Ζύγωναν οι μέρες όπου οι φαμελίτες μαζί με τον καιρό πο΄παιρνε να στρίψει, έβαναν στη συλλοή τους και τη θροφή, όπου ήτανε το πρέπο ν’ αλλάξει, ότι ζύγωναν τα φεγγάρια της άνοιξης, να φέξουνε της λαμπρής νάρθει, γιατί κατά πως ήλεγαν οι προεστοί τότες, τη λαμπρή τα φεγγάρια την έσερναν. Κι όπως σημάδευαν τη νηστεία οι αποκριές, βάνονταν ν’ αποσώσουνε το χοιρινό πούχανε φυλαμένο μέσ’ στο λιωμένο ξύγκι κι έβαναν και την Πέμπτη πριχού την Κρεατινή να πορέψουνε με κρέας, ότι Τετάρτη και Παρασκευή βαριές νηστείες και το Σαββάτο ήτανε η γνοιάση τους για τις ψυχές των αποθαμένων τους. Κι έριχναν το χοιρινό, πούχε φτουρήσει απ’ το σφαχτάρι του Χριστού, στη θράκα κι έψεναν κι έπιναν και κάναν κράσο και ξέδωναν με διαολιές και με τσιγκλίματα, με περγελάσματα και με τραγούδια και μ’ ερωτιές, ‘πως οι καρδιές από πάντα έδειχναν στη ματιά… Και την είπανε τσικνοπέμπτη, ότι άλλη Πέμπτη με καλοτάϊσμα και με ξέδομα και με χαρά, όλο το χρόνο δεν τους λάχαινε…
Τσικνοπέμπτη σήμερο… Άϊ... και του χρόνου..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου