ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ ΤΩΝ ΓΗΡΑΤΕΙΩΝ

Άνθρωποι, ϕιγούρες που έχουν γεμίσει τα συρτάρια του χρόνου με την πείρα της ζωής τους.
Έζησαν για να ζήσουμε, βίωσαν ...για να μας μάθουν..

Άνθρωποι μια λέξη, μια έννοια που πηγάζει από την πρώτη μέρα της δημιουργίας ικανή όμως να δημιουργήσει μια σταύρωση χωρίς να την διαδεχθεί η ελπίδα μιας ανάστασης.

Σε ένα μαγεμένο δάσος στέκονται σαν δέντρα ϕυτεμένα σε μια μικρή γειτονιά του κόσμου για τον καθένα, όπου η ζωή τους έχει, δεμένους με τα σχοινιά των γηρατειών, ίσως γιατί δεν χωρούσαν σε κάποιους αστραϕτερούς , γκρίζους τοίχους... ή μπορεί η ζωή να τους ξέχασε σε κάποιο σταυροδρόμι απ όπου κανείς δεν πέρασε να τους μαζέψει. Συντροϕιά με τις πολύχρωμες αναμνήσεις τους...υπάρχουν , ζουν, στην επιϕάνεια μιας γης αναμένοντας να γίνει το αιώνιο σπίτι τους.

Κανένα άλλοθι δεν γκρεμίζει την ευλογημένη έννοια του πάτερα και της μάνας. Κανένα άλλοθι δεν γκρεμίζει τη μοναδικότητα των λέξεων Παππούς και Γιαγιά.




Πρόσωπα σκασμένα από ζωή και θάνατο, βάσανα και κακουχίες, αλλά και πρόσωπα λαμπερά με ουράνιο χαμόγελο αγάπης και καλοσύνης, αδιαϕορώντας για όσα πέρασαν.
Στο χρονοντούλαπο της ζωής κουβαλούν για εϕόδια ιστορίες, τραγούδια, παραμύθια, παιχνίδια, γιορτές, αγώνες ζωής, αγάπη, μαθαίνοντας μας πολιτισμό, παράδοση, και πάνω από όλα αξίες προσπαθώντας να δώσουν στον κόσμο ιδανικά, πιστεύω, αληθινά, αδιάβλητα, ανεξίτηλα στο χρόνο και έτσι να πάει ο κόσμος ένα βήμα παρακάτω.


Στα δύσκολα, μακάρι να τους είχαμε, στα εύκολα, ευτυχώς που δεν υπάρχουν... Έτσι μένουν μοναχοί, αβοήθητοι με τα τεράστια κύματα της λησμονιάς.. Μα αυτοί εκεί σαν βράχοι να στέκονται με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, με έναν τίτλο τιμής για ασπίδα: Του Πατέρα και της Μάνας του Παππού και της Γιαγιάς.
Στέκονται εκεί ,σαν πυλώνες της ζωής της οικογένειας ,που λόγω και της οικονομικής κρίσης γίνονται χρήσιμοι σαν αριθμοί, σαν έσοδα, αλλά και άχρηστοι, λόγω της χειρότερης κρίσης... των αξιών.
Βαθιά σκληραγωγημένοι από τα χρόνια δεν έχουν ανάγκη από την ϕροντίδα, μπορούν και μόνοι τους.

Διψούν όμως για ένα λόγο καρδιάς, για πηγή δροσιάς αγάπης, σε έναν κόσμο λύπης και αδιαϕορίας για τους άλλους.

Αλλά εμείς ξεχνάμε , ρίχνοντας σε ένα πηγάδι λήθης όλα όσα μας έδωσαν και όλα όσα κέρδισαν με τον ιδρώτα τους αδιαϕορώντας αν πονέσει ή όχι, πετώντας σε ένα πηγάδι λήθης την ίδια τους τη ζωή χωρίς την ευχή της επιστροϕής..

Ο χρόνος δυστυχώς η ευτυχώς είναι ακέραιος δικαστής..Κάποτε που θα μας ϕανεί σαν μια στιγμή, θα βρεθούμε και εμείς ανάμεσα στα χρώματα των γηρατειών και τότε όλα θα μοιάζουν σαν έργο θεατρικό, με συγγραϕέα το χρόνο, όπου εμείς πρωταγωνιστές πλέον και στις θέσεις των θεατών οι νέοι, θα περιμένουμε την αυλαία του κόσμου να πέσει.

Οι γέρικες και κουρασμένες ψυχές τους δε μπορούν να δεχθούν ότι είναι έρμαια ενός σαρκοϕάγου κόσμου, ζουν με την γέννηση μιας ελπίδας ότι κάποτε θα δουν στο τέλος του δρόμου τους αγαπημένους τους να τρέχουν να τους αγκαλιάσουν..
Και θα είναι σαν πηγαίνουν , μετά από πολλά χρόνια σε γιορτή, που όμοια της δεν υπάρχει....
Στη γιορτή της ψυχής.

"V"