλο.

Όσο για το ποιον ερωτευόμαστε, μάλλον αποτελεί μυστήριο με ελάχιστες πιθανότητες να διαλευκανθεί. Ίσως είναι ο πιο ταιριαστός ή συμπληρωματικός, όπως υποστηρίζουν οι θεωρίες της ψυχολογίας. Ή ίσως είναι εκείνος, του οποίου το βλέμμα μας θυμίζει το πρώτο βλέμμα που πρωτοαντικρίσαμε ερχόμενοι στον κόσμο, όπως υποστηρίζει η ψυχανάλυση.

Ίσως τελικά δεν έχει σημασία ποιος είναι, μιας και εμείς οι ίδιοι κατασκευάζουμε ενεργητικά την εικόνα του ώστε να μας αρέσει. Ώστε να ικανοποίει την ανάγκη μας να οικοδομήσουμε ένα νέο εαυτό και μια νέα ζωή εντός μιας νέας πραγματικότητας.

Παρόλο που είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ του αν ερωτευόμαστε τον πραγματικό άνθρωπο απέναντί μας ή την εικόνα που έχουμε στο κεφάλι μας για εκείνον, ο άνθρωπος που θα μας συγκινήσει είναι ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος και μη συγκρίσιμος (τουλάχιστον για όσο διάστημα διαρκούν τα μάγια).

Όπως και να έχει, η αδυναμία να εξηγήσουμε αιτιολογικά την επιλογή μας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Γιατί ερωτευτήκαμε αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Το ερώτημα σχεδόν εξεγείρει. Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο άγνωστος που μέσα σε μια στιγμή έγινε τόσο σημαντικός;

Η εμπειρία του έρωτα

Για αδιευκρίνιστους, λοιπόν, λόγους δύο άνθρωποι (ή δύο βλέμματα) συναντιούνται. Και λέγοντας ψυχολογική συνάντηση δεν εννοούμε κάτι απλό. Αναφερόμαστε στη σπάνια εκείνη στιγμή μέσα στο χρόνο, κατά την οποία ένας άνθρωπος αγγίζει έναν άλλο στον πυρήνα του και, εξαιτίας αυτού, εξαναγκάζεται σε ριζική μεταστροφή και διαφοροποίηση.

Ασφαλώς υπάρχουν ιδιοσυγκρασιακές διαφορές, αλλά, σε γενικές γραμμές, έπειτα από μια τέτοια συνάντηση, ένας άνθρωπος, «φυσιολογικός» μέχρι εκείνη τη στιγμή, αρχίζει να εμφανίζει τα ακόλουθα «συμπτώματα»:

1. Αισθητά μειωμένη όρεξη για ύπνο ή φαγητό και μόνιμη ψυχοφυσιολογική διέγερση (αυξημένος καρδιακός ρυθμός, διεσταλμένες κόρες ματιών, ίλιγγος, αποπροσανατολισμός).

2. Υπερβολικό, ανεξέλεγκτο πάθος για τον άλλον, σε συνδυασμό με επίμονα συναισθήματα ευφορίας, αγαλλίασης, ενθουσιασμού, έκστασης.

3. Διαρκής ονειροπόληση και ισχυρή απροθυμία ή άρνηση να εργαστεί, να συνδεθεί με άλλους ανθρώπους εκτός του ποθητού αντικειμένου, γενικώς να συντονιστεί με την πραγματικότητα.

4. Επαναλαμβανόμενες σεξουαλικές φαντασιώσεις καθημερινά, προκαλούμενες από ισχυρή φυσική έλξη και σεξουαλική επιθυμία για το ερωτικό αντικείμενο.

5. Απορρόφηση από ρομαντικές φαντασιώσεις απόλυτης ένωσης κατά το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, και εκδήλωση συμπεριφορών στοργής, τρυφερότητας και ενδιαφέροντος για τον άλλον.

6. Παράλογη υποκειμενική αίσθηση ότι είναι μαγεμένος ή υπνωτισμένος ή υπό την επήρεια ουσιών, με συνέπεια την εκδήλωση συμπεριφορών εξάρτησης και άμεσης προσκόλλησης στον άλλον.

7. Ταχέως αυξανόμενη αμοιβαία εμπιστοσύνη και ισχυρή ανάγκη εκατέρωθεν αλλαγής, επιρροής και αυτοαποκάλυψης.

8. Διάχυτη αίσθηση συνενοχής και συμμετοχής σε ένα ιδιωτικό μυστικό μόνο για δύο (αίσθηση ειδυλλίου).

Τα παραπάνω «συμπτώματα» είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος. Την αμέσως επόμενη στιγμή (ή και τη ίδια), αρχίζει ο πόλεμος και απόδειξη αυτού είναι η πολεμική ορολογία του έρωτα: αιχμαλωτίζω, κατακτώ, δολοπλοκώ, επιτίθεμαι, υποτάσσομαι.

Η αναπόφευκτη αποτυχία απόλυτου συντονισμού με τον άλλον, ακριβώς επειδή είναι διαφορετικός από εμάς, γεννά την αγωνία, την αβεβαιότητα, την αδημονία. Το βάθος και η υπερβολή του δικού μας συναισθήματος, σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση ότι ο άλλος είναι ελεύθερος να μείνει ή να φύγει όποτε θέλει, ξυπνούν το θυμό, τη ζήλια, μας κάνουν αβέβαιους και ασταθείς, με διαρκείς μεταπτώσεις στο συναίσθημα και τη συμπεριφορά.

Ακόμα και όταν ο άλλος είναι ολοκληρωτικά παρών και δηλώνει εξίσου ερωτευμένος, η αίσθηση του ανικανοποίητου, της στέρησης, της έλλειψης, δε λένε να μας εγκαταλείψουν.

Η κατάσταση που βιώνουμε είναι η αποθέωση της αμφιθυμίας. Μας ελκύει και μας απωθεί την ίδια στιγμή. Μας γεμίζει ενέργεια και συγχρόνως μας εξαντλεί. Μας απομακρύνει και μετά μας φέρνει πάλι κοντά και μάλιστα με ενισχυμένη την επιθυμία.

Πρόκειται για βίωμα πρώτου μεγέθους που ψυχολογικά καταλαμβάνει όλο το χώρο, κυριεύοντας ολοκληρωτικά τον άνθρωπο. Με αυτή την έννοια, ο έρωτας εντάσσεται στη σφαίρα της «ψυχοπαθολογίας», της ψυχής που πάσχει.

Οι ερωτευμένοι τον μισό καιρό χαίρονται και τον υπόλοιπο υποφέρουν. Υποφέρουν για τον άλλον, αλλά κυρίως για τον εαυτό τους προσπαθώντας να βγάλουν νόημα από αυτό που τους συμβαίνει. Είναι τραγικά πρόσωπα όσο και αν ακούγεται υπερβολικό. Όσοι έχουν ερωτευτεί έστω μία φορά στη ζωή τους το γνωρίζουν αυτό.

Το τέλος του έρωτα

Ασφαλώς κάποια στιγμή ο έρωτας τελειώνει. Με μαθηματική ακρίβεια: κάθε φορά βιώνεται ως μοναδικός, κάθε φορά βιώνεται ως αιώνιος, κάθε φορά τελειώνει. Είτε διακοπεί είτε συνεχιστεί η σχέση, ο έρωτας θα μας εγκαταλείψει οπωσδήποτε και με αυτή την έννοια κάθε έρωτας είναι εξορισμού καταδικασμένος.

Ένα λεπτό όμως. Γιατί τελειώνει;

Επειδή είναι αδύνατον να πραγματοποιήσει όσα υπόσχεται. Επειδή όταν έρχεται η ώρα να συγκρουστεί με την πραγματικότητα είναι χαμένος από χέρι.

Επειδή, από βιασύνη ή φόβο, δόθηκαν και κατακτήθηκαν τα πάντα και η επιθυμία δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης.

Επειδή δεν αντέχουμε να το πάμε μέχρι τέλους, από φόβο μήπως ταλαιπωρηθούμε, πονέσουμε ή εγκαταλειφθούμε. Πράγματα σίγουρα δηλαδή έτσι και ερωτευτούμε.

Επειδή ο άλλος είναι άλλος. Είναι διαφορετικός, ξεχωριστός από εμάς και δεν μπορούμε να συγχωνευτούμε μαζί του, ούτε καν να συγχρονιστούμε.

Επειδή δεν αντέχουμε το πόσο ευάλωτους και τρωτούς μας καθιστά. Μαθημένοι να κρύβουμε τις ανάγκες και τα συναισθήματα μας, μόλις ψυλλιαστούμε ότι κινδυνεύουμε να εκτεθούμε, το βάζουμε στα πόδια.

Επειδή αποδεικνύεται ότι ο άλλος είναι απλώς ένας άνθρωπος και όχι ο θεός που ερωτευτήκαμε. Ο έρωτας χωρίς εξιδανίκευση απλώς δεν μας γεμίζει το μάτι.

Υπάρχουν πολλά «επειδή» που εξηγούν γιατί τελειώνει ο έρωτας, αλλά καμία εξήγηση δεν μπορεί να μας κάνει να δεχθούμε το τέλος έτσι απλά. Ανεξάρτητα από το αν ο έρωτας εγκατέλειψε πρώτα εμάς ή τον άλλον, δυσκολευόμαστε να αντικρίσουμε την «αποτυχία» μας κατάματα και να παραδεχτούμε ότι πάλι δεν τα καταφέραμε.

Ανακόπτοντας τη διαδικασία ωρίμανσης που ξεκίνησε ήδη με την πρώτη συνάντηση, επιστρατεύουμε μια σειρά από μηχανισμούς, προκειμένου να αντισταθούμε στον πόνο.

Ψευδαίσθηση ελέγχου. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι ελέγχουμε απόλυτα τα συναισθήματα μας. Αποφασίζουμε να γυρίσουμε σελίδα μέσα σε μια νύχτα. Δεν έχουμε τίποτα να σκεφτούμε, να δουλέψουμε ή να ξεπεράσουμε. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύουμε καν στον έρωτα.

Εμμονή. Ολοκληρωτική άρνηση του τέλους. Ο άλλος έχει φύγει οριστικά, αλλά εμείς ορκιζόμαστε ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς εκείνον. Μένουμε κολλημένοι, ανίκανοι να πάμε παρακάτω, αδυνατώντας να συμφιλιωθούμε με το ανέφικτο και το εφήμερο.

Άρνηση ανάληψης της ευθύνης των συναισθημάτων και συμπεριφορών μας. Φερόμαστε ως ανώριμα, επιπόλαια παιδιά που τα θέλουν όλα. Δεν ξέρουμε αν θέλουμε να τελειώσει ή να συνεχίσει ο έρωτας, προτιμούμε κάποιος άλλος να αποφασίσει για μας. Δεν παίρνουμε θέση, δεν επιλέγουμε, δεν διεκδικούμε, δεν εγκαταλείπουμε τίποτα. Στασιμότητα στην αιωνιότητα.

Όταν όλοι οι μηχανισμοί αποτύχουν, όταν εξαντληθούν όλα τα περιθώρια, τελικά (και επιτέλους) αφηνόμαστε στον πόνο. Πρόκειται για γνήσιο πένθος καθώς οι απώλειες είναι μεγάλες και πολλά αυτά για τα οποία πρέπει να κλάψουμε.

Χάθηκε ο άλλος. Η δύναμη και επιρροή του επάνω μας. Το βλέμμα του που ήταν ο καθρέφτης μας. Η απουσία του δεν γίνεται αισθητή πια. Η παρουσία του δεν αναστατώνει. Σχεδόν απορούμε που συμβαίνει έτσι.

Χάθηκε ένα δικό μας, πολύ ζωτικό, κομμάτι που αφορούσε εκείνον και όσα ζήσαμε, και που ο άλλος, φεύγοντας, το πήρε μαζί του. Χάθηκαν οι αυταπάτες. Η μόνη επιλογή που μας έμεινε είναι η επίπονη αποδοχή του τέλους όλων των πραγμάτων.

Χάθηκε ο εαυτός μας όπως τον ξέραμε. Δεν είμαστε πια ο άνθρωπος που ήμασταν πριν τον έρωτα, ούτε ο άνθρωπος που έζησε τον έρωτα. Και ο νέος άνθρωπος που είμαστε είναι ακόμα υπό διαμόρφωση.

Χάθηκε η επαφή, οικειότητα, το δέσιμο. Ο συνένοχος και συμπαίκτης μας. Και καλούμαστε να συμφιλιωθούμε με τη μοναξιά. Χάθηκε το συγκεκριμένο νόημα γύρω από το οποίο είχαμε οικοδομήσει τη ζωή μας για όσο διάστημα ζούσαμε υπό ερωτικό καθεστώς.

Χάθηκε το πολύτιμο δώρο του να μας σκέφτονται, να μας ποθούν, να μας αγαπούν, να είμαστε σημαντικοί για κάποιον. Χάθηκε η δυνατότητα να κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Αναγκαζόμαστε να αναμετρηθούμε με τα όρια μας. Να παραδεχτούμε τις αδυναμίες και ανάγκες μας. Να αγκαλιάσουμε το φόβο μας για αλλαγή και να αποφασίσουμε αν θα ανοιχτούμε σε νέες δυνατότητες.

Η φάση του πένθους διαρκεί όσο χρειάζεται μέχρι να ανασυνθέσουμε τα σκορπισμένα κομμάτια μας. Συνήθως περιλαμβάνει πλήθος υποτροπών που μας γυρνούν βήματα πίσω και ξεκινάμε από την αρχή ξανά. Χρειάζεται πίστη ότι έχουμε τη δύναμη να το ζήσουμε ενεργητικά μέχρι τέλους και να πάρουμε όσα έχει να μας προσφέρει. Αν όχι μόνοι μας, με τη πολύτιμη στήριξη ενός καλού φίλου ή θεραπευτή.

(περίπου) Συμπέρασμα

Κάποτε η διαδικασία ολοκληρώνεται και είμαστε έτοιμοι να βγούμε στον κόσμο ξανά. Κάπως διαφορετικοί, δυναμωμένοι, μεταμορφωμένοι και διευρυμένοι. Η ανάγκη για αλλαγή που μας οδήγησε αρχικά στον έρωτα μοιάζει έτσι να ικανοποιείται.

Μόλις βγήκαμε από μια οριακή εμπειρία, από μια κρίση. Και όπως κάθε κρίση, σύμφωνα με το χιλιοειπωμένο κλισέ, μπορεί να αντιμετωπιστεί είτε ως κίνδυνος είτε ως ευκαιρία.

Την μετατρέπουμε σε ευκαιρία όταν, εξαιτίας της, βρίσκουμε νέους τρόπους ψυχικής οργάνωσης και συμπεριφοράς, οι οποίοι αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμοι στην αντιμετώπιση κρίσεων σε άλλα πεδία ή χρονικές στιγμές της ζωής.

Όπως και να έχει, ήταν από κάθε άποψη πλούσια εμπειρία. Σχεδόν νιώθουμε υπερηφάνεια που επιλέξαμε να τη ζήσουμε ως το τέλος. Ήταν μια από τις φορές που νιώσαμε αληθινά ζωντανοί.

Αντιμετωπίσαμε εσωτερικά και εξωτερικά εμπόδια, περιοριστικά της ελευθερίας μας, και τολμήσαμε να αναμετρηθούμε μαζί τους. Και με αυτή την έννοια ο έρωτας που ζήσαμε ήταν επαναστατική πράξη.

Αφεθήκαμε να κυριευτούμε από συναισθήματα και να χάσουμε το μυαλό μας για έναν άνθρωπο, ενάντια σε μια κοινωνία αυστηρά ορθολογική και κόντρα σε ό,τι θεωρείται πρέπον για το φύλο μας, την ηλικία μας ή τη θέση μας.

Τολμήσαμε να χάσουμε τον εαυτό μας και να τον ξαναβρούμε περισσότερο θαρραλέο, αυθεντικό και ανεξάρτητο.

Και έτοιμο για όσους έρωτες χρειαστεί ακόμα.

Πηγή: vivifatourou.gr

Δευτέρα 15 Μαΐου 2017

ΚΥΠΑΡΙΣΣΟΣ:ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ ΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΤΟΥΣ..

Μία πραγματικά πρωτότυπη ιδέα και πρωτόγνωρη για την περιοχή μας συνέλαβαν από κοινού η δασκάλα του δημοτικού σχολείου Κυπαρίσσου και ο πολιτιστικός σύλλογος Κυπαρίσσου:Να ζωγραφίσουν τους τοίχους του σχολείου τους.
Η διαδικασία δεν έγινε με τον συνηθισμένο τρόπο, δεν έγινε δηλαδή από κάποιο συνεργείο εξειδικευμένο γι αυτή τη δουλειά απλά να δώσει ένα χαρούμενο χρώμα στο σχολικό περιβάλλον,αλλά επιτεύχθηκε μέσα από την διαδικασία της μάθησης.
Δόθηκε δηλαδή την δυνατότητα σε όλους τους μικρούς μαθητές ,να συνειδητοποιήσουν ότι το σχολείο τους ανήκει,ότι είναι το δικό τους σπίτι, άρα πιο προσιτό και πιο φιλικό, και όχι ένας τόπος αναγκαστικής και βαρετής διδασκαλίας!
Η δράση κατέγραψε για τα καλά, στον παιδικό τους νου ότι θα πρέπει να το προσέχουν και να το φροντίζουν.
Πέρα από το ότι ένοιωσαν όλα την χαρά και τη περηφάνια της δημιουργίας (όλοι θα πούνε κάποια στιγμή ήμουνα και γω εκεί όταν έγινε αυτό) έμαθαν πως να χρησιμοποιούν τις μπογιές και τα πινέλα,ξύπνησε μέσα τους η καλλιτεχνική τους φλέβα η έννοια της προσφοράς και του αγνού εθελοντισμού..
Τα εύσημα ανήκουν, πέραν από τον τοπικό σύλλογο και την πρόεδρο Σωτηροπούλου Χριστίνα ή οποία οπως φαίνεται θα ζωγραφίσει όλο χωριό, στα πιτσιρίκια του χωριού και στην παιδαγωγό του δημοτικού σχολείου Ειρήνη Σκανδάλου, με καταγωγή από τον Άγιο Βλάση η οποία παρότι δεν θα είναι μόνιμα εκεί , κάλεσε όλους τους γονείς και μαθητές σ αυτή την δραστηριότητα και συμμετείχε ενεργά και η ίδια στην όλη διαδικασία!
Αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους συμμετείχαν με οποιοδήποτε τρόπο σε αυτή την δράση!
Το "Όλοι μαζί μπορούμε"τελικά δεν είναι ένα πολιτικό σύνθημα, αλλά μια πραγματικότητα όταν υπάρχει , έμπνευση,θέληση δυναμισμός και αγνός εθελοντισμός, όπως είναι αυτός που εδραιώνει σιγά σιγά ο πολιτιστικός και εξωραϊστικός σύλλογος Κυπαρίσσου!

Nα πως προλογίζει την δράση του ο σύλλογος στην σχετική ομάδα που διατηρεί στο f/b

"Μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες ανακαλύπτει κανείς τη χαρά της δημιουργικότητας και την συναισθηματική επίδραση του χρώματος και της ζωγραφικής στην ψυχική υπόσταση του κάθε παιδιού.... Αλλά και του κάθε ενήλικα...
Το Σάββατο 13 Μαΐου αφήσαμε λίγο το άγχος και τις δουλειές και με την παρότρυνση της δασκάλας Ειρήνης Σκανδάλου και την καθοδήγηση της προέδρου του συλλόγου Χριστίνας Σωτηροπουλου ομορφύναμε με ζωγραφιές τον προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου Κυπαρίσσου.
Ένα είναι σίγουρο.... Το χωριό αυτό θα βγάλει πολλούς καλλιτέχνες!!"

ΤΟ ΨΕΜΑ ΕΧΕΙ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ..Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΓΚΟΥΡΑ ΤΟΥ ΤΑΞΙΤΖΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΙΑΠΗ ΠΕΛΑΤΗ..

Της Βασιλικής Σδράκα

Θα σας γράψω για την ιστορία ενός ταξιτζή και την …εμπλοκή του με έναν ασίσταντ μάνατζερ (βοηθός διαχειριστή). Πρόκειται για τον Γιάγκουρα και τον Λουΐζο. Φαντάζομαι καταλάβατε, ποιος είναι ποιος.

Είναι επτά το πρωί και ο Γιάγκουρας, βρίσκεται στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, οδηγώντας το ταξί, κρατώντας μια φραπεδάρα που μόλις αγόρασε, ενώ είναι και πολύ ορεξάτος σήμερα. Στο ραδιόφωνο παίζει Καζαντζίδης. Οδηγεί, σιγοτραγουδά και κάποια μέτρα παρακάτω βλέπει έναν καλογυαλισμένο, σκαρπινάτο με μπλε κοστούμι και κίτρινη γραβάτα να του κάνει σήμα για τον επιβιβάσει στο ταξί. «Που πάει μέσα στο χάραμα, η κιλότα», σκέφτεται και σταματά μπροστά στην κιλότα… εεε στον σκαρπινάτο για να τον πάρει.

«Σπάτα, πάτε;», του λέει… «Άμα πλερώνει το παλικάρι πάω και ΧΟΝΟΛΟΥΛΟΥ», αποκρίνεται ο Γιάγκουρας και τραβά μια τζούρα από τη φραπεδάρα. Ανοίγει την πίσω πόρτα ο Λουΐζος, κάθεται και τακτοποιεί τη δερμάτινη, επίσης μπλε, τσάντα φάκελο.
-Σπάτα, που;
-Ορίστε;
-Ααααα είναι και ντελναβαίας… Στα Σπάτα λέω, που πας;
-Αγίου Γεωργίου 52, κύριε.
-Καλά ρε μανίτσο μη βαράς. Ό,τι πει το παλουκάρι!!!
Παίρνει, λοπόν ο Γιάγκουρας, το δρόμο προς Μεσογείων, ανάβει και ένα σέρτικο και καλεί τη γυναίκα του στο τηλέφωνο.
«Έλα, Κικίτσα… Θα τα φτιάξεις μωρή τα ψάρια το μεσημέρι ή τα πήρα να σαπίζουν στην κατάψυξη; Έτσι. Άντε μπράβο κοκόνα μου.»

Κλείνει λοιπόν το τηλέφωνο, ρίχνει μια ματιά από τον καθρέφτη στον Λουΐζο και του λέει «Αααχ, αυτή η τσαπερδόνα θα μου τα φάει όλα. Την επήρα λίγο μικρή αλλά θα τήνε στρώσω». Ο Λουΐζος, δεν απαντά. Κοιτάει έξω με σηκωμένο φρύδι. «Και δε μου λε ρε παλικάρι, εσύ που φαίνεσαι και φραγκάτος τόνε κερνάς σε καμιά μπόμπα;», συμπληρώνει. «Δεν σας καταλαβαίνω κύριε, σας παρακαλώ μη με ενοχλείτε», του απαντά ο Λουίτζι. «Πω πω δυσκοιλιότητα», ψέλλισε, ο Γιάγκουρας.

Δεν το βάζει όμως κάτω.
-Εγώ που λες ρε μόρτη, είμαι 52 χρονώνε. Ξέρω δε μου φαίνεται αλλά τόσο είμαι. Έμπλεξα από εδώ, έμπλεξα από εκεί και τελικά είπα να συμμαζευτώ κοντά στην 3η εφηβεία ΧΑΧΑΧΑΑΧΑΧΑΧΑ. Α, ρε πολύ σε συμπάθησα εσένα. Παντρεύτηκα που λες μια πιτσιρίκα, γιατί οι μεγάλες έχουν και μεγάλη γλώσσα μωρ’ αδερφακι μου. Δεν το μπορώ το πίρι-πίρι. Ενώ αυτηνής σήκω της λέω, ναι Γιάγκουρα μου, λέει. Κάτσε και τράβα τη γαλότσα μωρή, της ξαναλέω, ότι θέλει ο Γιαγκουρούκος μου, λέει. Για αυτό σου λέω ρε φίλε. Μικρές και πάλι μικρές. Να μην έχουν βγάλει ακόμα δόντια ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ. Α, ρε τι καλό παιδί είσαι εσύ βρε… Να και τώρα που τήνε επήρα και τήνε είπα για τα ψάρια, τα ξεπαγώνω ήδη Γιαγκουρέλο μου, απάντησε. Και εσύ μικρή να πάρεις. Λίγο στο καθάρισμα των τζαμιών θα τσινήσει αλλά εσύ μη μασήσεις. Ή τράβα στη μάνα σου μωρή, να της επείς ή κάτσε εδώ και τρίβε. Και θα τρίψειιιι, άκου που σου λέει ο Γιάγκουρας…

Άμα το βράδυ της ξηγιόσαι να πούμε α λά τεκτονικό σεισμό δωδεκαεξαβάλβιδο θα τρίψει μέχρι και τις κουπαστές.

-Σας παρακαλώ δηλαδή. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ. Σας ακούω τόση ωρα και σιωπώ, μα δεν είναι κατάσταση αυτή. Νομίζετε ότι ένας άνθρωπος όπως εγώ έχει όρεξη να ακούει τα προσωπικά σας, τα οποία… Άκουσον, άκουσον, τα οποία περιγράφετε γλαφυρά και με φαιδρά ελληνικά; Σας θερμοπαρακαλώ. Έχετε στο ταξί σας τον Λουΐζο Παπακωστοχαραλαμπονικολογιαννόπουλο, το πιο γνωστό και επιτυχημένο δεξί χέρι κάθε επιχειρηματία, έναν πρώτης τάξεως ασίσταντ μάνατζερ και τολμάτε… Ω, μα τολμάτε να εκφράζεστε έτσι; Τι θράσος Θεέ μου αυτή η λαϊκή τάξη. Τς τς τς

-Τι τς τς τς, ρε καράβλαχε;Τι είναι αυτά τα ακλίσαρ κάλαφερ που σε κάνουν το δεξί… κάθε επιχειρηματία που μου τσαμπουνάς; Άμε να σε κοιτάξει κάνας μοσχαρτζής να σε σιάξει γιατί πόλυ το κούνησες το πεύκο. Δώκε τώρα και 37 ευρώ γιατί φτάσαμε και άντε να μη σου πω που να πας… Ααααντε να μη σου πω…

Τα πράγματα, όπως φαντάζεστε εδώ αγρίεψαν. Ο Λουΐζος, βγήκε έξω απ΄τις φτέρνες του όταν άκουσε το ποσό… γιατί όπως και να το κάνουμε αεροπλάνο να νοίκιαζε για Σπάτα, λιγότερο θα του κόστιζε.
Για 20 λεπτά βρίζονταν έξω από το ταξί και ακούγονταν φράσεις όπως «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και «Ξέρω ποιος είσαι, έλα και ξύρισε μου τη μασχάλη». Σε κάποια φάση λοιπόν…

-Τώρα, τώρα παίρνω την αστυνομία. Κλέφτη. Τώρα θα δεις.
-Όχι, την αστυνομία ρε φίλε… Όχι, την αστυνομία.
-Τι έγινε εξυπνάκια; Τώωωωωρα περίμενε.
-ΜΗ! Θα σου τα πω όλα… Ο Λουΐζος, τον κοιτά με σηκωμένες τρίχες! Ένα δάκρυ κυλά από το ιδρωμένο πρόσωπο του Γιάγκουρα και κλιτς… πέφτει στην άσφαλτο.

-Ήμουνα παντρεμένος με την Κατίνα 20 χρόνια. Κάναμε τρία παιδάκια. Η Κατίνα, όμως με έβριζε όλη μέρα και όλη νύχτα. Με είχε βάλει να κοιμάμαι και στον καναπέ, δίπλα από το παράθυρο. Και εχει κρύο ρε φίλε δίπλα από το παράθυρο. Πέντε χρόνια έτρωγα σαρδέλες κονσέρβα γιατί με είχε νηστικό. Έτσι λοιπόν μια μέρα γνώρισα την Κικίτσα. Φοιτήτρια, αυτή τότε. Ε, άντρας είμαι και εγώ υπέκυψα αν και ηξερα ότι μαζεύει μόνο εμπειρίες. Η Κατίνα, είχε γίνει και σαν καραβόσκοινο, έτρωγε απ’το άγχος της πολύ, η κακομοίρα. Μια μέρα βρήκε ένα μήνυμα στο κινητό από την Κικίτσα. Με χώρισε, μου πήρε το σπίτι και τα σώβρακα και κάθε μήνα θέλει και τη διατροφή.
-Και τα σώβρακα;
-Και τα σώβρακα ρε φίλε. Το χειρότερο; Έμαθε και ο μπαμπάς της Κικίτσας, για εμένα κατέβηκε από το άνω Κοκοροχώρι και μου είπε ή την παντρεύεσαι ή σε κάνω χαρταετό. Ε, τι να έκανα. Την παντρεύτηκα. Τα βάσανα όμως δεν τελείωσαν. Η Κικίτσα, με τον καιρό μεταλλάχθηκε σε Κατίνα και χειρότερη. Δε με βρίζει απλώς, με βαράει και με το τσόκαρο.
-Με το τσόκαρο;

-Ναι, ρε φίλε με το τσόκαρο. Σηκώνεται στη μία το μεσημέρι τρέχει δεξιά και αριστερά για καφέδες, τη δικαιολογώ μικρή κοπέλα είναι και νομίζω πως τραβιέται και με έναν Στάθη.
-Στάθη;
-Ναι, ρε φίλε. Στάθη.
Τότε ο Λουΐζος, ξαφνικά βάζει τα κλάματα και πέφτει στα γόνατα. «ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΑΝΘΡΩΠΕ», φωνάζει, με τις παλάμες του να καλύπτουν το πρόσωπο του. Θα σου έδινα τώρα αμέσως τα 37 ευρώ, αλλά έχω μόνο 15. Είμαι άνεργος δυο χρόνια και τρέχω από εταιρεία σε εταιρεία μπας και βρω δουλειά. Να και εδώ για αυτό ήρθα. Δούλευα έντεκα χρόνια σε μία και με είχαν για μαλακοπίτουρα. Το αφεντικό καμιά φορά μου έριχνε και καρπαζιές άμα δεν του πετύχαινα το τσάι με γεύση άγριας αφρικανικής μαστίχας. Όλοι με δούλευαν και με έλεγαν μαλακοπρόξενο και μαλακοτρίφτη του αφεντικού.
Τότε ο Γιάγκουρας, γονάτισε και αυτός αγκαλιάστηκαν και κλάψανε δέκα λεπτά σε αυτή τη στάση.
Ύστερα ένας άλλος ταρίφας πέρασε και φώναξε: «Τις χαλαρώσατε τις σούστες μπισκοτοτεκνά; Φίλα την προϊσταμένη μωρή Λωξάνδρα!»
Σηκώθηκαν… μπήκαν στο ταξί, έφυγαν και κάποιος, κάπου κάποτε είπε πως τους είδε στη ΧΟΝΟΛΟΥΛΟΥ να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Σάββατο 13 Μαΐου 2017

ΜΕΧΡΙ ΠΟΣΑ ΟΙΚΟΣΙΤΑ ΖΩΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΜΑΣ;ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ Η ΣΧΕΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗς Π.Δ.Ε

Το µέγιστο αριθµό των οικοσίτων ζώων και πτηνών ανά είδος, που µπορεί να διατηρεί κάθε οικογένεια (κατοικία) στην Αιτωλοακαρνανία έχει καθορίσει η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδος με απόφασή της, την οποία παρουσιάζει σήμερα η Ένωση Αγρινίου για την καλύτερη ενημέρωση των παραγωγών της περιοχής και όχι μόνο.

Τα ζώα θα πρέπει να βρίσκονται σε κατάλληλες αγροτοκτηνοτροφικές εγκαταστάσεις, σε απόσταση τουλάχιστον τριάντα (30) µέτρων από χώρους προστασίας, δηλαδή, διπλανή νόµιµη κύρια η δευτερεύουσα κατοικία, καταστήµατα υγειονοµικού ενδιαφέροντος, Ιερούς Ναούς και Μοναστήρια, σχολεία όλων των βαθµίδων, διάφορα Εκπαιδευτήρια, Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις και συγκροτήµατα, Αρχαιολογικούς και τουριστικούς χώρους, Μουσεία, οργανωµένους κατασκηνωτικούς χώρους, Στρατιωτικές εγκαταστάσεις και Στρατόπεδα, Βιοτεχνίες και Βιοµηχανίες, που παράγουν προϊόντα υγειονοµικής σηµασίας (τρόφιµα κ.λ.π.), Αθλητικά Κέντρα και αθλητικές εγκαταστάσεις, ∆ηµόσιες υπηρεσίες, υπηρεσίες ΟΤΑ Α΄ και Β΄ βαθµού, πάσης φύσεως Ιδρύµατα και ακτές κολύµβησης, σε κατάλληλες συνθήκες καθαριότητας και υγιεινής, περιορισµένα και περιφραγµένα κατάλληλα και οπωσδήποτε πλησιέστερα στην κατοικία του ιδιοκτήτη τους, στους ∆ήµους και τα δηµοτικά διαµερίσµατα του Νοµού Αιτωλ/νίας χωρίς την απαιτούµενη άδεια ως εξής:

Σε κατοικηµένους τόπους (πόλεις, κωµοπόλεις, χωριά και οικισµοί) µε πληθυσµό ανάλογα µε την τελευταία ισχύουσα απογραφή της χώρας:

α) Χωριά και οικισµοί µέχρι 500 κατοίκους.

Επιτρέπεται η διατήρηση δύο (2) µεγάλων ζώων (άλογο, αγελάδα, µοσχάρι κ.λ.π.), δέκα (10) µικρών ζώων (πρόβατα, γίδια) µε τα παράγωγά τους, όχι πάνω από δέκα οκτώ (18) συνολικά, σαράντα (40) ορνιθοειδή και τριάντα (30) κουνέλια η πενήντα (50) ορνιθοειδή και είκοσι (20) κουνέλια. Επίσης επιτρέπεται η διατήρηση, σε απόσταση τουλάχιστον εβδοµήντα (70) µέτρων από διπλανή κατοικία η χώρους προστασίας, χοιρινών µέχρι τελικής πάχυνσης, όχι πάνω από πέντε (5).

β) Χωριά και οικισµοί από 500-1000 κατοίκους

Επιτρέπεται η διατήρηση ενός (1) µεγάλου ζώου (άλογο, αγελάδα, µοσχάρι κ.λ.π.) έξη (6) µικρών ζώων (πρόβατα, γίδια) µε τα παράγωγά τους, όχι πάνω από δέκα (10) συνολικά, τριάντα (30) ορνιθοειδή και είκοσι (20) κουνέλια, η σαράντα (40) ορνιθοειδή και δέκα (10) κουνέλια. Επίσης επιτρέπεται η διατήρηση, σε απόσταση τουλάχιστον ογδόντα (80) µέτρων από διπλανή κατοικία η χώρους προστασίας, δύο (2) χοιρινών µέχρι τελικής πάχυνσης.

γ) Κωµοπόλεις χωριά και οικισµοί από 1000-2000 κατοίκους

Επιτρέπεται η διατήρηση τριών (3) µικρών ζώων (πρόβατα, γίδια) µε τα παράγωγά τους, όχι πάνω από έξη (6), είκοσι πέντε (25) ορνιθοειδή και είκοσι (20) κουνέλια η τριάντα πέντε (35) ορνιθοειδή και δέκα (10) κουνέλια. Επίσης επιτρέπεται η διατήρηση, σε απόσταση τουλάχιστον εκατό πενήντα (150) µέτρων από διπλανή κατοικία, η χώρους προστασίας, ενός χοιρινού µέχρι τελικής πάχυνσης.

δ) Κωµοπόλεις και πόλεις από 2000-5000 κατοίκους

Επιτρέπεται η διατήρηση δύο (2) µικρών ζώων (πρόβατα, γίδια) µε τα παράγωγά τους, όχι πάνω από τέσσερα (4), είκοσι (20) ορνιθοειδή και είκοσι (20) κουνέλια η τριάντα (30) ορνιθοειδή και δέκα (10) κουνέλια. Επίσης επιτρέπεται η διατήρηση, στις παρυφές και σε αραιοκατοικηµένη περιοχή και σε απόσταση τουλάχιστον διακοσίων (200) µέτρων από χώρους προστασίας, ενός (1) χοιρινού µέχρι τελικής πάχυνσης. ε) Πόλεις από 5000-20000 κατοίκους. Επιτρέπεται η διατήρηση είκοσι (20) ορνιθοειδών και είκοσι (20) κουνελιών η τριάντα (30) ορνιθοειδών και δέκα (10) κουνελιών. Στις παρυφές των πόλεων αυτών, σε αραιοκατοικηµένη περιοχή και σε οικόπεδο τουλάχιστον πεντακοσίων (500) τ.µ. τη κατοικία του επιτρέπεται και η διατήρηση συνολικά τριών (3) µικρών ζώων (πρόβατα, γίδια) -3- στ)

Πόλεις πάνω από 20000 κατοίκους

Επιτρέπεται η διατήρηση είκοσι (20) ορνιθοειδών η δέκα (10) ορνιθοειδών και δέκα (10) κουνελιών, στις παρυφές δε των πόλεων αυτών στη περιµετρική ζώνη και σε αραιοκατοικηµένες περιοχές επιτρέπεται η διατήρηση είκοσι (20) ορνιθοειδών και δέκα (10) κουνελιών η τριάντα (30) ορνιθοειδών.

Οι παραπάνω πτηνο-κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις-δοµές θα πληρούν τους επιβαλλόµενους όρους υγιεινής και προστασίας του Περιβάλλοντος πάντα στην απόσταση των τριάντα (30) µέτρων από χώρους προστασίας, η απόσταση δε αυτή µπορεί να αυξοµειωθεί κατά 25% ανάλογα µε τις επικρατούσες τοπικές συνθήκες και πάντα κατά την κρίση των αρµοδίων υγειονοµικών οργάνων.

Στον όρο ορνιθοειδή υπάγονται, οι ωοτόκες όρνιθες, τα κοτόπουλα πάχυνσης, οι πάπιες, οι χήνες, οι ινδιάνοι (γαλοπούλες), φραγκόκοτες, φασιανοί, πέρδικες, ορτύκια, στρουθοκάµηλοι.

Ο πληθυσµός των οικισµών, χωριών, κωµοπόλεων και πόλεων ορίζονται µε την τελευταία απογραφή της επικράτειας.

e-ea.gr

ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΟΣΩΝ ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΣΑΡΓΙΑΔΑΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ 130 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 14/5/2017

Σε μια ενέργεια πρωτότυπη και άξια συγχαρητηρίων προέβησαν από κοινού ο πολιτιστικός σύλλογος Σαργιάδας και το εκκλησιαστικο συμβούλιο του Ι.Ν Παμμεγίστων Ταξιαρχών της τοπικής ενορίας:

Να τελέσουν μνημόσυνο όσων διακόνησαν τον Ιερό ναό,ιερέων και ιεροψαλτών τα τελευταία 130 χρόνια!

Η ενέργεια αυτή πέραν της μνημόνευσης των αποβιωσάντων,αναμοχλεύει την θύμηση των παλαιών και προστίθεται στην τοπική ιστορία του χωριού, πριν ο χρόνος σβήσει τις μνήμες!

Μπράβο σε όσους το εμπνεύστηκαν και το υλοποιούν!

Η σχετική ανακοίνωση του Πολιτιστικού συλλόγου Σαργιάδας:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΑΡΓΙΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΣΑΡΓΙΑΔΑΣ ΣΤΙΣ 14-05-2017 ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΩΡΑ 9.30΄Π.Μ.,
ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ,ΘΑ ΤΕΛΕΣΟΥΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΟΒΙΩΣΑΝΤΕΣ ΙΕΡΕΙΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΨΑΛΤΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΣΤΑ 130 ΠΕΡΙΠΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ..
ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΘΕ ΝΑ ΠΑΡΕΥΡΕΘΕΙΤΕ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΕΚΟΙΜΗΜΕΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ.
ΙΕΡΕΙΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΩΣ ΑΝΩ ΝΑΟ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΕΓΓΡΑΦΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΟΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΞΗΣ:

Λωρίδας Γεώργιος από Πεντάκορφο,
Ζαρκάδας Νικόλαος από Αμπέλια
Παπαθανάσης Γεώργιος(Παπα-Γάκιας) από Χούνη και ο γιός του Παπαθανάσης Δημήτριος,
Κούκης Γεώργιος από Αμπέλια και Κούκης Γεώργιος από Αμπέλια(Θείος και Ανηψιός),
Παπαθανασίου Χρήστος από Ναυπακτία,
Ζαφείρης Θεόδωρος από Χούνη,
Αγγέλης Δημήτριος από Σαργιάδα,
Δημούσης Γεώργιος από Κλεπά Ναυπακτίας,
Αθανασόπουλος Νικόλαος από Σταυροχώρι Ευρυτανίας και
Ιωακείμ Δημήτριος από Ποταμούλα.
ΙΕΡΟΨΑΛΤΕΣ:
Πιστιόλης Αθανάσιος,
Αποστολόπουλος Σπύρος,
Αγγέλης Γεώργιος του Λαμπράκη,
Κεχαγιάς Σπύρος του Γεράσιμου,
Διαμαντής Κων/νος,Σχίζας Παναγιώτης,
Αγγέλης Φώτιος του Γεωργίου,
Γιούλης Γεώργιος του Χριστοφόρου,
Χαϊντίνης Βασίλειος του Αποστόλου,
Στάϊκος Χρήστος του Σπυρίδωνα και
Τσιούμας Ιωάννης του Δημητρίου (όλοι από Σαργιάδα)

Οσοι αναγνωρίζουν από τον ανωτέρω κατάλογο κάποιον συγγενή,φίλο,συγχωριανό κ.λ.π. ας τιμήσουν τη μνήμη τους με την παρουσία τους.Επίσης αν κάποιος έχει πληροφορίες και για κάποιο άλλο πρόσωπο με τις ανωτέρω ιδιότητες ας μας ενημερώσει.

Παρασκευή 12 Μαΐου 2017

ΣΑΝ ΧΘΕΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΛΑΙΚΟΣ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΗΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΔΙΟΥΝΥΣΙΟΥ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Σαν σήμερα μια φωνή εμβληματική για το λαϊκό πάλκο έσβησε αφήνοντας πίσω του ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Ένα τέταρτο του αιώνα πριν περίπου, ο Στράτος Διονυσίου έφυγε απρόσμενα το πρωϊνό της 11ης Μαΐου 1990 από ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής σε ηλικία μόλις 55 χρόνων και το νυχτερινό κέντρο Στράτος στη Φιλελλήνων δεν θα γνώριζε ποτέ τις δόξες που σημάδεψαν δεκαετίες στην αθηναϊκή νύχτα.Έχοντας ζήσει σχεδόν μυθιστορηματικά, περνώντας από την επιτυχία, την αναγνώριση και την καταξίωση στις φυλακές και τα studio ηχογράφησης με το ίδιο στιβαρό πνεύμα στη φωνή ο Διονυσίου ήταν ένας εραστής της ελληνικής μουσικής και του πάλκου και το αντίπαλο δέος του Στέλιου Καζαντζίδη.

