Εδώ το ταπεινό (τουριστικό ) όνομα του Αγίου Βλασίου ήταν αρκετό να μας επισκεφτούν αλλοδαποί τουρίστες έστω κι από λάθος!
Και μια και μιλάμε για τους συμπαθείς Ισραηλινούς που διέμειναν στον Αη Βλάση γεμάτοι απορία γιατί δεν ήταν το τουριστικό μέρος που περίμεναν,μου ήρθε στο μυαλό μια αντίστοιχη περιπέτεια που είχα ζήσει στην δεκαετία του '80.
Άγγλος ποδηλάτης κατέφθασε στον Αη Βλάση Ιούνη μήνα φορτωμένος με ένα σακίδιο στον ώμο,φανερά ταλαιπωρημένος και σταμάτησε μπροστά στα καφενεία του χωριού, κρατώντας ένα "σαραβαλιασμένο" λεξικό της Αγγλοελληνικής που το ξεφύλλιζε μάταια από την πείνα του για να βρεί την λέξη που θελε για να μας πει..
Μόλις τον πλησιάζαμε κοιτώντας τον περίεργα μας ρώτησε εμφανώς κουρασμένος:
-Φουντ??Φουντ?
Του κάκου όμως κανείς δεν ήξερε κανείς γρι Αγγλικά!Αναγκάστηκε τότε ο άνθρωπος να ενώσει τα δάκτυλα του πως κάνουμε τον σταυρό μας και δείχνοντας μ αυτά το στόμα του να επαναλάβει..
-Φουντ; φουντ?
Ααα Φαΐ θέλει ο άνθρωπος είπαμε και τον κατευθύναμε στο μοναδικό εστιατόριο του χωριού.Το μενού της ημέρας θυμάμαι ήταν τότε γίδα βραστή..
Μάταια ο συμπαθής Άγγλος ζητούσε κατάλογο..
Εμείς με νοήματα του λέγαμε ότι το μόνο φαγητό που είχε εκείνη την στιγμή έτοιμο ήταν η γίδα!
Κάποια στιγμή κι αφού δεν καταλάβαινε με τίποτα.αλλά ούτε κι αυτός εμας,τον πήραμε από το χέρι και σχεδόν τραβώντας τον πήγαμε να δει το ..μενού!!
-Γουάτ Γουάτ ψέλλιζε ο καψερός αλλά μας ακολουθούσε κοιτώντας γεμάτος αμηχανία τριγύρω του.
Δεν χρειάστηκε να περπατήσει πολύ. Στο διπλανό χωράφι βοσκούσε καμαρωτή, καμαρωτή, μια γίδα.
Φτάνοντας εκεί με περηφάνια του λέμε..
-Να Ρόμπερτ (αν θυμάμαι καλά το όνομα του).
-Αυτή είναι η γίδα..Αυτό είναι το φαΐ σου,και κάναμε όλοι μαζί ένα κάρο νοήματα για να μας καταλάβει!
-Ωωω δις ιζ ε γκοτ!!Είπε ο Ρόμπερτ εκστασιασμένος..Ναι γκοτ γκοτ ..δηλαδή γίδα!!απαντούσαμε γελώντας εμείς γεμάτοι ενθουσιασμό που επιτέλους μας κατάλαβε!
-Ωωω δις ιζ ε γκοτ!!Είπε ο Ρόμπερτ εκστασιασμένος..Ναι γκοτ γκοτ ..δηλαδή γίδα!!απαντούσαμε γελώντας εμείς γεμάτοι ενθουσιασμό που επιτέλους μας κατάλαβε!
-Πες και συ..Γίδα!!Πες και συ..και κοιτούσαμε με αγωνία τα χείλη του κάνοντας όλοι τις ίδιες εκφράσεις ανοίγοντας δηλαδή ένα στόμα τεράστιο,συλλαβίζοντας την λέξη,μέχρι ο Ρόμπερτ να το πετύχει την προφορά της!!
- Γκίντα γκίντα είπε κάποια στιγμή από τα πολλά λάμποντας από χαρά ο Ρομπερτ ..
Χαρές και πανηγύρια εμείς!
Στο δρόμο φωνάζαμε όλοι χαρούμενοι-επιτέλους δηλαδή βρήκαμε μια κοινή λέξη- μια γκιντα ο Ρόμπερτ μια γκοτ σε διαφορους τόνους εμείς!!
..Μόλις καθίσαμε στο εστιατόριο και ήρθε η μοσχοβολιστή γίδα ο Ρόμπερτ δεν κρατιότανε: άνοιξε ορθάνοιχτα τα μάτια του στην αρχή,μετά άφησε την μύτη του με κλειστά μάτια για να πιάσει την θεσπέσια μυρωδιά του βραστού και σχεδόν υπνωτισμένος ως μιαν άλλη Πυθία ψέλλισε:
-Γκίντα...γιεες..γκιντα!!Γιες γιες γιες Γκιντα!!Ι
..Μόλις καθίσαμε στο εστιατόριο και ήρθε η μοσχοβολιστή γίδα ο Ρόμπερτ δεν κρατιότανε: άνοιξε ορθάνοιχτα τα μάτια του στην αρχή,μετά άφησε την μύτη του με κλειστά μάτια για να πιάσει την θεσπέσια μυρωδιά του βραστού και σχεδόν υπνωτισμένος ως μιαν άλλη Πυθία ψέλλισε:
-Γκίντα...γιεες..γκιντα!!Γιες γιες γιες Γκιντα!!Ι
Και δόστου εμείς:
-Βερι γκουντ γκιντα!
-Γκουντ η γκοτ Ρομπερτ ε; και ξεκαρδιζόμασταν μα με όχι διάθεση κοροϊδευτική αλλά από τον ενθουσιασμό μας που επιτέλους αρχίσαμε να συνενοουμαστε!!
- Ρόμπερτ εδώ η γκοτ πάει με κοκκινέλι του είπαμε!Και στρωθήκαμε με μιας όλοι μαζί από δίπλα του βάζοντας την γλώσσα στον ουρανίσκο να του δείξουμε το Κ και στρογγυλεύοντας το στόμα μας να πιάσει ο Ρόμπερτ το επόμενο γράμμα
-Ωωω γιες γκοκινέλι φώναξε μετά από λίγο ο Ρόμπερτ αφού πια μας είχε εμπιστευθεί..Και δόστου χειροκροτήματα και γέλια εμείς!
Από την πείνα του ο φουκαράς ο Ρόμπερτ σε κάθε πιάτο που ρχότανε φώναζε ενθουσιασμένος
-Γκιντα γκιντα..και έπινε λαίμαργα το κρασί..
Με τα πολλά μας πήρε χαράματα μαθαίνοντας κάτι από Αγγλικά εμείς κάτι από Ελληνικά αυτός, και κυρίως τις πονηρές λέξεις!
Μάταια προσπαθούσε κάποιος από την παρέα να του μάθει την λέξη τραϊ !!Ο Ρόμπερτ δεν μπορούσε να την προφέρει με τίποτα!!
Κατά τις 3 τα ξημερώματα προσπαθούσαμε να σηκώσουμε τον Ρόμπερτ από την καρέκλα να τον πάμε να κοιμηθεί..Τον πήραμε σχεδόν σηκωτό να μονολογεί..Γκαμώ το γκίνταα γκαμώ γκοκκινέλι..Γκουτ Αγκιο Μπλαση..
Την άλλη μέρα στον καφέ καταλάβαμε ότι ο συμπαθής Ρόμπερτ, ήταν ένας αθλητής που είχε γυρίσει τον μισό κόσμο πάνω στην σέλα του ποδηλάτου του και δεν είχε δοκιμάσει ποτέ αλκοόλ..Η στάση για φαγητό ήταν λίγο μεγαλύτερη από το κανονικό για τον Ρόμπερτ αφού κράτησε πάνω από βδομάδα..
Αλλά σίγουρα ο Άγιος Βλάσης θα του μείνε αξέχαστος όπως και στους ισραηλινούς της παρακάτω ιστορίας..
Πέτρος Σπυρέλης
Αναδημοσίευση από Agrinio news
Μια ιδιαίτερη αδυναμία σε εναλλακτικό τουρισμό δείχνουν επισκέπτες από το Ισραήλ για τη χώρα μας. Ο λόγος είναι ότι οι Ισραηλινοί διαθέτουν ήλιο και θάλασσα, δεν διαθέτουν όμως πράσινο, γαλάζια νερά και το ανάγλυφο που υπάρχει στην Ελλάδα. Για αυτό πολλοί Ισραηλινοί δείχνουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στην Ευρυτανία και σε ορεινά μέρη σε όλες τις εποχές.
Κάπως έτσι ξεκίνησαν την περιπλάνησή τους 3 ζευγάρια Ισραηλινών. Μόλις έφτασαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριο Βενιζέλος ξεκίνησαν για το Πήλιο. Αντί αυτού πήραν την Ολυμπία Οδό, συνέχισαν στην Ιόνια και από τα πολλά έφτασαν την ίδια μέρα το απόγευμα στον Άγιο Βλάση Αιτωλοακαρνανίας.
Εκεί διέμειναν στον όμορφο πετρόχτιστο παραδοσιακό ξενώνα του χωριού, το 4seasons. Η δροσιά και η φύση της περιοχής στα μέσα Ιούλη τους ενθουσίαζε. Η μεγάλη ησυχία όμως άρχισε να τους ξενίζει.
Σε άπταιστα αγγλικά άρχισαν να πιάνου κουβέντα με τους θαμώνες του καφενείου του χωριού. Ήταν από προάστιο του Τελ Αβίβ. Δούλευαν ως δάσκαλοι ή και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ήταν πολύ ισχυρός. Μόλις μαθαίναν για την οικονομική κατάσταση και τις απολαβές στην Ελλάδα, που ήταν 4 φορές λιγότερες άρχιζαν να απογοητεύονται.
Σε λίγο ήρθε στο τραπέζι η εύλογη απορία: «Γιατί έχει τόση ησυχία εδώ σήμερα; Που είναι οι τουρίστες;»
Φυσικά ήρθε και η εύλογη απάντηση. » Μα στη Δυτική Ελλάδα που είστε, δεν υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη. Άλλωστε εσείς στην ΅Ευρυτανία δεν πάτε;» Ειπώθηκε αυτό γιατί οι Ισραηλινοί έχουν αδυναμία στην Ευρυτανία λόγω του ανάγλυφου της. Υπάρχει επίσης και η φήμη ότι το «Πάντα Βρέχει» στη Δομνίστα Ισραηλινοί τουρίστες το ανακάλυψαν ως τουριστικό προορισμό και το διαφήμισαν.
«Όχι βέβαια» Απάντησαν στα Αγγλικά. » Εμείς στο Πήλιο πάμε. Άλλωστε κοντά δεν είναι;» Η απάντηση μας τους απογοήτευσε. «Το Πήλιο απέχει τουλάχιστον 4 -5 ώρες οδικώς από εδώ.
Και τότε λύθηκε το μυστήριο: «Μα στον Άγιο Βλάση δεν είμαστε;;»
Ναι, ήταν στο Άγιο Βλάση, όχι όμως του Πηλίου αλλά της Αιτωλοακαρνανίας και των Παρακαμπυλίων. Ο Άγιος Βλάσης του Πηλίου είναι ένα υπέροχο χωριό 16 χμ βόρεια του Βόλου.
Μια απογοήτευση έπιασε όσους κατάλαβαν το σκηνικό. Ο λόγος ήταν ότι οι Ισραηλινοι ήταν υπέροχοι άνθρωποι, αγαπούσαν την Ελληνική μουσική, έβαζαν συνεχώς Ελληνικές μελωδίες με Ισραηλινό στίχο, αλλά μάλλον δεν τους ανταποδώσαμε τη χαρά που είχαν.
Παρόλα αυτά το διασκέδασαν, αντιμετώπισαν cool το λάθος στη διαδρομή τους και την επόμενη μέρα συνέχισαν την πορεία τους για το Πήλιο, εκεί που πραγματικά ήθελαν να πάνε. Το κέρδος ήταν ότι γνώρισαν ένα ακόμα όμορφο ελληνικό ορεινό μέρος.
