"Και τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους;"

Πνίγομαι.
Υποφέρω.

Βγήκα στο μπαλκόνι να με χτυπήσει ο αέρας.
Ασυναίσθητα κοίταξα τα άλλα μπαλκόνια.
Για μια στιγμή, το μυαλό μου ξέφυγε από την πραγματικότητα.
Φαντάστηκα μια εικόνα.

Οι άνθρωποι είχαν βγει και αυτοί στα δικά τους μπαλκόνια.
Μέσα στην παράλληλη πραγματικότητα έριξα το βλέμμα μου για λίγο στο δρόμο και είδα ανθρώπους ενωμένους. Δεν έτρεχαν. Περπατούσαν. Μαζί. Ενωμένοι και σίγουροι. Για έναν σκοπό.

Τότε σήκωσα τα μάτια μου και πάλι στα άλλα μπαλκόνια.
Κοίταξα τους ανθρώπους που είχαν βγει σε αυτά.
Με κοίταξαν και κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
Ήξεραν και ήξερα. Ο ένας κατάλαβε τον άλλο. Χωρίς λόγια.
Μερικοί ούρλιαξαν.

Σύντομα δεν υπήρχε κανείς για να δεις σε αυτά τα μπαλκόνια.
Σύντομα ήταν όλοι ενωμένοι.

Τότε άκουσα ένα κορνάρισμα. Η εικόνα χάθηκε.

Ούτε άνθρωποι, ούτε κραυγές.
Τίποτα.
Κενό.
Είναι μια Δευτέρα.Μοιάζει σαν όλες τις άλλες.
Αν κοιτάξεις το δρόμο, τίποτα δεν θυμίζει την παράλληλη πραγματικότητα.

Πονάμε.

Γίναμε τραγικές φιγούρες που υποφέρουν σιωπηλά και υπομένουν τα πάντα πιο ανέκφραστες και από τον θάνατο.

Καταπίνουμε τα δάκρυα μας πίσω από οθόνες και ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

Αργοπεθαίνουμε μέρα με τη μέρα και το μόνο που κάνουμε είναι να μοιράζουμε λίγο ακόμα θάνατο διαδικτυακά.

Μεγαλώσαμε στη μεμαθημένη ανημπόρια.

"Και πως αλλιώς; Και τι θα κάναμε χωρίς βαρβάρους;"

Σέρνουμε τα άψυχα κορμιά μας.

Μας στέρησαν την ελευθερία.

Και το δεχόμαστε.
Και το δεχόμαστε

Και το δεχόμαστε...

Μας παίρνουν την ψυχή και η ψυχή τελειώνει.
Αν μας την πάρουν όλη φθάσαμε στο τέλος.

"Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς".

Bασιλική Σδράκα