ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ...

Η κ α ρ δ ι ά τ η ς Μ ά ν α ς

[( Ζαν Ρισπέν, μετάφραση - απόδοση Άγγελος Βλάχος (1899) ]

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.

Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

Ευθύμιος Πριόβολος..

Πέστο ρε Μάννα το τραγούδι για το θέρο, έλα πες το, πες το, παρακαλούσε.ο μικρός.
Κι εκείνη, που ζούσε για τη ζωή του, δίνονταν στην πεθυμιά του.

« Κάτω στο κάμπο, όπου λαλάει η αηδόνα,
θερίζει ο Γιάννος μαζί με την Παγώνα ..................................."

Σκορπούσε η φωνή της Μάννας του τη διψασμένη αγάπη, στα στάχια, στα χερόβολα, στα μάτια του βλαστού της.

- Μανούλα μου, σ’ αγαπάω ως το Θεό, έλεγε η ματιά του μικρού, έλεγε κι η φωνή του.

- Άμα παντρευτείς θα πάει αλλού η καρδιά σου, θα μ’ αγαπάς λιγότερο, ήτανε ο αντίλογός της

- Μάννα …μη λες…, έκανε να ψελλίσει ο μικρός, μα ο κόμπος του παράπονου έκοβε τη φωνή του.

Κι εκείνη τον έπαιρνε στην αγκαλιά της και κράταε όλο τον κόσμο. Κι αυτός λάρωνε και το τελευταίο του δάκρυ στέγνωνε πα στο χαμόγελό του. Κι όλος ο θέρος χαμογελούσε!

Απόσπασμα απ' το διήγημά μου "Η ΔΙΨΑ"
Για τη μανούλα μου που έφυγε πάρα πολύ νωρίς...
Μέρα πούναι...!
Γιώργος Παληγεώργος