ΤΑ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ..
Είδα τον Κώστα να ανεβαίνει ξεφυσώντας την ανηφόρα για να ρθει στον λόχο, όπως είχα πιάσει το προσήλιο στην γωνία της αυλής του στρατοπέδου,καθισμένος πάνω σ ένα τσιμεντένιο παγκάκι και ραχάτευα στην χειμωνιάτικη λιακάδα.Ανασκουμπώθηκα μέσα στο χοντρό τζάκετ μου,κι άναψα τσιγάρο.Λιακάδα με δόντια!Στις παρυφές των απέναντι λόφων υπήρχε ακόμα χιόνι,απομεινάρι της πρόσφατης κακοκαιρίας.
Οι ντόπιοι μας έλεγαν πως λίγες φορές το έβλεπαν να πέφτει στην Θάλασσα και μεις μέσα σε δέκα μέρες το 'χαμε ήδη δει τρεις φορές!
Παραμονή των Χριστουγέννων όμως μας φύλαγε ο Θεός μια σχεδόν ανοιξιάτικη μέρα.Δυο μέρες πριν χιόνιζε και γελούσαμε αναμεταξύ μας όσοι μείναμε "μέσα" εκείνες τις γιορτές,πως δεν μας έκανε τουλάχιστον το χατήρι ο καιρός,να νοιώσουμε τα Χριστούγεννα όπως έπρεπε!
Ο Φώτης,μας είχε τάξει κρασί Σαμιώτικο θυμάμαι,"που 'ταν αψύ"γιατί τάχατες είχε πολλούς βαθμούς και ήταν "ένα κι ένα" για το κρύο όπως μας έλεγε..
Μα σαν το δοκιμάσαμε λίγες ώρες προτού γυρίσει ο Κώστας,από την δεκαήμερη άδεια,τον πειράζαμε και του λέγαμε, ότι τον "λυπήθηκε ο Θεός κι έκανε λιακάδα,γιατί το κρασί που φερε δεν έκανε ούτε για γαργάρες"..Και γελάγαμε όλοι μαζί, μαζί κι ο Φώτης,γιατί δεν χωρούσε παρεξήγηση ανάμεσά μας,ακόμα και στα αστεία τα χοντρά.
Καμιά φορά σκέφτομαι ακόμα και τώρα, ότι εκείνη την εποχή,ψάχναμε να βρούμε το αστείο μέσα από τα πιο απλά,ακόμα και όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα.
Ζούσαμε να γελάμε με την καρδιά μας, σαν να θέλαμε να ξεχρεώσουμε την κατσουφιά από τα δύσκολα παιδικά χρόνια που οι πιο πολλοί από μας είχαμε περάσει!
Ο Κώστας ήταν η ψυχή του Λόχου!Πηγή χαράς και ανεμελιάς!Δεν έχανε καιρό ο άτιμος!
Σκάρωνε φάρσες και πλάκες στο λεπτό μέχρι παρεξήγησης,αλλά με το γεμάτο και αθώο γέλιο του στο τέλος , μας έπαιρνε αμπάριζα και μας έκανε να γελάμε και μεις,ξεχνώντας την ντροπή από το χουνέρι που μας έστηνε!
Στάθηκα καλύτερα κι όσο κοντοζύγωνε τον κοιτούσα απορημένος. Η ανηφοριά για τον λόχο δεν ήταν πάνω από 200 μέτρα από την κεντρική πύλη του συντάγματος.
Τούτος έβαζε τελάλη μόλις μας έβλεπε από μακριά..Σταματούσε κάθε λίγο και λιγάκι,κάτι έλεγε,γελούσε και ξανασυνεχιζε.
Δεν ακούγαμε ποτέ κάθε φορά που ανέβαινε τι έλεγε, ειδικά μετά από άδεια που χε περίσσεια χαρά όπως και σήμερα ,γιατί τα λόγια του χανόταν στον αέρα, μα ξεχωρίζαμε μόνο το τρανταχτό του γέλιο.
Βγαίναμε όλοι τότε στην μικρή αυλή,μπροστά από τον λόχο,τον χαιρετούσαμε από μακριά και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια από τις κινήσεις του,τα νοήματα του και που γελούσε μόνος του!
Τούτη τη φορά το βήμα του ήταν γρήγορο.Δεν σταμάτησε ούτε μια φορά,κι ανέβηκε με μια ανάσα την ανηφόρα..Μόλις έφτασε στην μικρή αυλή μας,λαχανιασμένος και χωρίς να κόψει την γρήγορη περπατησιά του γύρισε και μου 'πε μπαίνοντας στον λόχο:
-Θέλω να σου πω..μην φύγεις αν είσαι εξοδούχος!
Ο Νίκος, που ήταν λίγο πιο δίπλα,ο μοναδικός οδηγός ΡΕΟ* του λόχου,με κοίταξε κάνοντας ένα σωρό γκριμάτσες και κινήσεις απορίας με τα χέρια του.
Έφτασε κοντά μου,και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα νοήματα μου πε..
- Τι έπαθε αυτός;
Έσβησα το τσιγάρο μου σε μια μικρή πέτρα που βρίσκονταν στην μύτη της αρβύλας μου..Γέλασα..
Ο Νίκος ήταν ένα από τα "θύματα" του Κώστα..Κάθε φορά που κατέβαινε στην Μύρινα για τα περίφημα "ώνια"** δεν είχε αφήσει τοίχο για τοίχο από σπίτι και περίβολο,στα μικρά στενά της πόλης να μην τον γδάρει με το ΡΕΟ..
Ο Κώστας, συνοδηγός του πολλές φορές, τον είχε τρελάνει στο δούλεμα,μέχρι που λεγε,με στόμφο σε όλους μας,όταν μαζευόμασταν στο Κ.ψ.μ*** "να αλλάξει όνομα η οδός από το στρατόπεδο μέχρι την πόλη και να πάρει το δικό του ,"γιατί είσαι καλλιτέχνις ρε φίλε,έχεις αλλάξει την πόλη"και "δεν ξέρω πως θα ξεχρεώσω την Παναγία με τόσα τάματα που της έχω κάνει,αφού είμαι ακόμα ζωντανός με τον Νίκο οδηγό.."
Γύρισα και τον κοίταξα. Χαμογέλασα αμήχανα..Λέω ποιος ξέρει τι σκάρωσε πάλι,πάω μέσα να δω..
Τον βρήκα στην γωνιά του κρεβατιού..Παλιός κι αυτός όπως και γω, ήταν στην γωνιά του θαλάμου,στο κάτω κρεβάτι της κουκέτας φυσικά, όπως όριζαν οι άγραφοι στρατιωτικοί κανονισμοί.
-Μαλάκα την έκανα την μαλακία μου πε πριν ακόμα καθήσω!Αλλά ρε φίλε το γουστάρω!Χαλάλι!
Τούτη την φορά δεν γέλασε,ούτε χαμόγελο καν δεν έσπασε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα σαν του διαβόλου και πετούσαν φωτιές. Τα μαγουλά του ήταν αναψοκοκκινισμένα. Είχε ανάψει τσιγάρο παρότι δεν κάπνιζε. Ήταν φανερό ότι πέρναγε λούκι..
Έκατσα στο απέναντι κρεββάτι...Ήξερα ότι ήταν σοβαρό..
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα σιωπής τον ρώτησα:
-Έχει φυλακή αυτό;
Δεν με κοίταξε καν κι αυτό με ανησύχησε πιο πολύ..
-Τι;;Φυλακή;;Μονο;;Στρατοδικείο και βάλε!!
-Ρε..τι μαλακία έκανες;Το σώζουμε;
Ο Κώστας δεν ήταν απλά φίλος. Έτσι τουλάχιστον ένοιωθα τότε. Ήταν η προσωποποίηση της χαράς,ο επαναστάτης χωρίς αίτια!Ήταν αυτός που ενσάρκωνε την έννοια του άπιαστου στις μετεφηβικές μας ανησυχίες,ο ευατός που ήθελα να έχω ,και αναπόφευκτα ο κολλητός μου!Άρα συνοδοιπόρος σε ότι τον απασχολούσε!
-Δεν ξέρω αν το σώζουμε..Ξέρω φίλε ότι την αγαπάω..
Πήρα βαθιά ανάσα ανακούφισης..
-Ελα ρε και με κοψοχόλιασες..Κοντός ψαλμός. Παίρνουμε μετάθεση σε λίγο,14 μήνες μετράμε στο νησί!'Έλα εσύ θα πας Αθήνα και γω Μεσολόγγι..Έχω διαίσθηση!!Έτσι θα γίνει..Και αν γίνει,που θα γίνει δηλαδή, σε ένα μήνα βαριά θα είσαι δίπλα της..
Σηκώθηκε νευρικά..πήγε στον προθάλαμο.Έπιασε το μικρο παράθυρο. Τ' άνοιξε πέταξε το τσιγάρο του,κοίταξε λίγο έξω, το 'κλεισε και ξαναγύρισε.
Στάθηκε από πάνω μου κουνώντας με δύναμη τα δυο του χέρια προς τα μένα:
-Μαλάκα την έκλεψα, και την έφερα εδώ!!!
Μαρμάρωσα!
-Ναι ρε φίλε την έκλεψα,πήγα σπίτι της,το βράδυ πριν ξεκινήσω με το καράβι..Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτή,δεν γίνεται!Την πήρα όπως ήταν , μόνο με τα ρούχα που φορούσε!
-Και τώρα που την έχεις;
-Την άφησα στο Λιμάνι..Κανόνισα μ εναν φίλο δόκιμο..
-Κανόνισες τι;..Ρε...ρε είσαι παλαβός;..Παλαβός είσαι τι λέω!Παλαβός για δέσιμο!Πες μου ότι είναι και ανήλικη να τρελλαθώ εντελώς!
-Έκλεισε δεν έκλεισε τα 18.Πριν φύγω από Αθήνα ,κανόνισα μ ένα γείτονα δόκιμο που έχει σπίτι στην Μύρινα..Αυτός απολύεται τώρα,υπηρετεί σε άλλο τάγμα,αλλά έχει ενοικιαστήριο μέχρι τέλος Απρίλη..Μου έδωσε τα κλειδιά. Γαμώτο φτάσαμε τσίμα τσίμα, δεν πρόλαβα να την πάω εκεί..Έπρεπε να ρθω εδώ ,να παρουσιαστώ στην ώρα μου,γιατί πρέπει να ξαναβγω..Σκαστός εννοείται..Να την πάω σπίτι να την τακτοποιήσω και να τις πάω κάτι για φαγητό..
Οι κανόνες και η πειθαρχία είναι των στρατοπέδων,μα τα νιάτα, είναι αλλιώς!Η καρδιά και το συναίσθημα δημιουργεί τους δικούς τους νόμους,αχρηστεύοντας όλα τα πρέπει και τα μη..!'Η αξία της φιλίας υπερτερεί όλων των άλλων,και η υπέρβαση των ορίων,η ενσάρκωση του άπιαστου έλκουν μια ανυπέρβλητη γοητεία.
Εντυπωσιάστηκα, από το παράτολμο της πράξης του..
Στάθηκα εξαρχής δίπλα του,στοιχήθηκα στο πλευρό του.
Έπρεπε όμως τυπικά,να μιλήσω και με την λογική.
Ξέπνεα και χωρίς διάθεση να επαναλάβω τον ρώτησα:
-Ρε είσαι σίγουρος;Μήπως το μετάνοιωσες και δεν ξέρεις τι να κάνεις τώρα;
-Φίλε δεν ξανάνοιωσα ποτέ έτσι..Την γυναίκα αυτή θα την παντρευτώ!Θα γυρίσω Αθήνα..Θα τα πω όλα στους γονείς της κι αυτοί θα θα μας καταλάβουν...Είμαι σίγουρος,στην αγάπη όλοι κάνουν πίσω!..
Έπεσα τ ανάσκελα στο κρεββάτι μου κοιτώντας τις καλοστρωμένες κουβέρτες της από πάνω κουκέτας..
