ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΙΤΣΟΚΩΣΤΑΣ:ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΩ ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΣΥΓΚΙΝΟΥΜΑΙ...

Το παρακάτω κείμενο είναι από το βιβλίο"Γυμνάσιο Αγίου Βλασίου 1963-2007- Λεύκωμα -Αναμνήσεις."

 που εξέδωσε η Κωσταντίνα Σκανδάλου-Κορδολαίμη το 2007(πρώην διευθύντρια στο Γυμνάσιο Αγίου Βλασίου).

Οι φωτογραφίες απεικονίζουν εκείνη την εποχή και έχουν επιλεγεί  από την σελίδα στο fb  https://www.facebook.com/LYK.AG.VL/?fref=ts και
https://www.facebook.com/groups/676399165798396/

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ 

Οι καθηγητές θυμούνται 

I. Αισθάνομαι συγκινημένος, όταν συναντώ παιδιά του Αγ. Βλασίου 

Προφορική αφήγηση* του Νικολάου Κιτσοκώστα, διευθυντή στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο Αγίου Βλασίου από το 1975 έως 1983) 

{Η συνέντευξη με τον Νίκο Κιτσοκώστα δόθηκε μετά από θερμή παράκλησή μου και επιμονή μ ε το σκεπτικό ότι η θητεία του ως Δ/ντή συνδέεται με την έναρξη της λειτουργίας του Λυκείου( 1976-77). Παρούσα ήταν η συνάδελφος X. Σπυρέλη. Στην απομαγνητοφώνηση του κειμένου δεν καταγράφονται οι ερωτήσεις που του υποβάλλαμε, αλλά μόνο οι απαντήσεις του. Δεν έγινε καμία επέμβαση στο κείμενο, γι’ αυτό χαρακτηρίζεται από στοιχεία ζωντανού λόγου.] 

Ευχαριστώ πάρα πολύ και χαίρομαι που βρίσκω εκλεκτούς συναδέλφους που υπηρετούν στον Άγιο Βλάσιο και μπορώ να εξομολογηθώ πάση ειλικρίνεια ότι τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, της εκπαιδευτικής τα πέρασα στον Άγιο Βλάσιο, συνοπτικά επτά προς οχτώ. Η πρώτη μου εντύπωση, όταν ήρθα στην επιθεώρηση, που βρισκόταν στο Μεσολόγγι, τότε ο εκεί επιθεωρητής μου είπε: Άγιο Βλάσιο, όλες οι θέσεις είναι καλυμμένες. Λέω θα μου επιτρέψετε να κάνω μια άνοδο προς τον Άγιο Βλάση και την επόμενη απαντήσω, πριν ορκιστώ. Την άλλη μέρα ανέβηκα πάνω με το σκαραβαίο που είχα και με τον οποίο πέρασα αρκετά χρόνια εκεί. Ένας δρόμος δύσκολος, ανηφορικός χωματόδρομος. Είδα το σχολείο, το χωριό, για να 'μαι ειλικρινής βέβαια, ήταν μία ωρα κι ένα τέταρτο. Η πορεία μου, έμεινα ευχαριστημένος είδα τους συναδέλφους εκεί, μικρό σχολείο, λέω τα πρώτα βήματα, αφού δεν υπήρχε άλλη θέση, πού να πάω; Θα το προτιμήσω. Εν τω μεταξύ είχα εγκαταστήσει την οικογένεια στο Αγρίνιο. 

Τον πρώτο χρόνο εκεί συνάντησα 2-3 συναδέλφους περάσαμε καλά, παρόλο που μου λέγανε, κάποια προβλήματα, κάποιες δυσκολίες [με τον προηγούμενο της ειδικότητας συνάδελφο], Βγήκε ο πρώτος χρόνος είχαμε αρκετά παιδιά στο Γυμνάσιο, Λύκειο δεν υπήρχε. 

Η επόμενη χρονιά! Ορκίστηκα από την αναπληρωτή τότε επιθεωρητή κ. Καρβέλη στο Μεσολόγγι Δ/ντής του Γυμνασίου, Λύκειο δεν υπήρχε. 

Έκανα κάποιες προσπάθειες να μπορέσω να αξιοποιήσω κάποια πράγματα. Ήθελα πάση θυσία τα παιδιά να έχουν ένα κυλικείο για να μην τραβιούνται σε μακρινή απόσταση επάνω στο χωριό. Ανέθεσα στις καθαρίστριες, μια κυρία Ελένη Κοντογιώργου,υπέροχος άνθρωπος από πάσης πλευράς. Μαζί με τον καθαρισμό, σε ένα παραγκάκι δίπλα στο σχολείο προμήθευε στα παιδιά διάφορα πραγματάκια. 

Την επόμενη χρονιά, έγινε πρόσληψη επιστάτη[...]. Ο επιστάτης ανέλαβε το κυλικείο και οι δυο καθαρίστριες, η Ελένη Κοντογιώργου και η Χρυσάνθη Καραμούζη καθαριότητα. Εν τω μεταξύ πέθανε η κ. Ελένη Κοντογιώργου και προσέλαβαν την Λαμπρινή Ντούπη. 

Ένα δεύτερο μέλημά μου ήταν να κατασκευάσω το δρόμο, κατεβαίνοντας κάτω και μιά σιδερένια πόρτα για να μπαίνουμε στο σχολείο και να κλείνει. Κάπου εκεί στο '77είχαμε μια μεγάλη ζημιά στον αποχετευτικό χώρο. Με προβλημάτισε πάρα πολύ., είχαμε αναθυμιάσεις στο πίσω μέρος των κτηρίων και στο πρανές του οικοπέδου. Φώναξα κάποιους εμπειροτεχνίτες, αγωνιστήκαμε να βγάλουμε τις ακαθαρσίες, να φτιάξουμε μια καινούργια εγκατάσταση. 

Ένα άλλο περιστατικό τότε, είχε βγει ένα κονδύλι από την Νομαρχία κάπου 40000 δρχ να γίνει σκάμμα και αθλοπαιδειές. Το δέχτηκα με την εξής προοπτική. Όλα αυτά να γίνουν στο πίσω μέρος. Ο εργολάβος που πήρε τη δημοπρασία ήθελε να το κάνει μπροστά, γιατί τον εξυπηρετούσε, δεν ξέρω τους λόγους. Του λέω δε θα το κάνεις μπροστά, θα το κάνεις πίσω. Φωνάζω και τον επόπτη τότε της γυμναστικής αγωγής. Εκείνος λέει πολύ σωστά [...ο εργολάβος δεν δέχτηκε]. Χάθηκε η πίστωση. Καλύτερα να χαθεί, είπα, παρά να το βάλω στο μπροστινό μέρος του σχολείου, διότι μπροστά στις αίθουσες δεν θα μπορούσε να γίνει μάθημα. 

Ένα άλλο δεύτερο σημείο. Κάνω σύλλογο γονέων και κηδεμόνων κάπου το 77. Ήθελα με τον σύλλογο αυτό να αξιοποιήσω και την περιουσία του σχολείου αλλα και να επεκταθώ στην ίδρυση ενός οικοτροφείου. [..] 

Άρχισα αλληλογραφία , όχι σαν Δ/ντής αλλά σαν σύλλογος γονέων και κηδεμόνων. Τόσες πολλές επιστολές κάθε τόσο και λιγάκι. Στέλνω μια επιτροπή με έξοδα από το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων και από κάποια ειδική προσφορά που μου έκανε τότε η ΔΕΗ Κρεμαστών. 

