ΤΑ ΜΙΚΡΑ..ΜΕΓΑΛΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ ΣΤΗΝ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ!

Πριν 10 χρόνια το Γυμνάσιο Αγίου Βλασίου θεωρούταν ένα απομονωμένο ορεινό σχολείο με μικρές δυνατότητες.Οι παραστάσεις και οι συναναστροφές των παιδιών περιορίζονταν στις εμπειρίες που αποκόμιζαν μέσα στην τοπική κοινωνία που ζούσαν,και του στενού σχολικού περιβάλλοντος.
Εδώ  και λίγα χρόνια το συμβούλιο των καθηγητών εκμεταλλευόμενο την τεχνολογία και την εξάπλωση του διαδικτύου ,δημιούργησαν διαύλους επικοινωνίας σημαντικών προσώπων και επιστημόνων με το σχολείο,ωφελώντας σε μέγιστο βαθμό τους μικρούς μαθητές.Οι εκπαιδευτικές εκδρομές εμπλούτισαν τις γνώσεις τους,ενώ οι δράσεις που τους ανατέθηκαν άνοιξαν τους πνευματικούς και κοινωνικούς ορίζοντες τους.Στο βίντεο που ακολουθεί φαίνονται όλες οι πρωτοβουλίες των καθηγητών  της σχολικής χρονιάς που πέρασε, μετουσιωμένες σε ενέργειες και δράσεις που θα ζήλευαν μεγάλα σχολεία αστικών κέντρων.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Διευθυντή του Σχολείου, αλλά και σε όλους τους καθηγητές για την υπέροχη δουλειά τους,κυρίως όμως γιατί απέφυγαν την στείρα μετάδοση γνώσης,και έδωσαν ενδιαφέρον στον τρόπο μάθησης κάνοντας την απόκτηση της εύκολη υπόθεση..

Αγωγή υγείας,κομποστοποίηση προϊόντων, κινητό πλανητάριο, τηλεδιασκέψεις συμμετοχή σε διαγωνισμό φωτογραφίας, η συνέντευξη με την Άλκη Ζεη,περιβαντολογικες δράσεις,σχολικές γιορτές,κουκλοθέατρο,συμμετοχή του σχολείου στο επιστημονικό συνέδριο "Γεώργιος Καραϊσκάκης"  και πολλά άλλα ήταν τα επιτεύγματα του μικρού Γυμνασίου Αγίου ΒλασίουΑγρινίου.
Έχουμε την αίσθηση ότι οι μικροί μαθητές αποφοιτούν γεμάτοι από την σχολική τους διαδρομή.Δεν θα ταν υπερβολή να πούμε ότι τέτοια σχολεία θα έπρεπε να καθιερωθουν σαν πρότυπα στην μέση εκπαίδευση που τόσο ταλαιπωρείται κάτω από το βάρος της αγχωμένης και μονοδιάστατης μετάδοσης της μάθησης..
Δείτε εδώhttp://blogs.sch.gr/gymagvla/ αναλυτικά όλες τις δράσεις του σχολείου.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΣΦΑΛΤΟΣΤΡΩΣΗΣ ΞΕΚΙΝΑΝΕ ΑΠΟ ΣΑΡΓΙΑΔΑ!

Ξεκινάνε έργα ασφαλτόστρωσης στην Δ.Ε Παρακαμπυλίων και συγκεκριμένα στην Σαργιάδα Αγρινίου, χάρη στις συστηματικές και ουσιαστικές ενέργειες του τοπικού προέδρου Δημήτρη Κροκίδα.

Έπειτα από επικοινωνία που είχαμε μαζί του ο πρόεδρος μας ενημέρωσε τι ακριβώς γίνεται στην κοινότητα του,από πλευράς δημοσίων έργων αυτόν τον καιρό.

ΠΟΙΟ ΕΡΓΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΩΡΑ

Στην Σαργιάδα Αγρινίου λοιπόν εκτελείται αυτή την χρονική περίοδο  ένα σημαντικό έργο για την περιοχή. Πρόκειται για την ασφαλτόστρωση ενός τμήματος προς το νεκροταφείο του χωριού προς τον οικισμό Παλαιοχώρι μήκους δυο χιλιομέτρων.