Με είδε προβληματισμένο κι αυτό τον άγχωσε πιο πολύ.Αφού έκοψε κάμποσες βόλτες πέρα δώθε στον μικρο διάδρομο του θαλάμου ανάμεσα από τα στοιχημένα και καλοφτιαγμένα κρεβάτια,των άλλων φαντάρων,ήρθε κι έκατσε δίπλα μου..
-Φίλε μόνο εσένα εμπιστεύομαι μόνο εσύ μπορείς να με βοηθήσεις..Αν είσαι φίλος πραγματικός εδώ θα φανείς..
Τέτοιες επικλήσεις σε κάθε νέο,είναι σαν να τον χτυπάς στο κέντρο της καρδιάς και του φιλότιμου!Ήταν ο κολλητός μου και κει στην παγωμένη μεριά του στρατοπέδου,έπρεπε να το αποδείξω!
-Πες μου τι θες να κάνω!Στο φινάλε φινάλε αν είναι να πάμε στρατοδικείο θα πάμε μαζί!
Αγκαλιαστήκαμε..Είσαι φίλος μου 'πε και για πρώτη φορά γέλασε καθησυχασμένος..
-Λοιπόν..Έχω σχέδιο γι απόψε..Είσαι μέσα;
Το σχέδιο ήταν από αυτά που το απορρίπτει ο κάθε λογικός νους..Αλλά στα 20,δεν ξέρω πόση λογική μπορεί να υπάρξει..Όλα είναι λογικά όταν, ο άλλος είναι φίλος σου,η πρόθεση είναι καθαρή και το κίνητρο είναι γυναίκα!Η καψούρα όπως λέγαμε τότε,το αγνό συναίσθημα του έρωτα!
Γύρισε και ανασκάλεψε το σάκο του. Αφού ψαχούλευε αρκετά έβγαλε από μέσα μια πένσα,και μου την έδειξε φορώντας το πιο δαιμόνιο γέλιο του.
-Να μ' αυτή θα κάνουμε δουλειά!!
Το σχέδιο ήταν απλό στην σκέψη,δύσκολο στην εκτέλεση,με ρίσκο στρατοδικείου!
Σύμφωνα με το σχέδιο εγώ ήμουν δεκανέας αλλαγής**** στις 10 κι αυτός σκοπιά 8-10..Τελειώνοντας αυτός την σκοπιά,εγώ θα περνούσα από κει και αφού φρόντιζα να διώξω τους άλλους σκοπούς,θα τον έπαιρνα ,θα περνούσαμε τις περιπολίες,θα περνάγαμε το συρματόπλεγμα θα φτάναμε στον ψηλό φράχτη θα τον κόβαμε με την πένσα και από κει θα γλιστρούσαμε στο μονοπάτι για την πόλη, που απείχε το πολύ μισή ώρα με τα πόδια..
Παραμονή των Χριστουγέννων υπολογίσαμε ότι οι μονιμάδες θα μπεκροπίνανε,δεν θα υπήρχε τόση τυπικότητα!Τι στο καλό!
-Τι στο καλό ρε Φίλε αναφώνησε μόλις τέλειωσε τις σκέψεις του,με τα μάτια ορθάνοιχτα!!Τι στο καλό!!Άμα αγαπάς όλα σου έρχονται όπως τα θες!!
Έμεινα να τον κοιτάζω αποσβολωμένος..Αν είναι παλαβός αυτός ..Εγώ είμαι άλλο τόσο..Τι στο καλό!!Μπροστά στην φιλία,χαλάλι το στρατοδικείο..
Το απόγευμα ήταν της...προσμονής και για τους δυο μας.Κάθε φορά που έμπαινα στον θάλαμο ο Κώστας έβγαζε από τον σάκο του την πένσα και μου την έδειχνε στα κρυφά,γελώντας σαρδόνια..Αλλάζαμε κάθε τρεις και λίγο σχέδιο στο μέρος που θα δράσουμε,στις λεπτομέρειες, αλλά όχι ότι πολυστεκόμασταν εκεί..
Το μυαλό του Κώστα έτρεχε χωρίς σταματημό..Η στήριξή μου τον έκανε άλλο άνθρωπο! Βρήκε το γέλιο του ξανά,άρχιζε να το πειράζει σιγά σιγά όποιος έμπαινε στον θάλαμο κι ένοιωθε ιδιαίτερα ανακουφισμένος που κανείς δεν είχε καταλάβει τι λέγαμε και σχεδιάζαμε!
Τον είχε πιάσει μια ακατάσχετη λογοδιάρροια.Το μυαλό του είχε πάρει φόρα και η φαντασία του αχαλίνωτα δημιουργούσε εικόνες:
-Θα την δεις,θα την γνωρίσεις,και τότε θα δεις ότι ο φίλος σου δεν είναι τρελλός..Ξέρει τι κάνει,και ξέρει τι κάνει γιατί η καρδιά δεν κάνει λάθος..Θα δεις,θα δεις..είμαι σίγουρος ότι οι πατεράδες μας θα μας καταλάβουν ,θα μας δώσουν την ευχή τους!Αμέσως θα παντρευτούμε τότε και ξέρεις τι φίλε;Θα βάλω μπρος για παιδιά αμέσως!Μα αρέσουν τα παιδιά!Είχαμε περάσει την κουβέντα από τον γάμο του,φτάσαμε στα παιδιά πήγαμε και στα εγγόνια!
-Και φαντάζεσαι ρε φίλε να με δεις μετά από 30 χρόνια με 5 παιδιά και δέκα εγγόνια;Τι θα πεις τότε;
Δεν ήξερα τι να πω..Όσο ζύγωνε το βράδυ άρχισε να με πιάνει το άγχος.Δεν θα κάναμε και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο!Είχα όμως πάρει την απόφασή μου! Για τίποτα δεν θα 'κανα πίσω..Ήταν θέμα τιμής για μένα ..Λόγω τιμής!!
Το σχέδιο πήγαινε όπως το χαμε στο μυαλό μας. Από τον λόχο ακούγαμε τραγούδια και φωνές των παλιών υπαξιωματικών που ήταν "μέσα" εκείνο το βράδυ..Η βραδιά ήταν χαλαρή όπως το περιμέναμε, λες και συνωμοτούσε μαζί μας κι Θεάνθρωπος που γεννιόταν εκείνο το βράδυ..
Λίγο πριν τις δέκα πήρα τους φαντάρους ως δεκανέας αλλαγής να τους πάω στις σκοπιές.
Έδωσα το τυπικό παράγγελμα βήματος και ξεκινήσαμε.
Σε κάθε σκοπιά που άλλαζα έδιωχνα αμέσως τον προηγούμενο για τον λόχο λέγοντας του,ότι λόγω Χριστουγέννων δεν απαιτείται να 'μαστε τόσο τυπικοί να γυρίσουμε όλοι μαζί. Έτσι και στην τελευταία σκοπιά!Άφησα τον νέο σκοπό πήρα τον Κώστα και κάναμε πως πάμε προς τον λόχο.
Γρήγορα αλλάξαμε δρόμο και κοιτώντας γύρω μας με αγωνία μην μας πάρει είδηση κάνα μάτι,πιάσαμε τα σκοτάδια .Αφήσαμε προσεκτικά τα όπλα μας στο μέρος που είχαμε σχεδιάσει.
Έπειτα ο Κώστας άρχισε να τρέχει χοροπηδώντας μπροστά κουνώντας σαν σημαία την πένσα στο χέρι του,πέρασε σαν Αγρίμι το συρματόπλεγμα, κι έφτασε στον πανύψηλο φράκτη του στρατοπέδου.
Ήμασταν στο μέσον ακριβώς των προβολέων που φώτιζαν τον περίβολο, είχε αρκετό σκοτάδι, αλλά βάζω στοίχημα ακόμα και τώρα πως οι σκιές μας διακρίνονταν από μακριά..
-Εύκολο ήταν ρε μου πε λαχανιασμένος μόλις τον έφτασα...Άπλωσε το χέρι του βιαστικά να κόψει το σύρμα..
-Όχι εκεί του λέω εκεί θα φαίνεται!κάπου να μην το πάρουν χαμπάρι εύκολα,μπορεί να το ξαναχρειαστουμε..
Κοιτάξαμε κατά μήκος του τεράστιου φράκτη..Οι θάμνοι έμοιαζαν να 'ρχονταν πάνω μας σαν θαλάσσιο κύμα έτσι όπως τους ανάδευε ο δυνατός αέρας..
-Που ρε, που;..Είχε θολώσει!Ήταν φανερό ότι το στρατόπεδο ήταν μια τεράστια φυλακή γι αυτόν,όσο ήταν απέξω από αυτό, ό μόνος άνθρωπος που 'δινε νόημα εκείνη την στιγμή στην ζωή του.. Το κορίτσι του..
-Εδώ φώναξα δείχνοντας μια σχετικά ψηλή συστάδα θάμνων. Χωθήκαμε ανάμεσα στις χαμηλές ασφάκες. Ο Κώστας έβγαλε την πένσα και προσπάθησε να κόψει το σύρμα.Τα βρήκε σκούρα!Το μικρό εργαλείο,δεν φαινόταν αρκετό να κόψει το χοντρό ατσαλένιο πλέγμα...
Έπειτα από μισή ώρα σχεδόν ξεφυσώντας και τραβώντας και οι δυο μας, καταφέραμε να κόψουμε δυο τρεις σειρές,αλλά ήθελε άλλες τόσες ακόμα ν ανοίξουμε μια μικρή τρύπα, για να μπορέσουμε να χωρέσουμε ,όταν ξαφνικά είδαμε ένα φως προβολέα να πέφτει δίπλα μας.
Πέσαμε ακίνητοι ανάσκελα μέσα στις ασφακες! Είχαμε ξεχάσει την εποχούμενη περίπολο που πέρναγε και έλεγχε τα "σύνορα" του στρατοπεδου!Το τζιπ σταμάτησε 10 μέτρα πιο πάνω από μας!Νόμισα ότι δεν ανάσαινα καν.Ο Κώστας, όπως ήταν ανάσκελα ανασήκωσε το κεφάλι να δει.
-Μαλάκα ο διοικητής!Τι θέλει τέτοια ώρα εδώ;
Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι ο διοικητής περνούσε να πει τα "χρονιά πολλά" στους σκοπούς πάρα να κάνει έφοδο ή περιπολία..
Σταμάτησαν μαζί του και κατέβηκαν από το τζιπ ,ο ταγματάρχης και κάνα δυο λοχαγοί. Κάτι έλεγαν φωναχτά αλλά δεν καταλαβαίναμε..
-Τόσα "αστέρια"*****μέσα στην συννεφιά πρώτη φορά βλέπω μου ψιθύρισε ο Κώστας και έκανε έναν μορφασμό γέλιου χωρίς να βγάλει άχνα..Γέλασα και γω με μορφασμό μάλλον μιμητικά..Από μέσα μου άλλα σκεφτόμουν..
Έκανα εικόνα τον ευατο μου να απολογείται στον στρατοδίκη,την μάνα μου να κλαίει,και τον πάτερα μου να ψάχνει να βρει μέσον να με βγάλει από την φυλακή..Είπα αυτό ήταν..Για μια γκόμενα την βάψαμε..Δεν το πα δυνατά ,μα νομίζω ότι κι Κώστας αυτό σκεφτόταν. Καθόταν μαρμαρωμένος, σχεδόν πεθαμένος, με τα μάτια κλειστά ζορίζοντας τα τόσο που λεγες πως θέλει να τα σφραγίσει εντελώς να μην βλέπουν. Ούτε στον Γοργοπόταμο να ήμασταν!Η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά τόσο που νόμιζα ότι θα την άκουγαν μέχρι το τζιπ ου διοικητή!Η αγωνία μας κράτησε λίγα λεπτά αλλά εμένα μου φάνηκε ότι ξημέρωνε.
Έδωσε ο θεός και κάποια στιγμή ανέβηκαν στο αυτοκίνητο.
Έβαλαν μπροστά την μηχανή και μόλις άρχισαν να απομακρύνονται σκουντάω τον φίλο μου που ταν ακόμα ανάσκελα σαν πεθαμένος,με τα μάτια σφιχτά κλεισμένα..
-Την γλυτώσαμε ,φεύγουν ,σήκω..
-Πες μου ότι δεν είσαι ο διοικητής πρώτα μου 'πε και διπλωθήκαμε πάνω στις ασφάκες και οι δυο από τα γέλια!!
Αμέσως πιάσαμε δουλειά. Μετά από λίγη ώρα γλιστρήσαμε σαν φίδια μέσα από το μικρο άνοιγμα που κάναμε και ξεχυθήκαμε αλαλάζοντας και τραγουδώντας προς την πόλη...Δεν μας ενδιέφερε πια..Αποδράσαμε και ήταν λες και δεν θα ξαναγυρνούσαμε ποτέ σ αυτό το "καταραμένο" στρατόπεδο!
Μόλις πιάσαμε το πλακόστρωτο της πόλης ο Κώστας με οδήγησε σε ένα καφέ.Το μαγαζί είχε ήδη κλείσει, μα απέξω ,περίμενε υπομονετικά το κορίτσι του..
Φορούσε ένα λεπτό μαύρο μπουφάν και τζιν παντελόνι,που την έκαναν να τουρτουρίζει από το κρύο σαν σπουργίτι πάνω σε χιονισμένο δένδρο..
Τα μαλλιά της κατάμαυρα χυνόταν στους ώμους της κρύβοντας τα πανέμορφα γαλαζοπράσινα μάτια της.Η σιλουέτα της λεπτή και καλοσχηματισμένη..Ο Κώστας είχε δίκιο,ήταν πανέμορφη!
Αγκαλιάστηκαν κι αλλάξανε λόγια αγάπης τρυφερά χαιδολογωντας ο ένας τον άλλον. Εγώ στεκόμουν αμήχανος λίγα μέτρα πιο μακριά. Μετά από κάνα πεντάλεπτο την παίρνει από το χέρι και στάθηκαν δίπλα μου.
-Από δω ο φίλος μου,τι φίλος..αδελφός είναι..Χαιρετηθήκαμε ..Καθήσαμε λίγο στην προβλήτα του λιμανιού αγοράζοντας μια ρετσίνα από το ψιλικατζίδικο που ίσα που προλάβαμε ανοιχτό. Μείναμε κάμποση ώρα εκεί, μιλήσαμε αστειευτήκαμε και μετά πήγαμε την κοπέλα στο σπίτι του δόκιμου.Την αφήσαμε εκεί,αφού πρώτα φροντίσαμε να γεμίσουμε το ψυγείο της με όσα μπορούσαμε να κλέψουμε από τα μαγειρεία και κουβαλούσαμε μαζί μας, για να μην μείνει νηστική μέχρι την επόμενη μέρα.
Γυρίσαμε παίρνοντας τον ίδιο δρόμο.
-Για πες για πες..πως την είδες;
Κούκλα,φίλε,Θεά,χαλάλι όλη η φασαρία,χαλάλι το ρίσκο!
Τα λόγια μου τον έκαναν να χοροπηδάει στο σκοτάδι σαν τον καλικάντζαρο των Χριστουγέννων..
-Μαλάκα δεν μπορείς να φανταστείς πως νοιώθω..Θα γίνει τρικούβερτο γλέντι στον γάμο μου φίλε!Και συ θα σαι σε περίοπτη θέση..Τι λέω εγώ...Κουμπάρος θα σαι!!Ναι κουμπάρος!
-Κάτσε να μπούμε μέσα γιατί έτσι όπως φωνάζεις θα κάνουμε κουμπαριά με την φυλακή του λέω!
Μπήκαμε από την μικρή τρύπα στο στρατόπεδο,πήραμε τα όπλα μας,ευτυχώς ήταν ακόμα εκεί,κι αφού φροντίσαμε να την κλείσουμε καλά να μην την πάρει κανένας χαμπάρι ώστε να την ξαναχρησιμοποιησουμε, μπήκαμε πατώντας στα νύχια μέσα στον λόχο. Κανείς δεν μα πήρε είδηση.Όλοι κοιμόνταν βαθιά από την κρασοκατάνυξη της προηγούμενης βραδιάς....
Δυο μέρες μετά μου ανακοίνωσαν ότι παίρνω μετάθεση για Μεσολόγγι. Ρώτησα τον λοχία που ταν στις μεταθέσεις,πατριωτάκι και παλιό γνώριμο, για τον Κώστα. Θα πάει Αθήνα μου πε, αλλά αργεί το φύλο πορείας. Θα το λάβει σε καμιά βδομάδα.
Πήρα το φύλο πορείας και πήγα να ετοιμάσω τα πράγματα μου στον λόχο. Ο Κώστας είχε πάρει εκείνη την μέρα 24άωρη άδεια.
Μόλις βγήκα στην αυλή χαιρέτησα έναν έναν τους φίλους μου..Ο Φώτης έκλαιγε σαν μικρο παιδί..Του πα για να τον παρηγορήσω ότι το κρασί που φερε ήταν πραγματικά καλό,και να μου χει ένα έτοιμο όταν πάω Σάμο να τον βρω.
Ο Νίκος μου πε περήφανα ότι είχε μια βδομάδα τώρα που δεν έκοψε καμιά γωνία σπιτιού στα σοκάκια του νησιού όταν κατέβαινε για τα ώνια,κι ο Γιάννης ο μάγειρας από την Φλώρινα, μ' αγκάλιασε βουρκωμένος δίχως να πει κουβέντα.
Ο Θανάσης από την Οβριακή Λαμίας μου έταξε λουκάνικο και κρασί Δομοκού όταν πάω εκεί,και μου πε χαλάλι οι 300 δρχ που του χρώσταγα από την επιταγή που δεν ήρθε ποτέ..
Για τον Κώστα δεν ρώτησα ήξερα που θα τον βρω..Πέρασα την πύλη κανονικά σαν κύριος αυτή την φορά,χαιρέτησα τους Αλφαμίτες και πήρα τον δρόμο για την πόλη..
Μόλις έφτασα στο Λιμάνι,πήγα προς την προβλήτα. Στα βράχια απέναντι τους είδα να κάθονται σφιχταγκαλιασμενοι να κοιτούν το ηλιοβασίλεμα..
Έβαλα τον δείκτη του χεριού μου διπλωμένο στο στόμα και σφύριξα δυνατά..Ο Κώστας πετάχτηκε κι ήρθε προς το μέρος μου. Από κοντά του κι η κοπέλα..Αγκαλιαστηκαμε..
-Μπαγάσα του είπα..στο πα..Εγώ Μεσολόγγι και συ Αθήνα..Σε καμιά βδομάδα έρχεται το δικό σου φύλο πορείας ..
Γύρισε χοροπηδώντας από την χαρά του για την καλή είδηση που του 'φερα, σφίγγοντας στην αγκαλιά του την κοπέλα του..
Αγκαλιαστηκαμε και οι τρεις.
Σταθήκαμε αμίλητοι για κάμποση ώρα παρατηρώντας τις σκιές μας να χάνονται καθώς έπεφταν και οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου..
Δώσαμε ξανά τα χέρια.΄
-Θα τα πούμε,θα μιλήσουμε με το καλό μόλις απολυθουμε είπα.
-Μαλάκα δεν θα χαθούμε ε;Υποσχεσου ότι δεν θα χαθούμε!!
-Δεν θα χαθούμε φίλε μου..Αυτό είναι σίγουρο..δεν θα χαθούμε !
Πέτρος Σπυρέλης
* ΡΕΟ :Παλιό στρατιωτικό φορτηγο
** Ωνια:Στρατιωτικά ψώνια,απαραίτητα για το στρατόπεδο..
*** Κ.ψ.μ:Κέντρο ψυχαγωγίας μονάδας-Κυλικείο στρατιωτικο
**** Δεκανέας Αλλαγής: Υπεύθυνος υπαξιωματικός για την σωστή αλλαγή των φρουρών σε κάθε σκοπιά
***** Αστέρια:Τα διακριτικά των αξιωματικών είναι αστέρια που φέρουν στις επωμίδες,χρυσά η
ασημένια ανάλογα τον βαθμό.