Λίγες ώρες πριν φύγει ο Στράτος Διονυσίου διασκέδαζε το φανατικό κοινό του ενώ νωρίτερα, το ίδιο απόγευμα, ηχογράφησε 9 τραγούδια για τον δίσκο Ποιος άλλος που κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά τον θάνατό του, κάνοντας ρεκόρ πωλήσεων. Σύμφωνα με τον δημιουργό της τελευταίας αυτής δουλειάς, Τάκη Μουσαφίρη, το τελευταίο τραγούδι που ηχογράφησε εκείνη την ημέρα, ήταν το Μη μ’ αφήνεις μόνο μου. Εκείνος μας άφησε, 26 χρόνια πριν με τον θόρυβο που προκαλούν ροκ σταρ.
Τα δημοσιεύματα των εφημερίδων έγραψαν πολλά για όσα έγιναν στη σουίτα 707 του ξενοδοχείου Χανδρής το βράδυ της απώλειας. Όταν μεταφέρθηκε στον Ευαγγελισμό ήταν σύμφωνα με τους γιατρούς κλινικά νεκρός. Η επίσημη ανακοίνωση του προϊσταμένου της ιατροδικαστικής υπηρεσίας ανέφερε ότι ο θάνατος του Διονυσίου οφειλόταν σε ρήξη ανευρίσματος κοιλιακής αορτής.Διαφήμιση

Αυτά είναι λίγα από όσα αξίζει να θυμάσαι για τον λαϊκό βάρδο που ήταν, είναι και θα είναι ένας θρύλος του μουσικού πενταγράμμου που κέρδισε την αθανασία με τη βαριά, σαν βράχο, φωνή του.

Ο Στράτος Διονυσίου γεννήθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1935 στη Νιγρίτα Σερρών. Οι γονείς του Αγγελος και Στάσα ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία. Ζώντας μέσα στην ανέχεια των καιρών, πάλευε για να επιβιώσει και το 1948, μετά την απώλεια του πατέρα του αποφασίζει να γράψει τη δική του ιστορία. Είχε ήδη αφήσει ένα χρόνο νωρίτερα το χωριό του για να εγκατασταθεί μόνιμα στους Αμπελόκηπους της Θεσσαλονίκης όπου και συνάντησε τη σύντροφο και γυναίκα της ζωής του, Γεωργία Λαβένη. Ήταν μαζί για τριάντα πέντε χρόνια και οι απόγονοι τους, οι Άγγελος, Τασούλα, Στέλιος και Διαμαντής συνέχισαν τη δυναστεία του, ο καθένας με το δικό του τρόπο.

Ήταν πολλά. Ράφτης, μικροπωλητής, εργάτης προτού κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο νυχτερινό κέντρο Φαρίντα της Θεσσαλονίκης. Με παρότρυνση συναδέλφων του κατεβαίνει στην πρωτεύουσα ξεκινώντας την καριέρα του. Η Καίτη Γκρέυ, ήδη μεγάλο όνομα στη νύχτα του προτείνει να συνεργαστούν. Ήταν μόλις η αρχή.
Είναι 1959. Ξεκινάει στον Αστέρα της Κοκκινιάς, κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο 45 στροφών και τραγουδάει το Δεν είμαι ένοχος των Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική Σταύρου Χατζηδάκη. Η βραχνάδα του πλέον γίνεται αναγνωρίσιμη. Η δισκογραφική Columbia του κλείνει αποκλειστικό συμβόλαιο συνεργασίας και αυτό σημαίνει πολλά.
Το 1967 συναντάει τον Άκη Πάνου, τραγουδάει τα Γιατί, καλέ γειτόνισσα, Ασ’ τη να φύγει, Μια γυναίκα και αναρίθμητα άλλα κομμάτια που τον καθιερώνουν και ο Μίμης Πλέσσας τον επιλέγει για να τραγουδήσει το Βρέχει Φωτιά Στη Στράτα Μου σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου για την ταινία Ορατότης Μηδέν. Ακολουθούν Ο Παλιατζής, η Αφιλότιμη και οτιδήποτε ακούγεται ακόμη και σήμερα εμμονικά.

Το σκάνδαλο δεν αργεί να προκύψει στη ζωή του. Το 1973 μια άτυχη στιγμή ή μια στημένη παγίδα, φέρνουν τον Στράτο Διονυσίου στις αγροτικές φυλακές της Τίρυνθας. Στο αυτοκίνητο του βρέθηκε ποσότητα απαγορευμένων ουσιών. Ωστόσο, ο Στράτος Διονυσίου ήταν ο Στράτος μέσα και έξω από τα κάγκελα. Για πρώτη φορά στα χρονικά επιτρέπεται να γίνει ηχογράφηση δίσκου μέσα στο κελί.

Ο Τάκης Φιλιππίδης, ο ηχολήπτης που επιμελήθηκε την ιστορική αυτή ηχογράφηση είπε σε συνέντευξη του στον Θάνο Κουτσανδρέα στο περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι αυτά:

“Ο Διονυσίου ήταν άλλη πάστα άνθρωπος. Ήταν μαγκάκι, δεν σήκωνε πολλά – πολλά. Αλλά φωνάρα ο άνθρωπος. Και όλα τα έγραφε με τη μία. Σκέψου ότι όση ώρα περίμενε στο στούντιο για να μπει να γράψει το δικό του τραγούδι, μάθαινε αυτό που κάνανε πρόβα στο διπλανό. Έτσι και του λέγανε «έλα πες το» ήταν ικανός να το γράψει κι αυτό με την πρώτη. Την περίοδο που ήταν στην φυλακή (το 1975 νομίζω) για την γνωστή υπόθεση, η εταιρία για να τον υποστηρίξει αποφάσισε να του βγάλει ένα μεγάλο δίσκο. Τα τραγούδια τα έγραψε ο Μ. Πλέσσας με στίχους του Λ. Παπαδόπουλου. Η Columbia μας έδωσε ένα κινητό στούντιο και πήγαμε όλοι μαζί στις φυλακές της Τίρυνθας για την ηχογράφηση. Εκεί να δεις ιστορίες. Κάτσαμε και διαμορφώσαμε την αίθουσα της μουσικής των φυλακών σε στούντιο. Την γεμίσαμε με στρώματα και έτσι κάναμε την ηχογράφηση. Ο Διονυσίου, φυσικά, τα είπε όλα με την μία κι έτσι, ούτε μια μέρα παραπάνω δεν καταφέραμε να καθίσουμε. Ο δίσκος κυκλοφόρησε με τον τίτλο Πάλι Mαζί Mας”. Το Πάσχα του 1976 αποφυλακίζεται με καθαρό ποινικό μητρώο.

Κανείς δεν δεχόταν να τον προσλάβει. Ο Τόλης Βοσκόπουλος ωστόσο απαιτεί από τον επιχειρηματία του κέντρου όπου εμφανιζόταν να εμφανιστεί μαζί του. “Ή έρχεται και ο Διονυσίου ή φεύγω και εγώ” φέρεται να είπε τότε ο Βοσκόπουλος και η δεύτερη ακμή του Στράτου Διονυσίου ξεκινάει.

Η δεκαετία της αποκαλούμενης Αλλαγής, τα 80s, είναι και η δεκαετία της ηγεμονίας του. Ο Διονυσίου ενθουσιάζει στη νύχτα, κάνει απανωτές δισκογραφικές επιτυχίες χωρίς προηγούμενο, χαρίζει στο λαϊκό πεντάγραμμο τα κομμάτια Τα Πήρες Όλα, Και Λέγε Λέγε, Άκου, Βρε Φίλε, Ο Σαλονικιός, Με Σκότωσε Γιατί Την Αγαπούσα, Εγώ Ο Ξένος και συνεργάζεται με μεγάλες φωνές όπως οι Γιάννης Πάριος και Χαρούλα Αλεξίου.

Ο Στράτος Διονυσίου έχει τραγουδήσει περισσότερα από 5.000 τραγούδια στο πάλκο, κυκλοφορούσε μονάχα όσα έκαναν πάταγο στη νύχτα και ο αστικός μύθος λέει ότι μπορούσε να ξεκινά την ηχογράφηση ενός τραγουδιού το μεσημέρι και μέχρι το απόγευμα να έχει ολοκληρώσει ολόκληρο τον δίσκο.

“Υπήρξε ένας μεγάλος, λαϊκός τραγουδιστής. Στάθηκε για τριάντα ολόκληρα χρόνια αγωνιστής του κλασικού και αυθεντικού λαϊκού τραγουδιού, που το υπερασπίσθηκε δυναμικά, σταθερά και με μεγάλη συνέπεια. Το κενό που αφήνει ο Στράτος Διονυσίου, αυτός ο ακούραστος εργάτης του λαϊκού τραγουδιού, είναι δυσαναπλήρωτο” είπε ο λακωνικός Στέλιος Καζαντζίδης για την απώλεια της 11ης Μαΐου 1990.

“Ό,τι έκανα στην ζωή μου δεν το μετάνιωσα και τα λάθη μου μπορεί να έβλαψαν εμένα και να τα πλήρωσα ακριβά, αλλά δεν έβλαψα ποτέ κανένα, παρά μόνο τον εαυτό μου” είχε πει ο Στράτος που 26 χρόνια πριν τα πήρε όλα και έφυγε.
ΠΗΓΗ .cnn.gr

4 ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΚΟΛΠΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΜΥΓΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Bασιλική Θεοφάνους

Ο καιρός ζεσταίνει, τα παράθυρα ανοίγουν "τέντα" και οι μύγες μπουκάρουν στο σπίτι σου, κάθονται πάνω στα έπιπλα, στα τρόφιμα, στ' αυτιά σου, όπου βρουν. Πολύ ενοχλητικοί επισκέπτες, το πόσο θες να φύγουν μακριά δεν λέγεται. Κατά καιρούς έχεις δοκιμάσει διάφορα "κολπάκια" που σου έχουν συστήσει, αλλά η μύγα δεν χαμπαριάζει κι εσύ συνεχίζεις να κυκλοφορείς με τη μυγοσκοτώστρα στο χέρι. Μετά αρχίζεις τα ψεκάσματα, αλλά πόσο χημικό ν' αντέξεις η γυναίκα; Σου 'χω τρόπους φυσικούς και κυρίως αποτελεσματικούς για να σταματήσεις να κάνεις καρατέγκα στον αέρα.

> Ξεφλούδισε δύο λεμόνια και δύο πορτοκάλια, βάλε τις φλούδες τους σε ένα μπολ, προσθέστε μερικά κλωναράκια γαρύφαλλου, ανακάτεψε και άσε το μπολ δίπλα στις μπαλκονόπορτα, από την έξω μεριά. Δεν θα μπουν.

> Κρέμασε στο παράθυρο ένα τούλινο πουγκί με αποξηραμένα φύλλα ευκαλύπτου, δάφνης και γαρύφαλλο. Οι μύγες εκνευρίζονται από τη μυρωδιά που δημιουργεί ο συγκεκριμένος συνδυασμός, τα μαζεύουν και φεύγουν.

> Άλλη μια μυρωδιά που δεν μπορούν είναι αυτή της μέντας. Βάλε γλαστρούλες κοντά στα παράθυρα και κάθε φορά που περνάς, κούνα λίγο το φύλλωμα να βγει άρωμα. Αν θες κάτι πιο εύκολο, αγόρασε ένα σπρέυ μέντας και ψέκαζε τακτικά εντός κι εκτός σπιτιού.

> Γέμισε ένα μπολ με ζεστό νερό και ρίξε μέσα ένα βαμβάκι ποτισμένο με αιθέρια έλαια λεβάντας, κέδρου ή ευκαλύπτου. Οι μύγες θεωρούν ενοχλητικές αυτές τις μυρωδιές.

από το Taboola

https://www.msn.com

Τετάρτη 10 Μαΐου 2017

Πλησιάζει Η Ημέρα Της Μητέρας – Αλλά Εγώ Θα Σας Μιλήσω Για Τις Νύχτες Της..

Πλησιάζει η Ημέρα της Μητέρας.Αλλά εγώ θα σας μιλήσω για τη νύχτα της.Για την πρώτη της νύχτα και για τις άλλες χιλιάδες νύχτες της ως μητέρας πάνω από προσκέφαλα παιδιών.
Θυμάσαι την πρώτη; Είχαν φύγει πια όλοι οι επισκέπτες, αισθανόσουν κατάκοπη και χαρούμενη, πονούσες λίγο, το μωρό λίγα μέτρα μακριά από εσένα, σε καλά χέρια στην αίθουσα νεογνών, κάποιο κλαίει, πολλά κλαίνε, δεν ξέρω ούτε καν πώς ακούγεται το κλάμα του ακόμα, αλλά είμαι ήσυχη, μπορώ λίγες ώρες να κοιμηθώ, έγινα μαμά, θα το νιώσω πού θα πάει, θα μάθω να το θηλάζω, μου έδειξαν, πρέπει να κοιμηθώ, η γέννα δεν ήταν παίξε-γέλασε, οι εφιάλτες με τους πόνους, και μια αναπάντεχη μοναξιά, το θέλω δίπλα μου αυτό το μωρό αλλά καλύτερα μακριά μου τις πρώτες ώρες, πώς θα τα καταφέρω;
Η πρώτη νύχτα στο σπίτι. Τη θυμάσαι κι αυτή; Που όλοι κοιμόντουσαν και εσύ δεν μπορούσες να κλείσεις μάτι; Τι στο καλό θα το κάνω αυτό το πλάσμα εγώ; Πού είναι οι γιατροί και οι νοσοκόμες να είναι συνέχεια από πάνω του, πού ξέρω εγώ αν αναπνέει, αν πονάει, αν πεινάει, πώς θα το πιάσω να το πλύνω, να το αλλάξω, αστειεύεστε που μας διώξατε από το μαιευτήριο μέσα σε πέντε ημέρες, τι προλαβαίνει να μάθει κανείς μέσα σε πέντε ημέρες;
Και έρχεται η νύχτα με τον πρώτο πυρετό. Πλάκα κάνεις. Ξυπνάς τους πάντες και κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται. Αντιπυρετικό, πόσα ml ( ; ), τόσα, με τη σύριγγα, να το δώσω με τη σύριγγα, όρθιο να μη μου πνιγεί, βλέπεις τη ρουκέτα να φεύγει, πάει το γάλα, πάει και το φάρμακο, τι κάνουν τώρα, σε πόση ώρα ξημερώνει επιτέλους σ’ αυτή την πόλη;
Άγρυπνες οι νύχτες των πυρετών. Και των πρώτων δοντιών. Άγρυπνες οι νύχτες στο Παίδων, κάποια στιγμή πρέπει να κοιμηθώ, αλλά στις τέσσερις το μαύρο ξημέρωμα πρέπει να του κάνω τη μάσκα με το εισπνεόμενο, δέκα λεπτά εισπνεόμενο το διανοείσαι ( ; ), πώς κρατάς ακίνητο ένα μωρό επί δέκα λεπτά;
Κι όμως. Τα καταφέρνεις. Και τα καταφέρνεις μια χαρά.

Ηρέμησε.
Οι τρομερές νύχτες πάντα ξημερώνουν όπως και οι υπόλοιπες.
Ίσα ίσα για να έρθουν και άλλες που ακούς το παιδί να διαβάζει ως αργά, να ψιθυρίζει στο τηλέφωνο ως αργά, να χαζολογάει στο ίντερνετ ως αργά, «κλείσ’ τον επιτέλους αυτόν τον διάολο», ή να μένει έξω ως αργά, κάτι έπαθε, δεν μπορεί, σίγουρα κάτι έπαθε και δεν απαντάει στο τηλέφωνο, κρέμεσαι από τα μπαλκόνια μέχρι να το δεις να γυρίζει σφυρίζοντας, «πώς κάνεις έτσι;»,

και μετά έρχονται οι εξετάσεις, και να τα ξενύχτια πάλι χωρίς να το θέλεις ή χωρίς να το θέλει, κλείνουν τα μάτια μου, να τα άγχη, να οι πορτοκαλάδες, να οι αποτυχίες, να και οι επιτυχίες, γελάς, κλαις, «τι θα κάνει απόψε, πρώτη νύχτα, σε ξένη πόλη;»
Θες κι άλλα;
Όχι, βέβαια. Κάθε μαμά έχει τις δικές της νύχτες.
Άλλες αγωνίες και άλλες ιστορίες να πει.

Γι αυτό σου λέω.
Η Ημέρα της Μητέρας είναι πάντα ήρεμη, είναι χαρούμενη και χαμογελαστή, είναι ψύχραιμη, κουραστική ναι, αγχωμένη ναι, αλλά ψύχραιμη ακριβώς γιατί είναι μέρα.
Για τη νύχτα πες μου, αν θες.
Για τη νύχτα της.
Κλαίρη Τζωρτζάκη
Πηγή:http://www.themamagers.gr

Μπαλίτσα ρε φίλε να βλέπουμε...Μπαλίτσα. .έστω και στημένη..

Μπορεί να πέρασαν λίγες μέρες από αυτόν τον εξαιρετικό κατά τ άλλα τον τελικό κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο,αλλά δεν παύει ένας τελικός κυπέλλου να είναι πάντα επίκαιρος..Και τι δεν απολαύσαμε τις προάλλες στον Βόλο..

Από που να ξεκινήσω..

Ενδυματολογικά και μόνο χαρήκαμε τις μεταμφιέσεις των φιλάθλων!Χαριτωμένες μάσκες που κάλυπταν επιδέξια το πρόσωπο,ωραίες φόρμες και πάντα μαζί τους τα απαραίτητα αξεσουάρ που πρέπει να χει ένας καθώς πρέπει φίλαθλος..