Από την άλλη σε εμάς έμεινε η πίκρα ότι μόνο καταλάθος μπορεί να έρθει τουρισμός στην ορεινή Αιτωλοακαρνανία…
Λ.Υ.
Ο Άγιος Βλάσης του Πηλίου
Κάπως έτσι ξεκίνησαν την περιπλάνησή τους 3 ζευγάρια Ισραηλινών. Μόλις έφτασαν στο αεροδρόμιο Ελευθέριο Βενιζέλος ξεκίνησαν για το Πήλιο. Αντί αυτού πήραν την Ολυμπία Οδό, συνέχισαν στην Ιόνια και από τα πολλά έφτασαν την ίδια μέρα το απόγευμα στον Άγιο Βλάση Αιτωλοακαρνανίας.
Εκεί διέμειναν στον όμορφο πετρόχτιστο παραδοσιακό ξενώνα του χωριού, το 4seasons. Η δροσιά και η φύση της περιοχής στα μέσα Ιούλη τους ενθουσίαζε. Η μεγάλη ησυχία όμως άρχισε να τους ξενίζει.
Σε άπταιστα αγγλικά άρχισαν να πιάνου κουβέντα με τους θαμώνες του καφενείου του χωριού. Ήταν από προάστιο του Τελ Αβίβ. Δούλευαν ως δάσκαλοι ή και στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος ήταν πολύ ισχυρός. Μόλις μαθαίναν για την οικονομική κατάσταση και τις απολαβές στην Ελλάδα, που ήταν 4 φορές λιγότερες άρχιζαν να απογοητεύονται.
Σε λίγο ήρθε στο τραπέζι η εύλογη απορία: «Γιατί έχει τόση ησυχία εδώ σήμερα; Που είναι οι τουρίστες;»
Φυσικά ήρθε και η εύλογη απάντηση. » Μα στη Δυτική Ελλάδα που είστε, δεν υπάρχει μεγάλη ανάπτυξη. Άλλωστε εσείς στην ΅Ευρυτανία δεν πάτε;» Ειπώθηκε αυτό γιατί οι Ισραηλινοί έχουν αδυναμία στην Ευρυτανία λόγω του ανάγλυφου της. Υπάρχει επίσης και η φήμη ότι το «Πάντα Βρέχει» στη Δομνίστα Ισραηλινοί τουρίστες το ανακάλυψαν ως τουριστικό προορισμό και το διαφήμισαν.
«Όχι βέβαια» Απάντησαν στα Αγγλικά. » Εμείς στο Πήλιο πάμε. Άλλωστε κοντά δεν είναι;» Η απάντηση μας τους απογοήτευσε. «Το Πήλιο απέχει τουλάχιστον 4 -5 ώρες οδικώς από εδώ.
Και τότε λύθηκε το μυστήριο: «Μα στον Άγιο Βλάση δεν είμαστε;;»
Ναι, ήταν στο Άγιο Βλάση, όχι όμως του Πηλίου αλλά της Αιτωλοακαρνανίας και των Παρακαμπυλίων. Ο Άγιος Βλάσης του Πηλίου είναι ένα υπέροχο χωριό 16 χμ βόρεια του Βόλου.
Μια απογοήτευση έπιασε όσους κατάλαβαν το σκηνικό. Ο λόγος ήταν ότι οι Ισραηλινοι ήταν υπέροχοι άνθρωποι, αγαπούσαν την Ελληνική μουσική, έβαζαν συνεχώς Ελληνικές μελωδίες με Ισραηλινό στίχο, αλλά μάλλον δεν τους ανταποδώσαμε τη χαρά που είχαν.
Παρόλα αυτά το διασκέδασαν, αντιμετώπισαν cool το λάθος στη διαδρομή τους και την επόμενη μέρα συνέχισαν την πορεία τους για το Πήλιο, εκεί που πραγματικά ήθελαν να πάνε. Το κέρδος ήταν ότι γνώρισαν ένα ακόμα όμορφο ελληνικό ορεινό μέρος.
Από την άλλη σε εμάς έμεινε η πίκρα ότι μόνο καταλάθος μπορεί να έρθει τουρισμός στην ορεινή Αιτωλοακαρνανία…
Λ.Υ.
Ο Άγιος Βλάσης του Πηλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου