Η ΑΔΙΚΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΝΟΣΗΛΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ!

 Όταν με ρωτάνε τι δουλειά κάνω τους απαντώ, νοσηλευτής εδώ στο νοσοκομείο της πόλης.
- Α, δημόσιος υπάλληλος δηλαδή.
- Όχι, νοσηλευτής.
- Ποια η διάφορα; ρωτάνε.
- Πηγαίνετε σε ένα νοσοκομείο και περάστε 8 ώρες δίπλα σε ένα νοσηλευτή κι ένα γιατρό. Μη κάνετε τίποτα. Απλά καθίστε και παρακολουθήστε τους. 

• Καθίστε λίγο μακριά όμως μη λερωθείτε από αίμα, πύον, εκκρίσεις, ούρα.
• Φροντίστε να έχετε κοιμηθεί καλά γιατί τη νύχτα εδώ δουλεύουν.
• Κανονίστε να φυλάξει κάποιος τα παιδιά σας, γιατί εδώ είναι ώρα βάρδιας.
• Περάστε απέναντι την όχθη του Αχέροντα και φέρτε πίσω αγαπημένα πρόσωπα των συγγενών που σας κοιτάνε με αγωνία.
• Φροντίστε να έχετε γερο στομάχι.
• Πιείτε πολύ νερό πριν έρθετε, γιατί εδώ μπορεί να μη προλάβετε να πιείτε γουλιά.
• Κοιτάξτε καλά τι κάνουμε εδώ με το σώμα, το μυαλό, τη ψυχή μας.
• Φορέστε μια προστατευτική ποδιά γιατί τα δικά μας ρούχα πολλές φορές ματώνουν.
• Έχετε υπομονή γιατί το περιστατικό που ήρθε θέλει πολύωρη αντιμετώπιση.
• Φοράτε γάντια. Αλλιώς κινδυνεύετε από μεταδοτικές ασθένειες.
• Παρατηρήστε τη συνάδελφο που κλείνει τα μάτια στο παιδάκι που ξεψύχησε στα χέρια της. Τι λέτε; Μπορείτε να το κάνετε;
• Μπορείτε να κάνετε όλα αυτά;
• Η μόνη ομοιότητα με τους δημοσίους υπαλλήλους είναι ότι κάθε μήνα πληρωνόμαστε (παίρνοντας μάλιστα πολύ λιγότερα από άλλους).
• Μερικοί καταλαβαινουν τι τους λέω.
• Μερικοί δε θέλουν να καταλάβουν.
• Είναι και κάποιοι που κουνάνε το κεφάλι τους αργά με μια έκφραση πικρής κατανόησης, μου δίνουν το χέρι τους και σφίγγουν το δικό μου.
• Γιατί εκείνοι το έχουν ήδη ζήσει αυτό.
• Είτε σαν ασθενείς, είτε σαν συνοδοί 
• Αυτοί λοιπόν, οι λίγοι ή πολλοί, είναι η αιτία που όταν θες να τα βροντήξεις όλα κάτω, σφίγγεις τα δόντια και προχωράς.
• Δεν είναι όλη η κοινωνία σκάρτη. 
• Ούτε όλοι εμείς είμαστε άγγελοι.
• Αλλά, αν τα βροντήξουμε όλοι κάτω, τότε ποιος..........;

Λάμπρος Λιάπης (εχθρός της πραγματικότητας).