Καδρόνια, σπασμένες καρέκλες μολότοφ,δυναμιτάκια ενίοτε και κάναν σουγιά γιατί όλο και κάποιο μηλαρακι κουβαλάνε μαζί τους τα παιδιά για να βγάλουν τον αγώνα!!

Α ναι έγινε και αγώνας,αλλά μιας και το θέαμα ήταν κάκιστο μας αποζημίωσαν τα παιδιά ,αυτοί δηλαδή οι οργανωμένοι φίλαθλοι με το θέαμα που μας προσέφεραν.

Η κινήσεις τους στην πεζογέφυρα του γηπέδου ήταν καταπληκτικές..Σίγουρα μεγάλοι στρατηγοί θα αντέγραψαν κάποιες από αυτές!

Μαζική επίθεση ,μαζική υποχώρηση οι άλλοι και όταν ο εχθρός έδειχνε στοιχεία εφησυχασμού κόντρα επίθεση οι αντίπαλοι!!

Καταπληκτικό το θέαμα!

Ωχριούσαν μπροστά τους οι μάχες των Θερμοπυλών και του Μαραθώνα!!Χολιγουντιανά σενάρια δεν έχουν τόσο σασπένς !Η αγωνία αρχίζει δε να κορυφώνεται με τα μπρος πίσω των αγωνιζομένων φιλάθλων( ναι κι αυτοί αγωνίζονται εκείνη την στιγμή για την ομάδα τους):Θα πέσει ή δεν θα πέσει κανείς από την αερογέφυρα έτσι για να μπει στα χαι Λαΐς του αγώνα;..

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από αυτόν τον υπέροχο πραγματικά τελικό?

Ποια Βία?όλα χωράνε σε ένα θέαμα που λέγεται ποδόσφαιρο!!

Δημιουργούνται όμως κάποια ερωτήματα και το "Χωρίς φικ μικ" ΕΊΝΑΙ ΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Συγκεκριμένες ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΥΦΥΠΟΥΡΓΌ ΑΘΛΗΤΙΣΜOY!

Έχουμε και λέμε..Αυτά τα καλόπαιδα πληρώνονται να σπάνε τα κεφάλια τους η τρώνε ξύλο τζάμπα?Θα πει κάποιος ναι κάποιοι πληρώνονται,αλλά υπάρχουν και αυτοί που είναι κερατάδες και δαρμένοι..Τουτέστιν δεν παίρνουν μια και πληρώνουν και τα έξοδα νοσηλείας τους!!Απαράδεκτο! Είμαστε εδώ για να αποδώσουμε δικαιοσύνη με συγκεκριμένες προτάσεις!!Το παιχνίδι αυτό πρέπει αν αναγνωριστεί και επίσημα και να μπει στα Ολυμπιακά αθλήματα!!Η Ελλάδα γέννησε εξάλλου την Ολυμπιακή ιδέα..Όλα για μαι ιδέα γίνονται εξάλλου..Όπως αυτή της ομάδας!

Ξεκινάμε!

Το φικ μικ τα βλέπει όλα κακοπροαίρετα..Δεν υπάρχει βία ..Η βία είναι στο μυαλό μας..Αφού λοιπόν το ποδόσφαιρο είναι θέαμα και αυτό το...παιχνίδι των φιλάθλων είναι θέαμα!

Είναι δυο εμπορεύσιμα τηλεοπτικά υλικά εξίσου μεγάλης θεαματικότητας γι αυτό λοιπόν ΠΌΤΕ δεν πρέπει να γίνονται και τα δύο μαζί!

Προτείνουμε την προηγούμενη μέρα του ματς να συγκεντρώνονται οι φίλαθλοι,-αυτοί οι οργανωμένοι και των δύο ομάδων-,με όλα τα κομφόρ τους!Πέτρες δρεπάνια καδρόνια κλπ.Να παρατάσσονται στον αθλητικό χώρο αφού ο καθένας θα παρουσιάζεται ενώπιον του κοινού επιδεικνύοντας τα ρούχα του και την αμφίεση του καθώς και τα "αγωνιστικά αντικείμενα" που φέρνει μαζί του.

Έπειτα θα παρατάσσονται όπως οι ποδοσφαιριστές σε στάση προσοχής κάτω από την υπόκρουση του ύμνου τους (προτείνουμε ένα ποτ πουρί ωραίων συνθημάτων κατά της άλλης ομάδας που όλοι έχουμε ακούσει και φυσικά κατά του Ολυμπιακού, αφού είναι η αγαπημένη ομάδα όλων- για φίλαθλους μιλάμε-και χωράνε σε κάθε αγώνα!

Έπειτα θα παρατάσσονται και απλά θα ..δέρνονται!!

Εδώ υπάρχει και η ειδοποιός διαφορά με τα άλλα αθλήματα!Το θυμάστε το ποδόσφαιρο στις αλάνες όπου ο μεγαλύτερος μπαλαδόρος της παρέας και συνήθως μεγαλύτερος μάς έλεγε καμαρωτός καμαρωτός: Εσείς όλοι σας και γω μόνος μου??Ε αυτό ισχύει και δω!!Δεν παίζει κανένα μα κανένα ρόλο ο αριθμός αγωνιζομένων ανά ομάδα!!Αρκούν δέκα νταγλαράδες ή δέκα που έχουν πιει τα πάντα και βλέπουν τους άλλους σε μύγες να αγωνιστούν με 100..

Δεν υπάρχει χρόνος στο ματς..Μετρήσιμος εννοώ..Το ματς λήγει όταν εξοντωθούν όλοι η αποκάμουν!!

Δεν υπάρχουν φάουλ κίτρινες κάρτες και τέτοια..Ο καθείς μπορεί ν ανοίξει το κεφάλι του άλλου σαν καρπούζι!

Φυσικά δεν υπάρχει διαιτησία..Ας πάρουν και κάνα ρεπό τα ΜΑΤ..ήμαρτον δηλαδή!

Καλό θα ήταν να τηρούνται οι γραμμές του γηπέδου, αλλά αν το ξύλο πάει στις εξέδρες κανένα πρόβλημα..Αν οι θεατές εμπλακούν στην διαδικασία θα ταν χάρμα οφθαλμών..Ο χαμένος θα είναι αυτός που θα μετράει τα πιο πολλά πτώματα

Ενδεικτική βαθμολογία:

Νεκρός 10 βαθμοι, και κανονάκι.(αυτό θυμάστε που παίρναμε στα φλιμπεράκια)

Βαρια τραυματίας 5 βαθμοι

Ελαφρά τραυματίας 1 βαθμός..

Αυτοί που δεν θα φάνε ούτε μια ψιλή..προτείνεται να αυτοχαστουκιζονται,αλλιώς θα γραφτούν στο φύλλο αγώνα!

Για να προβλεφθούν οι στημένοι αγώνες τουλάχιστον 3 παίχτες από κάθε ομάδα πρέπει να μεταφερθούν μ,ε ασθενοφόρο στο νοσοκομείο!

Κάθε τέλος σεζόν θα υπάρχει βραβείο φερ πλέι...Ναι γίνεται..Ο παίχτης που θα τον κρατάνε πάνω από δύο άτομα για να τον βαράνε θα κερδίζει το βραβείο!Σε περίπτωση θανάτου μπορεί να το παραλαμβάνουν οι άμεσα συγγενείς του..

Προτείνουμε αυτοι οι αγώνες να τους συμπεριλάβει ο ΟΠΑΠ στο στοίχημα

Και το κυριότερο..Για να μην δέρνονται τζάμπα τα παιδιά(όπως τώρα) μέρος των εισιτηρίων να τα καρπώνονται οι ίδιοι,και κατ αυτόν τον τρόπο να θεωρούνται ημιεπαγγελματίες κατ αρχάς μέχρι να μπουν χορηγοί κτλ

Ααα να μην ξεχάσω..Οι νικητές να βγάζουν επιδεικτικά τον κώλο τους έξω,εντός αγωνιστικού χώρου και όχι πάνω στην πεζογέφυρα όπως τις προάλλες στον Βόλο..Και μόνο οι νικητές και όχι όποιος να ναι..Και μόνο με καθαρό βρακί!!

Την επόμενη μπορεί ήσυχα και όμορφα να γίνει και ο τελικός κυπέλλου στο ποδόσφαιρο εννοώ..Να μπορούμε και μεις οι..άρρωστοι οπαδοί να βλέπουμε μπαλίτσα χωρίς να αποσπάται το ενδιαφέρον μας..

Κι αν γίνουν όλα αυτά να στε σίγουροι ότι δεν θα κάνω..ούτε φικ ούτε μίκ! Μπαλίτσα ρε φίλε να βλέπουμε..Μπαλίτσα, κάνα τακουνάκι καμιά κάθετη πάσα καμιά όμορφη ντρίμπλα και φυσικά να κουνιέται το πλεχτό...
μπαλίτσα. .εστω και στημένη..

Γκέκε??

Παρακαμπύλια Νέα