ΔΥΟ ΖΩΕΣ.....

Γροθιά στην ρωγμή του χρόνου,μπας και κλέψουμε δευτερόλεπτα της νιότης μας είναι τούτες οι συναντήσεις..Και σαν το καταφέρεις,αφού ματώσεις το χέρι σου, και ανοίξεις τον μικρο φεγγίτη που βλέπει στο παρελθόν. τότε. είναι σαν ν' αντικρίζεις μιαν άλλη ζωή..απόμακρη σαν τ όνειρο της πρώτης αυγής,στημένη θαρρείς πάνω σε μαγικό σύννεφο.
Κι είναι κι αυτή η ριμάδα η θαμπάδα που δεν σ αφήνει να ξεδιαλύνεις όλα αυτά που θέλεις και που μοιάζουν σαν το πρωτοξύπνημα, που θυμάσαι τι είδες από τα νυχτιάτικα παιχνιδίσματα του νου. μα όχι τις λεπτομέρειες..
Και μετά κάτι σε πιάνει.. και ψάχνεις να βρεις τους δύο κρίκους που ενώνουν τους δύο κόσμους..Μα τούτο δεν γίνεται καλοπίχερα..Και τότε αναζητάς το μόνο που που μπορεί να μείνει άφθαρτο απ τον χρόνο..
Αυτό που σ αφήνει  να κρυφοκοιτάξεις απ το μεσοστράτι της ζωής σου την φλόγα και την ορμή της χαμένης εφηβείας.. Και τούτο δεν το βρίσκεις πουθενά αλλού πάρα μόνο στο βλέμμα ..
Κι αναβλύζουν τα συναισθήματα,αγνά και όμορφα που ανεβάζουν στις παρυφές των βλεφάρων δάκρυα μα που δεν σ αφήνει η ωριμότητα των χρόνων σου να τα φανερώσεις κι οι κρίκοι τότε αρχίζουν να δένονται ένας μετά τον άλλον,,
Κι ακούς το γέλιο σου δυνατό σαν τότε..,αλλάζουν τα πρόσωπα με
μιας..φεύγουν οι χαρακιές του χρόνου χάνεσαι για λίγο στην δίνη του..να νοιώσεις όλα αυτά που έδωσες και πήρες..

 ..... Σε όσους συνάντησαν χαμένους  φιλους  της εφηβείας...
Σπυρέλης Πετρος