Σαν σήμερα πέθανε ο Παύλος Σιδηρόπουλος..Τον γνώρισα στα τελευταία του,λίγες μέρες πριν πεθάνει,όταν ήρθε για σύντομη νοσηλεία στο Γενικό Κρατικό Αθήνας..Από το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον είχαν κάνει ψυχολογικό ράκος. . Το απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.
'Όμως η γνωριμία μαζί του στάθηκε ανεξίτηλη στην μνήμη μου...
Ότι είχα πρωτοπιάσει δουλειά στο Γενικό Κρατικό Αθήνας.
Ωραία εκείνη η ηλικία.Φόραγα την άσπρη ποδιά με καμάρι,θέλοντας να βοηθήσω τον άρρωστο,να συναδράμω και γω να σωθεί μια ανθρώπινη ζωή..
Φαντασίωνα να σώσω τον κόσμο..Ολόκληρο αν ήταν δυνατόν.
Κάποιος κάποτε θυμάμαι με πλησίασε να μου δώσει φιλοδώρημα..
Στάθηκα περήφανος και του πα: Η υγεία είναι για όλους κύριε..
Μάλλον του κακοφάνηκε. αλλά λιγο μ' ένοιαξε..
Μια μέρα πρωί πρωί,Δεκέμβρης του 90 θυμάμαι την ώρα που μαζευόμασταν και κανονίζαμε τις δουλειές του τμήματος,μια συναδέλφισσα η Μαρία με πλησίασε και μου πε στ΄ αυτί:..
-Είχαμε όλα τ άλλα μας φόρτωσαν κι έναν πρεζάκια..
Η λέξη πρεζάκιας η αλκοολικός στα νοσοκομεία τότε λειτουργούσε τότε σαν κόκκινο πανί..
Ακόμα και σήμερα έτσι λειτουργεί....
Θεωρούνται προφανώς άνθρωποι που όρισαν οι ίδιοι την μοίρα τους,και επέλεξαν την καταδίκη τους, μέσα απ την δική τους συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής τους.
Λες κι αυτοί οι άνθρωποι το χαίρονται να ρουφούν με το κουτάλι και τον αναπτήρα την ζωή τους...
Κι όση τους απομείνει μετά....
Λίγη ώρα μετά μπήκα στον θάλαμο του ..πρεζάκια. Καθόταν ήρεμος στο κρεβάτι του και κοιμόταν. Κοίταξα να δω που έχει κατάγματα..Αυτά κοιτάζαμε στους νέους αρρώστους στην ορθοπαιδική κλινική που δούλευα τότε,ως νεοδιοριζόμενος νοσηλευτής.
Αυτά μας ενδιέφεραν,γιατί, ανάλογα σε πιο μέρος του σώματος ήταν το κάταγμα, ανάλογες ήταν και οι δυσκολίες της νοσηλείας.
Δεν είδα κατάγματα άλλα μόνο πρησμένα χέρια,να τρέχουν υγρα..και ήταν και τα δύο..
Κοίταξα το διάγραμμα του:
Παύλος Σιδηρόπουλος..
Δεν μου λεγε τίποτα τ όνομά του...
Επέστρεψα σύντομα στο γραφείο..Έπιασα την Μαρία και σαν παλιότερη της είπα:
Σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι, ήσυχος είναι ο άνθρωπος...
Γύρισε και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια:
Αχα..έτσι νομίζεις; θα μάθεις σιγά σιγά....Άμα ξυπνήσουν είναι το πρόβλημα..Και ήταν και τραγουδιστής,συνέχισε..αλλά έτσι είναι όλοι αυτοί...Κι αυτός που κάθεται δίπλα του πρεζακιας είναι..Μαζί μπήκαν μέσα για το ίδιο πρόβλημα..μην τους δίνεις σημασία..
Το μεσημέρι ξαναμπήκα με τον γιατρό στον θάλαμο..Πλύναμε με αντισηπτικά τα πρησμένα χέρια του,του βάλαμε καθαρές γάζες..
-Οιδήματα είπε ο γιατρός απ τις πολλές βελόνες..έπαθε μόλυνση..Χρειάζεται ισχυρή αντιβίωση..
Κοίταξε τον ασθενή: Παύλο μέχρι να φύγεις, ο Πέτρος από δω θα σου περιποιείται τις πληγές..
Τον κοίταξα με απορία,όχι γιατί ήταν κάτι δύσκολο αλλά σκέφτηκα ότι κι αυτός δεν ήθελε να χει πολλά πολλά μ έναν πρεζάκια..
Κάθε μέρα πήγαινα κι έκανα τις αλλαγές..
Πιάσαμε κουβέντα είπαμε κάμποσα.
Ήταν Σαρανταπεντάρης -τόσο τον υπολογιζα-περίπου, με μακρύ γκρίζο μαλλί.
Είχε μια λάμψη στα μάτια,αλλά βλέμμα μελαγχολικό,και ταυτόχρονα μια ηρεμία κι ας είχε ¨πιει" άσπρη με το τσουβάλι..
Τον συμπάθησα κι ας φαινόταν περιθωριακός,κι ας ήταν το αίμα του περισσότερο λευκό παρά κόκκινο....
Αναπολούσε στις κουβέντες μας ιστορίες απ τις μέρες που ταν στις δόξες του..δεν τον ήξερα καν..Αλλά πόσο ντράπηκα μετά γι αυτό..
-"Είμαι καθαρός ένα μήνα τώρα.. δεν θα ξανακάνω ηρωίνη..με κατέστρεψε μου λεγε"..
Ο φίλος του ο Γιώργος δίπλα του,πάλι φαινόταν μια χαρά..δεν είχε πρησμενα χέρια,αλλά μονάχα εκείνο το απλανές βλεμμα του φτιαξίματος..και μου ζητούσε συνέχεια lonarid..
..Ν μου λεγε Lonarid N..
Ήταν αυτά που είχαν και κωδείνη στην σύστασή τους..
Εγώ τότε τους πήγαινα τ απλά..ότι έγραφε η οδηγία του γιατρού δηλαδή..
-Άστο παιδί του λέγε ο Παύλος..άστο να κάνει την δουλειά του..
Την άλλη μέρα δεν άντεξε κι ίδιος..Με πλησίασε στον διάδρομο και μου πε..
-Πέτρο φέρε μου ένα lonarid..Ν..
-Πονάω ρε φίλε δεν αντέχω..
Ρώτησα τον γιατρό..Καλά τι να του κάνει ένα χάπι του πα..Πόσο κωδείνη έχει πια για να φτιαχτεί;
-Τα μαζεύουν μου είπε και τα πίνουν όλα μαζι..3-3 4-4..για να κάνουν δουλειά..Άστους να ζητάνε..
Την επόμενη μέρα σερνόταν στην κυριολεξία..δεν μπορούσε να περπατήσει..
Τα χέρια του είχαν ξεπρηστεί, αλλά ,πονούσε.. πονούσε παντού..
Ήταν άλλη η φιλοσοφία τότε για τους ναρκομανείς..δεν υπήρχε η μεθαδόνη παρά μονάχα χάπια stedon..κι αυτά με το σταγονόμετρο..
Τον λυπήθηκα..πήγα κρυφά στο ντουλαπάκι των φαρμάκων και πήρα 2-3 Lonarid N..
Μόλις του τα δωσα με κοίταξε σαν θεό..
-Φίλε μου, μου λέει δεν θα σε ξεχάσω..Μόλις ξαναρθώ θα σου φέρω τον καλύτερο δίσκο μου..
Δεν τον έφερε ποτέ..Την άλλη μέρα πήρε εξιτήριο..
Δυο μέρες μετά άκουσα στις ειδήσεις ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος πέθανε ..Δεν λεγαν τότε το γιατί αλλά εγώ το ήξερα..
Καιρό αργότερα μετά πήγα σ ένα δισκοπωλείο:
-Τον καλύτερο δίσκο του Παύλου Σιδηρόπουλου ,θέλω είπα:
-Θα δυσκολευτείς αγόρι μου μου...εγώ δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιος είναι ο καλύτερος..
..Μου δώσε τον Φλου...
-Ξεκίνα απ αυτόν μου πε..και ίσως να ναι και ο καλύτερος..
Χρόνια μετά κατάλαβα το μέγεθος και την τεράστια αξία του Παύλου Σιδηρόπουλου..
κι ας αθέτησε την συμφωνία,κι ας πήρα μόνος μου τον δίσκο...
Σπυρέλης Πέτρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου