Στην γειτονιά των Αγγέλων ο δικός μας 'Ρομπέν των φτωχών"...

Τον Γιάννη δεν τον ήξερα μικρός. Θυμάμαι όμως στο χωριό, κοντά στην εφηβεία μου να κατεβαίνει από το λεωφορείο ένας τύπος ντυμένος στην πένα,και να σκορπά χαμόγελα και χειραψίες σε όποιον έβρισκε μπροστά του!

Οι νεότεροι μιλούσαν με θαυμασμό για τον Γιάννη Σταθoκωστόπουλο και για το "κατόρθωμά" του,να μπει σαν βοηθός μάγειρα στο κοσμοπολίτικο Ηilton και να φτάσει να γίνει chef,ένα σκαλοπάτι κάτω από τον μεγάλο chef!
Δύσκολη υπόθεση αν αναλογιστούμε πόσο απαιτητική πελατεία είχε και έχει, το πιο φημισμένο ξενοδοχείο στον κόσμο, και ειδικά εκείνη την εποχή!

Οι μεγαλύτεροι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια για τον χαρακτήρα του  την εργατικότητα του και τον έφερναν ως παράδειγμα στους νεότερους. 

Το 1990 όταν πήγα και εγώ στην Αθήνα βρέθηκα στα στέκια που συχνάζαμε τότε όλα σχεδόν τα παιδιά του χωριού.
Στην hobby του μακαρίτη Τάκη Μέντζου πάνω από τα μισά τραπέζια ήταν συμπατριώτες!Τον Γιάννη δεν τον θυμάμαι να τον συνάντησα  ποτέ εκεί,αλλά θυμάμαι με πόση αγάπη μιλούσαν γι αυτόν όλοι!

H Αθήνα δεν ήταν εύκολη υπόθεση για τους "τυχοδιώκτες" της επαρχίας εκείνη την εποχή. Δεν τους είχε κανένας έτοιμη δουλειά και στρωμένο νοικοκυριό.
Τα λεφτά ήταν τσίμα τσίμα να φτάσουν στην πρωτεύουσα,άντε και για κάνα δυο σουβλάκια ακόμα,και μετά είχε ο Θεός!
Και ο Θεός για πολλούς από μας ήταν ο Γιάννης!
Από στόμα σε στόμα η φιλοξενία του Γιάννη έγινε γνωστή σε όλους!

Κάποιος μου 'πε την εξής ιστορία:

"Έφυγα από το χωριό εκτάκτως να πάω Αθήνα για μια επείγουσα υπόθεσή μου. Λίγο που δεν ήξερα την πόλη,λίγο τις διαδικασίες,χασομέρησα πάνω από το κανονικό και δεν πρόλαβα το λεωφορείο να επιστρέψω!
Ένας μακρινός συγγενής που είχα ήταν μακριά ,δεν ήξερα ούτε που είναι ακριβώς,ούτε πως να πάω.
Άλλωστε ήταν ήδη αργά. Από το χωριό είχα ακούσει ότι στην Ιλισίων στα Ιλίσια έμενε ο Γιάννης.
Πήρα λοιπόν την οδό από την αρχή,-ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη -και έψαχνα τα κουδούνια πόρτα ,πόρτα.
Ήμουν τυχερός γιατί το βρήκα σχετικά γρήγορα!
Ο Γιάννης με υποδέχτηκε με χαρά,αν και ήταν περασμένη η ώρα.
"Πέσε εδώ μου 'πε σε αυτόν τον καναπέ και τα λέμε το πρωί".
Όταν άνοιξα τα φώτα στο μικρο σαλονάκι κοιμόταν 2 ακόμα συγχωριανοί και ένας άγνωστος,που "ξέπεσαν" κι αυτοί όπως και γω εκείνη το βραδιά.
Μιλήσαμε για λίγο και κοιμηθήκαμε.
Την άλλη μέρα ήπιαμε τον καφέ μας στο μικρο μπαλκονάκι.
"Όποιος δεν φύγει είπε ο Γιάννης τον περιμένει το μεσημέρι κοτόπουλο λεμονάτο! Ψυχάρα ο Γιάννης!"

Η φήμη της φιλοξενίας του είχε πάρει διαστάσεις πέρα από την μικρή κοινωνία του χωριού. 

Όλοι οι "αναξιοπαθούντες",- όχι μόνο χωριανοί και συντοπίτες,- αλλά άεργοι ,χωρισμένοι ,ταλαίπωροι,περνούσαν από τον Γιάννη να κοιμηθούν και να φάνε ένα πιάτο φαΐ!

Ο Βλάσης Μιζάλος την μέρα της κηδείας του έγραψε στην ομάδα Άγιος Βλάσης στο f/b ένα συγκινητικό σημείωμα: 

"Σήμερα έκλεισε το σπίτι που ήταν ανοιχτό για όποιον Αγιοβλασίτη βρίσκονταν στην Αθήνα για να πιει ένα ποτήρι νερό αν δίψαγε, να φάει ένα πιάτο φαγητό αν πείναγε και να κοιμηθεί, αν δεν είχε που να ξημερώσει .
Όλους μας φιλοξένησες αγόγγυστα άπειρες φορές .
Σ ευχαριστούμε ! Καλό ταξίδι και καλό παράδεισο φίλε Γιάννη!"

Μετά το Hilton ο Γιάννης δούλεψε ως αρχιμάγειρας στην Γεωπονική σχολή ενώ έκανε και την δική του επιχείρηση στην Ερατεινή Δωρίδος. Εκεί είχε νοικιάσει ένα σπίτι που σπάνια έμενε!

Μπορεί να μην έμενε αυτός συχνά, αλλά έμενε όμως όποιος το είχε ανάγκη!

Αυτός ήταν ο Γιάννης,μια αγνή ψυχή που βοηθούσε όποιον μπορούσε με τον τρόπο που μπορούσε. 

Ένας σύγχρονος Ρομπέν των φτωχών!

Μια μεγάλη καρδιά που αγκάλιαζε όλον τον κόσμο!

Ήταν άκακος φιλότιμος και καλοσυνάτος άνθρωπος!

Ο Γιάννης Σταθοκωστόπουλος,έφυγε πρόσφατα για την γειτονιά των Αγγέλων χτυπημένος από την επάρατη νόσο και σίγουρα θα βρίσκεται "Μετά των Αγίων",όπως λέει ο ψαλμός της νεκρώσιμης ακολουθίας..

Πέτρος Σπυρέλης.