Έστειλα κάπου δέκα άτομα να πάνε στο υπουργείο παιδείας και να προσπαθήσουν μήπως με τον πρόεδρο τότε κ. Τσάτσο να πετύχουν κάτι. Είχα στείλει επιστολές από τότε του ανέλαβε Πρόεδρος Δημοκρατίας, παρακαλώντας τον, όπως είναι στον Προυσσό το Κατσάμπειο, να γίνει και να το ονομάσουν Μποδοσάκειο επειδή τότε ο Μποδοσάκης είχε χαρίσει την περιουσία του στο κράτος. Μου απάντησαν με επιστολές, στο σύλλογο ρωτώντας αν έχω τη στρεμματική έκταση. Ρε παιδιά την έχω την έκταση (είχα κάνει πριν το τοπογραφικό σχεδιάγραμμα).

 Μετά από πολλές επιστολές ότι η περιοχή αποτελείται από αετοφωλιές, από παιδιά πολύτεκνων οικογενειών, ένα μεσημέρι γύρω στις 12:00 καταφθάνει ένας κύριος με μια κούρσα κάτω στον αύλειο χώρο του σχολείου και με αναζήτησε. Μου λέει:εσύ είσαι ο κ.Κιτσοκώστας; Λέω, εγώ. Ρε φίλε, μου λέει, ρε συνάδελφε μας έχεις τρελάνει, δεν έχουμε πάρει τόσες επιστολές που να ζητάει και να θέλει κάποιος, να γίνει οικοτροφείο. Μου είπε το όνομα του, ήταν ο γενικός Δ/ντής των μαθητικών εστιών ολόκληρης της Ελλάδος. Έρχομαι, λέει, από τη Φραγκίστα και κατεβαίνω από 'δω για να φύγω μέσω Αγρίνιου. 

Μου λέει: πόσα παιδιά έχεις; Θα σου πω, αλλά θα σου δείξω κιόλας στο μαθητολόγιο. 218 νομίζω ότι είχα εκείνη τη χρονιά. Γυμνάσιο και τις δυο τάξεις του Λυκείου. Ο νόμος είναι για 250 μου λέει. Του απαντώ ότι είμαι κοντά. Έχουμε απόσταση, συνεχίζει. Το μόνο που μπορώ να σου κάνω είναι να σου δίνω 30δρχ καθημερινώς για ένα μαθητικό συσσίτιο. 

6600 δρχ την ημέρα σε ενάμιση χρόνο, του λέω, ρίχνω τα μπετά. Μου απαντά: το κράτος δίνει 6600 την ημέρα, δεν δίνει 1.500.000 δρχ σε ένα χρόνο! 

Έτσι με απογοήτευσε, στενοχωρήθηκα, λυπήθηκα του είπα τα υπέρ, ποια θα είναι, θα αυξηθεί ο αριθμός των μαθητών και των καθηγητών. Είναι άγονη περιοχή και δεν έχουν την δυνατότητα. Υπάρχουν πολλές φτωχές οικογένειες. Χάθηκε όμως η προσπάθεια. 

Το 77 έγινε γραφείο επιθεώρησης στο Αγρίνιο, το πρώτο. Όταν φτάσαμε 2η Λυκειακή τάξη,ερχόταν ο γενικός επιθεωρητής και έβλεπε κάποιον φυσιογνώστη, ο οποίος είχε κάποια προβλήματα. Ήταν Φυσικός και ήθελε να τον βοηθήσει, γιατί είχε 36 ώρες την εβδομάδα. Κάναμε και Σάββατα. 

Μόλις είδε ότι εγώ προχωρούσα και έφτιαχνα και Τρίτη τάξη Λυκείου, ήρθε μαζί έναν καθηγητή μαθηματικό και ένα Δ/ντή Γυμνασίου και οι τρεις μαζί να μου καταργήσουν το Λύκειο. Η ερώτησή του: Κιτσοκώστα, μου γράφεις και πεθαμένους; Η απάντηση μου: με συγχωρείτε, αυτά δε συμβαίνουν. [...]. Ελάτε μαζί, όχι, θα ρθείτε μαζί μου, εδώ του λέω στις αίθουσες. Εν πάση περιπτώσει τον έπεισα και μπήκε. 

Μπαίνοντας στην αίθουσα, φωνάζω τον επιμελητή και ρωτώ πόσοι είναι εγγεγραμμένοι και πόσοι φοιτούν σήμερα. Στην 2η τάξη δεν ήθελε, εν πάση περιπτώσει μπήκαμε και στην 3η και είχαμε αριθμό 60 ή 62. ο νόμος είναι όχι κάτω των 50 παιδιών επί μια διετία. Εμείς έχουμε 62.

 Παίρνω τηλέφωνο τον επόπτη στην Πάτρα, τον κ. Μπούκη. Του λέω αυτό και αυτό. Αυτό θέλει ο κ. Γενικός, είμαι νόμιμος, αλλά του αναφέρω και όλο το περιστατικό. 18 κοινότητες περίπου απ' όπου τροφοδοτείται το σχολείο, πολύτεκνες οικογένειες και θα 'ναι εγκληματικό και αμαρτία απ' το Θεό να καταργηθεί το Λύκειο, διότι τα παιδιά αυτά δεν πρόκειται να συνεχίσουν καμιά τάξη και πράγματι με βοήθησε, με ενίσχυσε, μου είπε μην ανησυχείς και έστειλε μερικούς επόπτες να με επιθεωρήσουν οι οποίοι έμειναν κατενθουσιασμένοι από την όλη πορεία του σχολείου εκεί. Το αναφέρανε και εγώ το έμαθα από κάποιους βοηθούς. Έτσι κατορθώσαμε να παραμείνει το Λύκειο. 

Μετά ήρθε η κ. Λανάρα επιθεωρητής η οποία πρέπει να ανέλαβε το 78. Τότε ο νόμος του Βεριβάκη έδινε την δυνατότητα στους απορριφθέντες στην πρώτη Λυκείου να επανέλθουν. Ήρθαν 18 παιδιά. Είχα στην πρώτη άλλα 17 - 18. Ήθελε να κάνω ένα τμήμα. Δεν το κάνω της είπα, διότι αυτά είναι εικοσιπεντάρια, καπνιστές, έχουν χάσει τον μαθητικό τρόπο ζωής. Θα κάνω 2ο τμήμα. Δεν το δέχομαι, μου λέει. Μετά από πολλές πιέσεις εκ μέρους μου και παραχωρήσεις αυτής κάναμε 2ο τμήμα κι έτσι φοίτησαν εκείνα τα παιδιά. 

Μετά από λίγα χρόνια υπηρέτησα εναλλάξ ως Δ/ντής Γυμνασίου ή Λυκείου. Όταν ερχόταν Γυμνασιάρχης, αυτός ο θεσμός υπήρχε, εγώ πήγαινα στο Λύκειο ως Δ/ντής. Ερχόταν Λυκειάρχης εγώ πήγαινα στη θέση Γυμνασιάρχη. 

Ένα άλλο γεγονός θα σας αναφέρω. Θέλησα, βλέποντας τα παιδιά να τελειώνουν γύρω στις μία και μισή και να περιμένουν έξω στη βροχή και μέχρι να έρθουν τα λεωφορεία, πήγαιναν κάτω απ' τα μπαλκόνια των σπιτιών, θέλησα να φτιάξω ένα στέγαστρο. 

Ρώτησα το Δ/ντή των Κρεμαστών τι μπορεί να με βοηθήσει να κάνω κι εγώ ένα στέγαστρο, να περιμένουν τα παιδιά να μην κρυώνουν, να μη βρέχονται. Μου λέει τα μπετά. Ωραία. Παίρνω τον πρόεδρο τηλέφωνο και μάλιστα ρωτάω αν χρειάζεται τίποτα, να βγάλουμε καμιά άδεια; Όχι, Μου λέει. Τι χτίσμα θα κάνεις; Του λέω θα κάνω ένα Π και ένα σκέπαστρο από πάνω να μη βρέχονται και να μην κρυώνουν. Τι θα μου δώσεις πρόεδρε; Τους εργάτες. Ωραία. Πρόεδρος ήταν ο Σπύρος ο Μπουρλής. Θυμάμαι πήρα και εγώ από το σύλλογο τα τούβλα, τουβλέτες.

Μόλις τελειώσαμε το χτίσιμο όλο, είχαμε ρίξει το δάπεδο και το χτίσαμε, έρχεται ένας ανθυπασπιστής και με ρωτάει ποιος έδωσε εντολή για το χτίσιμο. Λέω,εγώ. Μου απάντησε ότι έχει εντολή σύλληψης από τον εισαγγελέα. Του απαντώ πολύ ευχαρίστως , πριν όμως ανεβούμε του λέω πάνω στο αστυνομικό τμήμα, κάθισε να κάνω ένα τηλέφωνο εδώ μπροστά σου στον εισαγγελέα, για να μιλήσω μαζί του. Εκείνη την ώρα έλειπε ο εισαγγελέας, αναφέρω το περιστατικό σε κάποιον άλλο που έκανε χρέη εισαγγελέως, λέω αυτό και αυτό μου συμβαίνει, εγώ δεν ήρθα να στεγάσω τα παιδιά μου αλλά τα παιδιά του σχολείου που είναι και δικά μου και ανέφερα την όλη πορεία της μαθητικής ζωής των παιδιών, από ποια χωριά είναι και πόσες ώρες περιμένουν.

Αλλά, προκειμένου να με συλλάβετε, αφού κι εκείνος δε μου είπε προχώρησε, θα δώσω εντολή να γκρεμιστεί. Παρούσα η Χρυσούλα αντέδρασε. Κ. Νίκο τι κάνετε; Οχι λέω, Χρυσούλα μου, λυπάμαι αλλά θα το γκρεμίσω, και όπως θα δείτε, υπάρχει το δάπεδο χωρίς το στέγαστρο και ακόμη ειλικρινά έχω τύψη γι’ αυτό που δεν το συνέχισα.

Ένα άλλο πάλι θα σας αναφέρω, επειδή έβλεπα τη μεγάλη φτώχεια, μερικά παιδιά έρχονταν μιάμιση ώρα με τα πόδια, βρεγμένα, παρακάλεσα την Ελένη Κοντογιώργου να έρχεται πρωί, να ανάβει τις σόμπες για να ζεσταίνονται τα παιδιά. Κάνω μία προσπάθεια στην Αθήνα με επιστολές στο Διαμαντή που είχε μπότες, νάιλον, αδιάβροχα, στο Μαρινόπουλο, Λαμπρόπουλο. 3-4 πολυκαταστήματα της εποχής εκείνης και πράγματι με Βοήθησαν πολύ. Μας έστειλαν αδιάβροχα, μπότες, κάλτσες πολλά πράγματα για όλα τα παιδιά [...]

Γιορτές κάναμε την 28η - 25η. Την 28η κάναμε γιορτή 2 -3 μέρες. Πέραν της μικροφωνικής εγκατάστασης, είχα μεγάφωνα σ’ όλες τις τάξεις μέσα και έξω. Ακουγόντουσαν τραγούδια της Βέμπο. Την επόμενη μέρα είχαμε δοξολογία, ομιλία και μετά παρέλαση. Ξεκινούσαμε από το γραφείο του δασαρχείου μέχρι και την αστυνομία.

Μπροστά το Δημοτικό και μετά το Γυμνάσιο. Μαζεύονταν γονείς των παιδιών και από τα πέριξ χωριά. 25η Μαρτίου, ήταν το κάτι άλλο. Ένα μήνα νωρίτερα συζητούσαμε με τα παιδιά να συνεννοηθούν με τις μητέρες τους για τη δυνατότητα προσφορών. Συνήθως ήθελα να εφαρμόσω το πατροπαράδοτο της σκορδαλιάς. Το μεν σχολείο έπαιρνε τις πατάτες και το βακαλάο και τα έδινε σε γειτόνισσες που αναλάμβαναν, άλλες έφερναν λαχανόπιτες, ταραμοσαλάτες, χωριάτικο ψωμί, ελιές, κρασί. Παρακαλούσα όλη η οικογένεια να συμμετέχει και να παρακολουθήσει την θεατρική παράσταση και τους χορούς που αναλάμβανε το Δημοτικό σχολείο και το Γυμνάσιο - Λύκειο. 

Έφερναν εκτός από το φαγητό, κρασί, μπύρα, αναψυκτικά (προσφορές). Αυτό διαρκούσε μέχρι2 - 3 η ώρα. Όλα αυτά τα χρόνια οι κάτοικοι ήταν τόσο πολύ ενθουσιασμένοι με τα δημοτικά τραγούδια, με τα τραγούδια της επανάστασης και με το θεατρικό που παρουσίαζε το δημοτικό σχολείο, ζούσαν μια καταπληκτική μέρα. Από την παραμονή τα μεγάφωνα είχαν πατριωτικά τραγούδια.

Προσπάθησα επίσης να πηγαίνουν δύο εκδρομές το χρόνο. Ήταν ο νόμος 2 ημερήσιες με λεωφορείο, Φεβρουάριος /Μάιος. Ήθελα τα παιδιά να γνωρίσουν. Ήταν παιδιά που δεν ήξεραν τι είναι θάλασσα. Είχαμε πάει και στη Λευκάδα θυμάμαι και στην Πάτρα. Τα έβλεπα σε μεγάλη απόσταση και αναγκαζόμουν με μερικά από αυτά να πηγαίνουμε κοντά να γνωρίσουν τις βάρκες, τη θάλασσα, τους γλάρους.

Συμμετείχαν, ερχόντουσαν τα παιδιά στην εκδρομή και μέναν ευχαριστημένα.

Περιπάτους πηγαίναμε και κάθε μήνα στο Σταυρό ή στην Αγία Σωτήρα. Επιλέγαμε περισσότερο το Σταυρό, ήταν μετά τα Καραμανέικα, κάπου 3 ή 4 χ.λ.μ, ένα μεγάλο άνοιγμα, όπου παίζανε και πολλοί συνάδελφοι μπάλα μαζί τους, κάνανε ομάδες και τα κορίτσια περιφέρονταν. Μάλιστα μια χρονιά είχε έρθει και ο Λάμπρος ο Ντόκας ο καθηγητής, με είχε συνοδεύσει μέχρι εκεί κάτω. Και ο παπάς είχε έρθει μια φορά.

Σπουδαία περίπτωση ήταν μια εκδρομή στην κατασκήνωση Παπαγιώργη. Μαζεύτηκαν 300 παιδιά απ' όλα τα Δημοτικά σχολεία από Ποταμούλα μέχρι Κρεμαστά. Είχαμε 30 αρνιά. Εγώ και ο μπάρμπα-Γιώργης Κακκαβάς, ο χασάπης, συντονίζαμε την εκδήλωση. Τον είχα ειδοποιήσει αρκετές μέρες πριν ότι θέλω τόσα αρνιά και τόσα κοκορέτσια και στις έξι το πρωί βρισκόμουν στον Άγιο Βλάση. Βέβαια ήταν Μάιος μήνας και είχα κανονίσει ομάδες παιδιών, διότι ήταν πολύ δύσκολο το μονοπάτι να φτάσουμε. Ένα παιδί μπρος με το σουφλί και το άλλο πίσω, 30 αρνιά 60 παιδιά, δύο στο κάθε αρνί βαδίζουν σε στενάκι, ένας δρομάκος στενός, περίπου 40 πόντους, ανηφορικός και γκρεμός αριστερά. Εκεί έγινε ένα γλέντι, μια θαυμάσια εκδήλωση. Επάνω είχαμε έτοιμα τα ξύλα από την προηγούμενη μέρα πήραμε την άδεια από την Χριστιανική ένωση, κλειδιά για να βγάλουμε καθίσματα. Μαζεύτηκαν παιδιά, γονείς, υπάλληλοι ΔΕΗ.Το γλέντι κράτησε μέχρι τις 6 το απόγευμα.

Τα παιδιά ήταν φιλότιμα και αντιμετώπιζαν δυσκολίες μάθησης. Επιθυμία κα ενδιαφέρον όλων των συναδέλφων ήταν να τα βοηθήσουμε, βλέποντας ότι πέραν της ελλείψεως στα γράμματα και δικαιολογημένα, είχαν ταλαιπωρία. Μερικά το καλοκαίρι μάζευαν ρίγανη για να καλύψουν τα έξοδα του χειμώνα.

Οι καθηγητές δεν έμειναν στον Άγιο Βλάση, ο φυσιογνώστης ο κ. Βουτζουλίδης το '75 έμενε στον Άγιο Βλάσιο και του έκανε και καλό. Διάβασε, έδωσε κατατακτήριες εξετάσεις στην φαρμακευτική, πέρασε και έχει φαρμακείο στην Πάτμο. Πήρε πτυχίο φαρμακευτικής. Διορίστηκε ή δούλεψε ως αναπληρωτής στην Πατμιάδα σχολή. Από τον σύλλογο των καθηγητών οι περισσότεροι ήταν από το Αγρίνιο. Κάποιοι γυμναστές απο Μακεδονία έμεναν στον Μπουρλή.

Τα περισσότερα χρόνια τα πέρασα εγώ στον Άγιο Βλάση. Ενδιαφερόντουσαν οι καθηγητές, έκαναν μεγάλες προσπάθειες, ήταν καλοί συνάδελφοι[...]. Λειτουργούσαμε χωρίς έλλειψη διδακτικού προσωπικού εκτός ξένων γλωσσών. Δυσκολίες είχαμε πολλές Βρήκαμε μια χρονιά ένα βράχο πεσμένο, πριν από τη στροφή, πριν φτάσουμε στο Δασαρχείο και μετά τον Άη Γιάννη. Σταμάτησε το λεωφορείο 2 - 3 χλμ. Εγώ δεν είχα τε δικαίωμα να μην πάω επάνω, όπως θα ξέρετε ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας λέει μετά το είκοσι χλμ. έπρεπε να παραμένουμε στην έδρα και ήταν 40 ο Άγιος Βλάσης.

Φτάνουμε στην Τσάκλα και εκεί πλέον, όταν δεν ανέβαινε το λεωφορείο, παίρναμε τηλέφωνο τον επιθεωρητή και τη Νομαρχία τι να κάνουμε.Σ' εκείνο το βράχο, το λεωφορείο σταμάτησε αναφέρω το περιστατικό στον επιθεωρητή και μου λέει θα πάτε με τα πόδια, θα αφήσετε εκεί το λεωφορείο να σας περιμένει. Πηγαίναμε στο σχολείο για να μη γίνει διακοπή μαθημάτων. Δεν έκλεινε το σχολείο για πολλές μέρες. Παλιά είχα ακούσει ότι είχε κλείσει ένα μήνα.

Τεράστιες ήταν οι δυσκολίες στη μετακίνηση. Είχαμε μετακίνηση με τα υπάρχοντα τότε λεωφορεία της γραμμής. Δεν γινόταν δημοπρασίες εκ μέρους της Νομαρχίας για μίσθωση ταξί ή λεωφορείου. Δεν υπήρχαν μαθητικά εισιτήρια και τα λεωφορεία της γραμμής κινούνταν μόνο στον κεντρικό άξονα. Από Κρεμαστά προς Ποταμούλα και το αντίθετο. [...]

Το '77 ιδρύθηκε η μια από τις 2 βασικές σχολικές βιβλιοθήκες του νομού μας. Έτσι επέκτεινα συμπληρωματικά το κτήριο με τη βοήθεια του συλλόγου γονέων και άλλων χορηγών. Την κεραμοσκεπή και τα ράφια της βιβλιοθήκης τα έκανε ο Βασίλης Παπαθανασίου, ξυλουργός. Φτιάξαμε τετράδιο καταχώρισης των βιβλίων και λειτούργησε ως δανειστική. Μάλιστα είχαμε ταξινομήσει τα βιβλία, ανάλογα με την ηλικία και τις δυνατότητες των μαθητών. Μας έστειλε τα βιβλία το υπουργείο Προεδρίας.

Οι σχέσεις με τους γονείς, ήταν καλές. Ερχόντουσαν στη βαθμολογία, ενδιαφέρονταν. Θυμάμαι το ενδιαφέρον μιας μάνας που είχε έναν μοναχογιό που σήμερα είναι ιερωμένος. Ερχότανε απόσταση 5-8 χλμ., με τα πόδια να μαθαίνει πως πηγαίνει το παιδί της. Της έλεγα δε χρειάζεται, πολύ καλός μαθητής. Αξιώθηκε να είναι σήμερα , Αρχιμανδρίτης. Πρόθυμοι, ενεργοί άνθρωποι παρά τη φτώχεια τους, όλοι τους κάθε Σεπτέμβρη, που αρχίζαμε τα σχολεία προσφέρανε στο σύλλογο. Είχαμε βάλει ένα συμβολικό ποσό για εγγραφή. Για τα έξοδα των παιδιών του σχολείου [...]

Είμαστε ευχαριστημένοι γιατί το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών έχουν πτυχία. Όσο αναφορά στη σημερινή επικοινωνία, αισθάνομαι συγκινημένος, όταν συναντώ παιδιά του Αγίου Βλασίου. Τα παιδιά της περιοχής με σέβονται με εκτιμούν, μιλάνε με τα καλύτερα λόγια για εκείνη την εποχή. Συγκινημένα και ευχαριστημένα. Χαίρομαι που τα περισσότερα έχουν αποκατασταθεί πολύ καλά και νιώθω τη ζεστή καλημέρα τους. Μάλιστα τελευταία φορά είχα συναντηθεί με κάποιον Ζαφείρη από τη Χούνη και μου ζήτησε το τηλέφωνο να συναντηθούμε.

Έλεγα, δεν είναι δυνατόν μια χρονιά να ξαναγυρίσω πάλι σ' αυτό το σχολείο; Πέρασα τα καλύτερα χρόνια, πολύ καλά παιδιά. Ήσασταν αυστηρός αλλά δίκαια αυστηρός ομολογούν τα παιδιά του Λυκείου. Ήθελα για να είμαι ειλικρινής όχι εξεζητημένα και υπερβολικά πράγματα. Με τα μαλλιά, πηγαίνετε να κουρευτείτε, τους έλεγα.

Πολλοί μου έλεγαν: με δικαιοσύνη η αυστηρότητα σας, αλλά μας βγήκε σε καλό. Πηγαίνω καμιά φορά το χρόνο σ' ένα άλλο παιδί τον Σωτήρη τον Παπαθανάση που έχει ένα κέντρο στην Ποταμούλα. Μου λέει, εμείς δεν γίναμε επιστήμονες, αλλά μάθαμε τα γράμματα της αγάπης, της καλοσύνης και της ανθρωπιάς από τον κ. Κιτσοκώστα.

Έχω τις πιο ευχάριστες αναμνήσεις. Σας ευχαριστώ πολύ.

Νικόλαος Κιτσοκώστας, Θεολόγος καθηγητής Πρώην Δ/ντής Γυμνασίου.