Ένας άγιος Λευίτης της Ορεινής Τριχωνίδος π. Γεώργιος Κούκης.
γράφει ο π. Ευστράτιος Ε. Τσιτσιβός
Πάτρα, Αύγουστος 2016.
Ο αείμνηστος π. Γεώργιος Κούκης
Είναι ανάγκη κάποτε να λέγονται κάποιες αλήθειες και γιατί το απαιτεί η δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και διότι πρέπει να γίνονται γνωστές στους ανθρώπους.
Θα αναφερθούμε στον άγιο γέροντα της ορεινής Τριχωνίδος Αιτωλοακαρνανίας, π. Γεώργιο Κούκη, εφημέριο επί πολλά έτη της ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμπελίων Τριχωνίδος. Αρχικά τον γνωρίσαμε όταν ήμασταν μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, που ερχόταν στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ποταμούλας να μας εξομολογήσει. Τον γνωρίσαμε και αργότερα όταν μεγαλώσαμε, τον γλυκύ και πράο αυτό γέροντα.
Ο π. Γεώργιος Κούκης, από νέος «την αγαθήν μερίδα εξελέξατο». Αφιέρωσε την ζωή του σε ότι καλύτερο υπάρχει, στον ίδιο το Θεό. Γεννήθηκε το έτος 1908 στο χωριό Αμπέλια Τριχωνίδος. Της 27 Ιουλίου 1942 έγινε διάκονος και της 23 Αυγούστου του ιδίου έτους πρεσβύτερος, από τον τότε Μητροπολίτη Ναυπακτίας & Ευρυτανίας αείμνηστο Γερμανό.
Από τότε έως το 1980 που συνταξιοδοτήθηκε, ήταν εφημέριος στο χωριό Αμπέλια, όπου αγωνίστηκε πολύ για τον τόπο του. Αγωνίστηκε σε όλους της τομείς της ενοριακής ζωής, που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία. Στα χρόνια της ιερατικής του διακονίας, έγινε ο καλός Πνευματικός Πατέρας και σύμβουλος των ενοριτών του. Υπήρξε καλός κυβερνήτης του πνευματικού σκάφους της ενορίας του. Υπήρξε άνθρωπος ταπεινός, μειλίχιος, προσηνής με ήθος ορθόδοξο και ιεροπρεπές. Άνθρωπος αγάπης και καλοσύνης, υπομονής και εργατικότητος. Ήταν ένας απλός κληρικός με παιδική καρδιά και γι’ αυτό αγαπήθηκε από της ενορίτες του και όχι μόνο. Ήταν άξιος λειτουργός των μυστηρίων του Θεού. Τελούσε της Ιερές ακολουθίες και τα μυστήρια του Θεού, μετά φόβου και τρόμου. Εργάστηκε και ως εξομολόγος εκτός από το χωριό του και στα γύρω χωριά των Παρακαμπυλίων, για την σωτηρία των συνανθρώπων του. Τον φιλοξενούσαμε κάποιες φορές στο πατρικό μας σπίτι, όταν ήταν να εξομολογήσει την άλλη μέρα σε κάποια κοντινή ενορία,
Και εκεί ζήσαμε από κοντά την απλότητά του και την πνευματικότητά του και ακούσαμε τις πατρικές του συμβουλές. Συνεργάστηκε επιτυχώς με τους τρεις Μητροπολίτες, Γερμανό, Χριστοφόρο και Δαμασκηνό στα χρόνια της Ιερατικής του διακονίας.
Αλλά ο π. Γεώργιος δεν στάθηκε μόνο στην πνευματική συμπαράσταση των κατοίκων της ενορίας του. Ήταν άνθρωπος δημιουργικότητος και πρωτοβουλίας. Όλοι οι κάτοικοι σήμερα των Αμπελίων, απολαμβάνουν καρπούς των έργων του. Ο ναός της Παναγίας που είναι ο πολιούχος του χωριού, δικό του έργο είναι. Εκτός αυτού του ναού, έφτιαξε ακόμη και άλλα εννέα γραφικά εξωκκλήσια που στολίζουν την γύρω περιοχή του χωριού.
Μέσα της Δεκαετίας του 1980, στην γιορτή του Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου κ. Αλεξάνδρου, μαζί με ιερείς της περιοχής Παρακαμπυλίων
Οι ψυχές τους πετούσαν προς τον ουρανό. Το ίδιο και στην Παράκληση που έψαλαν προς τον άγιο Χριστοφόρο στο τέλος με συγκίνηση και με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, παρακαλώντας τον να μεσολαβήσει στον Κύριο για να απαλλαγούν από τις καταστρεπτικές κάμπιες.
Καθώς επέστρεφαν από το ξωκκλήσι μέσα από το κατεστραμμένο δάσος λυπημένοι για το θέαμα που έβλεπαν, αλλά και γεμάτοι ιερά συναισθήματα από όσα έζησαν στη Λειτουργία και στην Παράκληση, βλέπουν ξαφνικά ένα σύννεφο από φτερωτά έντομα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να πέφτουν επάνω στις κάμπιες. Μερικοί νεότεροι έτρεξαν και πλησίασαν να δουν από κοντά τα έντομα αυτά. Όλα είχαν το ίδιο ακριβώς μέγεθος. Έμοιαζαν σαν μια πολύ μεγάλη χρυσόμυγα. Τα φτερά τους ήταν χρυσά και μπροστά τους είχαν μια τσιμπίδα σαν ψαλίδα, με την οποία έκοβαν στα δύο την κάμπια, και αυτή ψοφούσε αμέσως. Τα φτερά τους τα κάλυπτε και δεύτερη χρυσοντυμένη σκληρή φτερούγα.
– Ελάτε να δείτε! Τρέξτε να δείτε! φώναζαν προς όλους. Ελάτε! Δεν πέρασαν ούτε δυο ώρες από την προσευχή μας στον Κύριο και στον Άγιο, και το θαύμα έγινε! Για κοιτάξτε πως κόβουν στη μέση τις κάμπιες και τις εξολοθρεύουν!
Πλησίασαν όλοι και έβλεπαν με θαυμασμό τα χρυσοντυμένα έντομα που σκότωναν αμέσως τις κάμπιες.
– Είμαι ογδόντα πέντε χρονών, είπε κάποιος χωρικός, και μεγάλωσα και έζησα στο δάσος, στα χωράφια, γεωργός και κτηνοτρόφος· τέτοιο έντομο δεν ξαναείδα ποτέ στη ζωή μου!
– Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας! φώναζαν άλλοι και σταυροκοπιόντουσαν.
– Ο Άγιός μας είναι θαυματουργός, έλεγαν συγκινημένοι όλοι, μεγάλη η χάρη του, αρκεί να πιστεύουμε.
Στο μεταξύ τα χρυσοντυμένα έντομα δουλεύοντας συνέχεια ξεκαθάρισαν όλη την περιοχή από τις κάμπιες μέσα σε μια βδομάδα και έφυγαν προς τον ουρανό απ’ όπου είχαν κατέβει, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος τους και χωρίς να πάθει τίποτε κανένα από αυτά. Πολλοί που έζησαν το γεγονός το θυμούνται ακόμη, και ας πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και το διηγούνται δοξάζοντας τον Θεό και τον άγιο Χριστοφόρο, που με τη χάρη του πρασίνισε και πάλι η ορεινή Τριχωνίδα».
Ο π. Γεώργιος σήκωσε επάξια και τον σταυρό του οικογενειάρχη. Είναι βαρύς ο σταυρός του εγγάμου κληρικού. Για τον π. Γεώργιο ήταν ακόμη πιο βαρύς, γιατί κοιμήθηκε πολύ νωρίς η πρεσβυτέρα του, αφήνοντας πίσω τρία παιδιά μικρής ηλικίας. Ο π. Γεώργιος, εκτός των ιερατικών του καθηκόντων, είχε εξ’ ολοκλήρου επάνω του και την ανατροφή των παιδιών του. Και όμως με την βοήθεια του Θεού, μεγάλωσε τα παιδιά του με χριστιανικές αρχές και τα αποκατέστησε.
Άξιος διάδοχος του π. Γεωργίου, υπήρξε ο ευλαβέστατος ιερέας, πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Δένδιας.
Ο π. Γεώργιος και μετά την σύνταξή του, έζησε το μεγαλύτερο διάστημα κοντά στους ενορίτες του, σαν πατέρας φίλος και αδελφός εν Κυρίω, όπου δεν έπαυε να συμβουλεύει τους ενορίτες του με πολλή αγάπη και καλοσύνη. Συνέχιζε να λειτουργεί, όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν και να διακονεί στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Ήρθε όμως η ώρα, που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του, για να του πεί: «Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου…». Εκοιμήθη εν Κυρίω, το Πάσχα του έτους 1999, πλήρης ημερών. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στο χωριό του Αμπέλια, όπου και ετάφη εκεί κοντά στους ενορίτες του και συγχωριανούς του.
Αναπαύτηκε ο ευλαβέστατος γέροντας π. Γεώργιος Κούκης. Αναπαύτηκε αυτός που σήκωσε πολλά βάρη στη ζωή του. Σήκωσε το βάρος της Ιερωσύνης, της χηρείας, της ανατροφής των παιδιών, της ασθενείας. Αλλά δεν λύγισε και ούτε έσβησε το χαριτωμένο χαμόγελο από τα χείλη του. Τον κάλεσε ο Κύριος, όπως καλεί όλους του κουρασμένους της ζωής. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28).
Του αγαπητού, σεμνού και ταπεινού ιερέως πατρός Γεωργίου, αιωνία η μνήμη.
Πηγη:potamoulas nea
γράφει ο π. Ευστράτιος Ε. Τσιτσιβός
Πάτρα, Αύγουστος 2016.
Ο αείμνηστος π. Γεώργιος Κούκης
Είναι ανάγκη κάποτε να λέγονται κάποιες αλήθειες και γιατί το απαιτεί η δικαιοσύνη του Θεού, αλλά και διότι πρέπει να γίνονται γνωστές στους ανθρώπους.
Θα αναφερθούμε στον άγιο γέροντα της ορεινής Τριχωνίδος Αιτωλοακαρνανίας, π. Γεώργιο Κούκη, εφημέριο επί πολλά έτη της ενορίας Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμπελίων Τριχωνίδος. Αρχικά τον γνωρίσαμε όταν ήμασταν μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, που ερχόταν στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Ποταμούλας να μας εξομολογήσει. Τον γνωρίσαμε και αργότερα όταν μεγαλώσαμε, τον γλυκύ και πράο αυτό γέροντα.
Ο π. Γεώργιος Κούκης, από νέος «την αγαθήν μερίδα εξελέξατο». Αφιέρωσε την ζωή του σε ότι καλύτερο υπάρχει, στον ίδιο το Θεό. Γεννήθηκε το έτος 1908 στο χωριό Αμπέλια Τριχωνίδος. Της 27 Ιουλίου 1942 έγινε διάκονος και της 23 Αυγούστου του ιδίου έτους πρεσβύτερος, από τον τότε Μητροπολίτη Ναυπακτίας & Ευρυτανίας αείμνηστο Γερμανό.
Από τότε έως το 1980 που συνταξιοδοτήθηκε, ήταν εφημέριος στο χωριό Αμπέλια, όπου αγωνίστηκε πολύ για τον τόπο του. Αγωνίστηκε σε όλους της τομείς της ενοριακής ζωής, που του εμπιστεύθηκε η Εκκλησία. Στα χρόνια της ιερατικής του διακονίας, έγινε ο καλός Πνευματικός Πατέρας και σύμβουλος των ενοριτών του. Υπήρξε καλός κυβερνήτης του πνευματικού σκάφους της ενορίας του. Υπήρξε άνθρωπος ταπεινός, μειλίχιος, προσηνής με ήθος ορθόδοξο και ιεροπρεπές. Άνθρωπος αγάπης και καλοσύνης, υπομονής και εργατικότητος. Ήταν ένας απλός κληρικός με παιδική καρδιά και γι’ αυτό αγαπήθηκε από της ενορίτες του και όχι μόνο. Ήταν άξιος λειτουργός των μυστηρίων του Θεού. Τελούσε της Ιερές ακολουθίες και τα μυστήρια του Θεού, μετά φόβου και τρόμου. Εργάστηκε και ως εξομολόγος εκτός από το χωριό του και στα γύρω χωριά των Παρακαμπυλίων, για την σωτηρία των συνανθρώπων του. Τον φιλοξενούσαμε κάποιες φορές στο πατρικό μας σπίτι, όταν ήταν να εξομολογήσει την άλλη μέρα σε κάποια κοντινή ενορία,
Και εκεί ζήσαμε από κοντά την απλότητά του και την πνευματικότητά του και ακούσαμε τις πατρικές του συμβουλές. Συνεργάστηκε επιτυχώς με τους τρεις Μητροπολίτες, Γερμανό, Χριστοφόρο και Δαμασκηνό στα χρόνια της Ιερατικής του διακονίας.
Αλλά ο π. Γεώργιος δεν στάθηκε μόνο στην πνευματική συμπαράσταση των κατοίκων της ενορίας του. Ήταν άνθρωπος δημιουργικότητος και πρωτοβουλίας. Όλοι οι κάτοικοι σήμερα των Αμπελίων, απολαμβάνουν καρπούς των έργων του. Ο ναός της Παναγίας που είναι ο πολιούχος του χωριού, δικό του έργο είναι. Εκτός αυτού του ναού, έφτιαξε ακόμη και άλλα εννέα γραφικά εξωκκλήσια που στολίζουν την γύρω περιοχή του χωριού.
Μέσα της Δεκαετίας του 1980, στην γιορτή του Μητροπολίτου Ναυπάκτου & Αγ. Βλασίου κ. Αλεξάνδρου, μαζί με ιερείς της περιοχής Παρακαμπυλίων
Οι ψυχές τους πετούσαν προς τον ουρανό. Το ίδιο και στην Παράκληση που έψαλαν προς τον άγιο Χριστοφόρο στο τέλος με συγκίνηση και με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους, παρακαλώντας τον να μεσολαβήσει στον Κύριο για να απαλλαγούν από τις καταστρεπτικές κάμπιες.
Καθώς επέστρεφαν από το ξωκκλήσι μέσα από το κατεστραμμένο δάσος λυπημένοι για το θέαμα που έβλεπαν, αλλά και γεμάτοι ιερά συναισθήματα από όσα έζησαν στη Λειτουργία και στην Παράκληση, βλέπουν ξαφνικά ένα σύννεφο από φτερωτά έντομα να κατεβαίνει από τον ουρανό και να πέφτουν επάνω στις κάμπιες. Μερικοί νεότεροι έτρεξαν και πλησίασαν να δουν από κοντά τα έντομα αυτά. Όλα είχαν το ίδιο ακριβώς μέγεθος. Έμοιαζαν σαν μια πολύ μεγάλη χρυσόμυγα. Τα φτερά τους ήταν χρυσά και μπροστά τους είχαν μια τσιμπίδα σαν ψαλίδα, με την οποία έκοβαν στα δύο την κάμπια, και αυτή ψοφούσε αμέσως. Τα φτερά τους τα κάλυπτε και δεύτερη χρυσοντυμένη σκληρή φτερούγα.
– Ελάτε να δείτε! Τρέξτε να δείτε! φώναζαν προς όλους. Ελάτε! Δεν πέρασαν ούτε δυο ώρες από την προσευχή μας στον Κύριο και στον Άγιο, και το θαύμα έγινε! Για κοιτάξτε πως κόβουν στη μέση τις κάμπιες και τις εξολοθρεύουν!
Πλησίασαν όλοι και έβλεπαν με θαυμασμό τα χρυσοντυμένα έντομα που σκότωναν αμέσως τις κάμπιες.
– Είμαι ογδόντα πέντε χρονών, είπε κάποιος χωρικός, και μεγάλωσα και έζησα στο δάσος, στα χωράφια, γεωργός και κτηνοτρόφος· τέτοιο έντομο δεν ξαναείδα ποτέ στη ζωή μου!
– Δοξασμένο το όνομα του Κυρίου μας! φώναζαν άλλοι και σταυροκοπιόντουσαν.
– Ο Άγιός μας είναι θαυματουργός, έλεγαν συγκινημένοι όλοι, μεγάλη η χάρη του, αρκεί να πιστεύουμε.
Στο μεταξύ τα χρυσοντυμένα έντομα δουλεύοντας συνέχεια ξεκαθάρισαν όλη την περιοχή από τις κάμπιες μέσα σε μια βδομάδα και έφυγαν προς τον ουρανό απ’ όπου είχαν κατέβει, χωρίς να αφήσουν κανένα ίχνος τους και χωρίς να πάθει τίποτε κανένα από αυτά. Πολλοί που έζησαν το γεγονός το θυμούνται ακόμη, και ας πέρασαν πολλά χρόνια από τότε. Και το διηγούνται δοξάζοντας τον Θεό και τον άγιο Χριστοφόρο, που με τη χάρη του πρασίνισε και πάλι η ορεινή Τριχωνίδα».
Ο π. Γεώργιος σήκωσε επάξια και τον σταυρό του οικογενειάρχη. Είναι βαρύς ο σταυρός του εγγάμου κληρικού. Για τον π. Γεώργιο ήταν ακόμη πιο βαρύς, γιατί κοιμήθηκε πολύ νωρίς η πρεσβυτέρα του, αφήνοντας πίσω τρία παιδιά μικρής ηλικίας. Ο π. Γεώργιος, εκτός των ιερατικών του καθηκόντων, είχε εξ’ ολοκλήρου επάνω του και την ανατροφή των παιδιών του. Και όμως με την βοήθεια του Θεού, μεγάλωσε τα παιδιά του με χριστιανικές αρχές και τα αποκατέστησε.
Άξιος διάδοχος του π. Γεωργίου, υπήρξε ο ευλαβέστατος ιερέας, πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Δένδιας.
Ο π. Γεώργιος και μετά την σύνταξή του, έζησε το μεγαλύτερο διάστημα κοντά στους ενορίτες του, σαν πατέρας φίλος και αδελφός εν Κυρίω, όπου δεν έπαυε να συμβουλεύει τους ενορίτες του με πολλή αγάπη και καλοσύνη. Συνέχιζε να λειτουργεί, όσο οι δυνάμεις του το επέτρεπαν και να διακονεί στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως.
Ήρθε όμως η ώρα, που ο Κύριος τον κάλεσε κοντά Του, για να του πεί: «Εύ, δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου…». Εκοιμήθη εν Κυρίω, το Πάσχα του έτους 1999, πλήρης ημερών. Η εξόδιος ακολουθία εψάλη στο χωριό του Αμπέλια, όπου και ετάφη εκεί κοντά στους ενορίτες του και συγχωριανούς του.
Αναπαύτηκε ο ευλαβέστατος γέροντας π. Γεώργιος Κούκης. Αναπαύτηκε αυτός που σήκωσε πολλά βάρη στη ζωή του. Σήκωσε το βάρος της Ιερωσύνης, της χηρείας, της ανατροφής των παιδιών, της ασθενείας. Αλλά δεν λύγισε και ούτε έσβησε το χαριτωμένο χαμόγελο από τα χείλη του. Τον κάλεσε ο Κύριος, όπως καλεί όλους του κουρασμένους της ζωής. «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς» (Ματθ. 11,28).
Του αγαπητού, σεμνού και ταπεινού ιερέως πατρός Γεωργίου, αιωνία η μνήμη.
Πηγη:potamoulas nea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου