ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ..

Πυκνό φως στα μάτια σου .

μισοσβησμένα χνάρια σε οδηγούν..

Και συ γυμνός, ζεστός να περπατάς πάνω σε χιόνι από φως λευκό..

κι από το πλάι σου σχεδόν σκυφτό και ντροπαλό να αντιφεγγίζει  ο ήλιος, σύντροφος κι οδηγός..

Χρυσή άμμος το διάβα του μονοπατιού...
Γαλανός ξάστερος ουρανός ο νους, κι αλόγιστη η δύναμη σου..

Τούτη η πορεία..μοιάζει σαν τ' αδραχτιού την μύτη που προσμένει
το νήμα να γεμίσει.

Και μοιάζει το λίκνισμα ηδονικό όταν στριφογυρίζει..
Είναι σαν την ρόγα του βυζιού…
Χορταίνει κι αναγαλλιάζει το μωρό στην μητρική αγκαλιά όταν διαβείς την πρώτη ράχη..

Το διάσελο όταν κατέβεις, και μπεις στην ρεματιά των φόβων σου, εκεί που ιστοί αράχνης μοιάζουνε σαν από πετονιά φτιαγμένοι, μείνε μαζί τους να φιλιώσεις με τα δεσμά τ’ ατσάλινα. 

Και τότε αυτοί του ιστού τα νήματα, αέρινες κλωστές θα κάνουν, οι πόρτες ν' ανοίξουν τον δρόμο για να συνεχίσεις..

 "Bασιλιάς Ληρ"