Το έργο χρηματοδοτήθηκε  από το υπουργείο παραγωγικής ανασυγκρότησης περιβάλλοντος και ενέργειας με τίτλο "Αγροτική οδοποιία τ.κΣαργιαδας Δ.Ε Παρακαπυλίων, προϋπολογισμού 488.000,00 ευρώ.

Με την αριθ. ΑΠΌΦΑΣΗ 119/2015 ΑΠΌΦΑΣΗ ΤΟΥ Δ.Σ Δήμου Αγρινίου έγινε η αποδοχή του.

 

ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ  ΗΔΗ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΙ

Ένα σημαντικό έργο που εκτελέστηκε από τον Δήμο Αγρινίου στην τ.κ Σαργιάδας είναι η διαμόρφωση και το τοιχίο στήριξης στην είσοδο του δρόμου από Ε.Ο Αγρινίου Καρπενησίου προς το κέντρο του χωριού δαπάνης 12.000 ευρώ.

ΠΟΙΟ ΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ  ΠΡΟΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ

Στις 12/2/2016 λόγω έντονης βροχόπτωσης στην περιοχή, πλημμύρισε ο χείμαρρος Ζέρβας ο οποίος περνάει από τον οικισμό Αρβανίτσας Σαργιάδας με αποτέλεσμα να καταστραφεί ολοκληρωτικά ένα τμήμα του Αγροτικού δρόμου προς το φράγμα του Καστρακίου μήκους 60 περίπου μέτρων.

Μετά από σχετική πρωτοβουλία του τοπικού προέδρου κ .Κροκίδα, έχουν ήδη γίνει οι απαραίτητες ενέργειες, από τις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου Αγρινίου και την Π.Δ.Ε, ώστε να γίνει αποπεράτωση του τμήματος μέσα στον Αύγουστο- Σεπτέμβριο όπου υπολογίζεται να πέσει η στάθμη των υδάτων του Χειμάρρου.

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος αναγορεύθηκε Επίτιμος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Έπαινος-παρουσίαση τιμωμένου υπό του Αναπληρωτή Πρύτανη,

Καθηγητή Ιατρικής Ανδρέα Φωτόπουλου
Μ α κ α ρ ι ώ τ α τ ε,

Σ ε β α σ μ ι ώ τ α τ ο ι,

Κ ύ ρ ι ε Π ρ ύ τ α ν η,

Κ υ ρ ί ε ς κ α ι Κ ύ ρ ι ο ι,

Η αποψινή αναγόρευση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κυρίου Ιεροθέου σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Ιατρικής της Σχολής Επιστημών Υγείας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων αποτελεί τιμή για το Ίδρυμα και παράλληλα επίσημη ένδειξη αναγνώρισης της μεγίστης προσφοράς του στην Ορθόδοξη εκκλησία και της αξιόλογης πνευματικής δράσης του.

H σημερινή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι ο πνευματικός πλούτος του Πανεπιστημίου μας διευρύνεται. Ο Σεβασμιώτατος αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα σπουδαίου κληρικού, αξιόλογου ανθρώπου και διακεκριμένου επιστήμονα με πλούσιο πνευματικό έργο.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κύριος Ιερόθεος, κατά κόσμον Γεώργιος Βλάχος, γεννήθηκε στα Ιωάννινα το έτος 1945.

Έλαβε την εγκύκλιο μόρφωση στην πατρίδα του και στο Αγρίνιο, όπου γνώρισε τον αείμνηστο Καλλίνικο τότε Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Αιτωλίας και Ακαρνανίας και μετέπειτα Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας. Ενεγράφη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου μας αλλά σπούδασε στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης τη χρονική περίοδο 1964-1968 απ’ όπου έλαβε το πτυχίο με «άριστα».

Χειροτονήθηκε Διάκονος το 1971 και Πρεσβύτερος το 1972 από τον Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλίνικο. Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας στην Μητρόπολη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κατά το χρονικό διάστημα 1969 - 1987.

Ίδρυσε και κατευθύνει ως Πνευματικός μοναστική Αδελφότητα, η οποία ξεκίνησε από την Ιερά Μητρόπολη Εδέσσης Πέλλης και Αλμωπίας και τώρα βρίσκεται στην Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας) της Ιεράς Μητροπόλεως Θηβών και Λεβαδείας.

Το 1987 υπηρέτησε για ένα εξάμηνο ως Ιεροκήρυκας στην Ιερά Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας. Και από το 1987 έως της αναδείξεώς του σε Μητροπολίτη (1995) υπηρέτησε στην Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών ως Ιεροκήρυκας και Διευθυντής του Γραφείου Νεότητος. Τα έτη 1988 - 1990 διακόνησε ως Καθηγητής στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή «Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός» του Πατριαρχείου Αντιοχείας. Στις 20 Ιουλίου 1995 εξελέγη από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2008 το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, εκτιμώντας την προσφορά του στα Θεολογικά γράμματα, τον αναγόρευσε σε Επίτιμο Διδάκτορα.
Επιστημονικά Επιτεύγματα

Ο Σεβασμιώτατος συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος σε διάφορα Συμβούλια Οργανισμών, τα οποία ασχολούνται με θέματα Ιατρικής Δεοντολογίας, όπως η Εθνική Επιτροπή κατά του AIDS, το Κέντρο Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛ), ο Οργανισμός κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ), καθώς επίσης και για τον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας.

Ειδικά στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας παρενέβη σε θέματα που έχουν σχέση με τις αμβλώσεις, την ευθανασία, τις έρευνες στα βλαστοκύτταρα κλπ.
Στα Συμβούλια αυτά συμμετείχαν καθηγητές Ιατρικών Σχολών και συνεργάσθηκε στενά με αυτούς για την αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων και πάντοτε μέσα από την προοπτική της σχέσεως ιατρικής και θεολογίας.

Μεταξύ αυτών ήταν οι καθηγητές: Γεώργιος Μερίκας, Νικόλαος Ματσανιώτης, Γεώργιος Παπαευαγγέλου, Ἰωάννης Στρατηγός , Ἀντώνιος Κουτσελίνης, Ἀνδρέας Ραμπαβίλας, Νικόλαος Ἀνάγνου, Κωνσταντῖνος Στεφανῆς, Δημήτριος Τριχόπουλος, Ἄγγελος Χατζάκης, κ.α.

Αποτέλεσμα της πείρας που απέκτησε από την ανταλλαγή απόψεων σε θέματα βιοϊατρικής καί βιοηθικής είναι η συγγραφή βιβλίων και άρθρων για το AIDS, τα ναρκωτικά και γενικότερα τις λοιμώξεις. Χαρακτηριστικό είναι το βιβλίο «AIDS, ἕνας τρόπος ζωῆς», καθώς επίσης και διάφορα άρθρα για τα ναρκωτικά.

Εκτός από το ευρύτερο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο του, η επιστημονική του προσφορά αποτυπώνεται στο πλούσιο συγγραφικό έργο καθώς έχει διακριθεί για τη συγγραφική του παραγωγή, αφού έχει συγγράψει ενενήντα τέσσερα (94) βιβλία με θεολογικό, εκκλησιολογικό, κοινωνικό περιεχόμενο, βασισμένα στη διδασκαλία των Αγίων Πατέρων. Από αυτά πάνω από εβδομήντα (70) βιβλία έχουν μεταφραστεί σε είκοσι μία 21 γλώσσες όπως Αγγλικά, Αραβικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Ισπανικά, Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Ρουμανικά, Σουαχίλι, Κινέζικα, Βουλγαρικά, Ουκρανικά, Τσέχικα, Ολλανδικά, Αλβανικά, Ιταλικά, Φινλανδικά, Γεωργιανά, Ουρντού-Πακιστανικά και Κορεατικά. O συνολικός αριθμός των βιβλίων, ανατύπων και δημοσιεύσεων, πέρα από τα διάφορα άρθρα, ανέρχεται στα τριακόσια (300). Έχει μάλιστα γραφεί ότι είναι ο πιο μεταφρασμένος Έλληνας μετά τον Νίκο Καζαντζάκη.
Τα βιβλία ασχολούνται με θέματα θεολογικά, εκκλησιολογικά, πατερικά και ερμηνεύουν την σύγχρονη πνευματικότητα μέσα από την Ορθόδοξη εκκλησιαστική προοπτική.

Βιβλία του χρησιμοποιούνται ως διδακτικά εγχειρίδια σε Θεολογικές Σχολές του εξωτερικού και της Ελλάδος και γίνονται αντικείμενο διδακτορικών διατριβών σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού και εισηγήσεων σε συνέδρια.

Το βιβλίο του με τίτλο «Το Πρόσωπο στην Ορθόδοξη Παράδοση» βραβεύθηκε από την Ακαδημία Αθηνών ως το καλύτερο θεολογικό βιβλίο της πενταετίας (1990-1995).

Παράλληλα με την συγγραφή βιβλίων ασχολήθηκε και με την δημοσίευση άρθρων στον ημερήσιο και εβδομαδιαίο Τύπο. Αρθρογράφησε και αρθρογραφεί στον αθηναϊκό Τύπο, στον τοπικό Τύπο της Ναυπάκτου, στο διαδίκτυο καθώς και στην εφημερίδα της Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου «Εκκλησιαστική Παρέμβαση» (www.parembasis.gr), την οποία ὁ ίδιος ίδρυσε ως Μητροπολίτης, και τα κείμενά του αναδημοσιεύονται σε πολλές άλλες εφημερίδες, περιοδικά και ιστοσελίδες. Τα άρθρα του αποτελούν παρεμβάσεις στις σύγχρονες κοινωνικοπολιτικές και εκκλησιαστικές εξελίξεις και προσφέρουν την ορθόδοξη θεολογική ερμηνεία των γεγονότων.

Στις Η.Π.Α ανέπτυξε θέματα στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, πραγματοποίησε εισηγήσεις σε Σεμινάριο της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αμερικής (OCA), στο Βανκούβερ του Καναδά (1995) και στην Ατλάντα των Ηνωμένων Πολιτειών (1997), μίλησε στην κεντρική αίθουσα του Πανεπιστημίου του Seattle (1999) κατόπιν προσκλήσεως της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου, ανέλαβε Σεμινάριο στο οποίο δίδαξε στην Tacoma της Washington State (1999 και το 2007). Μίλησε στο Λουθηρανικό Πανεπιστήμιο της Tacoma Pacific Lutheran University (2007). Μίλησε σε Συνέδρια και διαλέξεις που διοργάνωσε η Ορθόδοξη Ελληνική Κοινότητα του Αγίου Δημητρίου στο Seattle των Ηνωμένων Πολιτειών (1995, 1997, 1999 και 2007), και σε διεθνές Συνέδριο στην Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο Σικάγο (Σεπτ. 2007).

Επειδή τα βιβλία του μεταφράσθηκαν σε πολλές γλώσσες, εκλήθη στις διάφορες χώρες να παραστεί και να μιλήσει κατά την παρουσίαση των βιβλίων του και για να αναλύσει σημεία που είναι πρωτοποριακά για την εποχή μας στην σύνδεση μεταξύ ιατρικής επιστήμης και θεολογίας.

Έτσι επισκέφθηκε και μίλησε στις εξής χώρες: Αμερική, Καναδά, Συρία, Λίβανο, Γερμανία, Γεωργία, Συμφερούπολη Κριμαίας, Ρωσία, Ρουμανία , Βουλγαρία , Ιταλία , Κωνσταντινούπολη, Κύπρο, Αγγλία.
Οι γνώσεις του γύρω από τα βιοηθικά θέματα είχε ως αποτέλεσμα να κληθεί σε διάφορα ιατρικά Συνέδρια και να αναπτύξει διάφορα θέματα. Επίσης, πολλές φορές εισηγήθηκε θέματα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος για τις μεταμοσχεύσεις οργάνων και την ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Γενικά εισηγήθηκε περίπου σε 500 Εθνικά και Διεθνή Συνέδρια, εντός και εκτός Ελλάδος, σε θέματα θεολογικά, φιλοσοφικά και βιοηθικά. […]
Θεολογία και Ιατρική Επιστήμη
Το όλο έργο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου που αναφέρεται στη σχέση μεταξύ ιατρικής επιστήμης και θεολογίας επικεντρώνεται σε τρία σημεία:

Πρώτον, στην άποψή του, την οποία στηρίζει στον καθηγητή πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη, ότι η ορθόδοξη θεολογία διακρίνεται από την δυτική θεολογία, διότι συνδέεται με την ιατρική επιστήμη και όχι με την κλασική και δυτική μεταφυσική. Αυτό σημαίνει ότι η ορθόδοξη θεολογία πρέπει να ερμηνευθεί μέσα από ιατρικούς όρους και όχι από φιλοσοφικούς. Είναι πρακτική επιστήμη και όχι θεωρητική.

Στο έργο του η Εκκλησία χαρακτηρίζεται ως θεραπευτήριο-Νοσοκομείο, οι Κληρικοί πνευματικοί ιατροί-θεραπευτές, η θεολογία ως πνευματική ιατρική επιστήμη, ο άνθρωπος που προστρέχει στην Εκκλησία για βοήθεια εκλαμβάνεται ως πνευματικά ασθενής, τα δόγματα και οι κανόνες της Εκκλησίας ως πνευματικά φάρμακα κ.ά. Έτσι αποφεύγει να χαρακτηρίζεται ο Χριστιανισμός ιδεολογία και φιλοσοφικός στοχασμός και ασχολείται με τον άνθρωπο.

Δεύτερον, επικεντρώνεται στην άποψή του ότι η νηπτική παράδοση της Εκκλησίας συγγενεύει με την σύγχρονη ψυχιατρική-νευρολογία, διότι ασχολείται με τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου και με τα νοητικά φαινόμενα τα οποία επηρεάζουν κατά ποικίλους βαθμούς την όλη ύπαρξη του ανθρώπου. Άλλωστε η ψυχολογία στις ημέρες μας αποδεσμεύθηκε από την φιλοσοφία και συνδέθηκε με τις νευροεπιστήμες.

Η μελέτη των πατερικών κειμένων και κυρίως των ησυχαστών Πατέρων της Φιλοκαλίας, η επί σειρά ετών μελέτη του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, η επικοινωνία με τους μοναχούς του Αγίου Όρους, και η μακρόχρονη ποιμαντική του πείρα, τον οδήγησαν στη βεβαιότητα ότι η Ορθόδοξη Θεολογία είναι επιστήμη που θεραπεύει τον άνθρωπο και ότι οι νηπτικοί Πατέρες μπορούν να βοηθήσουν τον σύγχρονο άνθρωπο που ταλαιπωρείται από πολλά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα. Με αυτό το πνεύμα έγραψε πλήθος βιβλίων, καταστάλαγμα πολύχρονης ποιμαντικής πείρας, σχετικά με την «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία». Πρόκειται για ένα έργο που παρουσιάζει τη θεραπευτική παράδοση της Εκκλησίας, αφού η Εκκλησία στην βιβλικοπατερική παράδοση θεωρείται νοσοκομείο-θεραπευτήριο, που θεραπεύει τις πνευματικές ασθένειες των ανθρώπων και η θεολογία μοιάζει με την ιατρική επιστήμη ως προς την μεθοδολογία.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό έγραψε και άλλο βιβλίο στην προοπτική της εφαρμογής της «Ορθόδοξης Ψυχοθεραπείας» με τίτλο «Ιατρική εν πνεύματι επιστήμη».

Επίσης, ασχολήθηκε συγκριτικά με την υπαρξιακή Ψυχοθεραπεία του Victor Frankl, που εκφράζει την Τρίτη ψυχοθεραπευτική Σχολή της Βιέννης με το βιβλίο «Υπαρξιακή ψυχολογία και Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία».

Συγχρόνως ασχολήθηκε με την συνάντηση μεταξύ της υπαρξιακής ψυχολογίας και υπαρξιακής φιλοσοφίας, όπως φαίνεται στο έργο του Γιάλομ, ο οποίος ακολουθεί εν πολλοίς τις απόψεις του Victor Frankl.

Το σημαντικό όμως είναι ότι ο Σεβασμιώτατος είναι ο πρώτος που εισήγαγε τον όρο «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία».
Ο τίτλος και το περιεχόμενο έγιναν αποδεκτά από την «Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία», η οποία σε ογκώδη έκδοσή της με τίτλο «Εγχειρίδιο ψυχοθεραπείας και θρησκευτικής ποκιλομορφίας» αναφέρει το Σεβασμιώτατο (τότε Αρχιμανδρίτη) ως εισηγητή του όρου: « Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία».

Πιο συγκεκριμένα αναφέρει:
«Ο Αρχιμανδρίτης Ιερόθεος, ιερέας και ψυχοθεραπευτής, σε πολλά γραπτά έργα του έχει συστηματοποιήσει τις ιδέες των Πατέρων της Εκκλησίας πάνω στις θεραπευτικές πλευρές, τους στόχους και τις πρακτικές τις οποίες εκπροσωπεί η Ορθόδοξη πνευματική παράδοση (Vlachos, 1993, 1994a, 1994b). Θεωρεί ότι ο πρωταρχικός θεραπευτικός σκοπός της Ορθοδοξίας είναι η θεραπεία του νου, εννοώντας την υψηλότατη δύναμη (faculty) στους ανθρώπους, διά της οποίας γνωρίζεται ο Θεός όταν αυτή έχει καθαρθεί και θεραπευθεί). Ο νους διακρίνεται από την λογική, το συναίσθημα και τη διανοητική γνώση. Ο νους θεωρείται το υψηλότατο τμήμα της ψυχής, ο οφθαλμός της ψυχής. Όταν καθαρθεί, ο νους έχει τη δυνατότητα της άμεσης εμπειρίας του Θεού, σε αντίθεση με την εμπειρία απλών ιδεών ή απλών εννοιών περί του Θεού.

Τρίτον, το έργο του Σεβασμιωτάτου επικεντρώνεται στην άποψη ότι η ορθόδοξη θεολογία διαλέγεται με θετικό τρόπο με την σύγχρονη επιστήμη και μάλιστα την επιστήμη της μοριακής βιολογίας. Διατυπώνει την άποψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης, γιατί κινούνται σε διαφορετικά επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικές οι απόψεις του μεγάλου σύγχρονου γενετιστού επιστήμονος Φράνσις Κόλλινς στο βιβλίο του «Η γλώσσα του Θεού», στο οποίο φαίνεται η αρμονική σχέση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης. Ο Φράνσις Κόλλινς παρουσιάζει τις τέσσερεις δυνατές σχέσεις μεταξύ πίστεως και επιστήμης, η μία «όταν η επιστήμη παραμερίζει την πίστη», η δεύτερη «όταν η πίστη παραμερίζει την επιστήμη», η τρίτη «όταν η επιστήμη ζητά θεία βοήθεια» και η τέταρτη «όταν επιστήμη και πίστη είναι σε αρμονία».

Σε μία σχετική εισήγησή του ο Σεβασμιώτατος γράφει: «Η επιστήμη απαντά στο ερώτημα τί είναι ο κόσμος που βλέπουμε. Η θεολογία απαντά στο ερώτημα ποιός είναι ο δημιουργός του κόσμου. Η επιστήμη ερευνά το θέμα ποιά είναι η συμπεριφορά και λειτουργία των κτιστών πραγμάτων. Η θεολογία βλέπει την ενέργεια του Θεού που ζωοποιεί τον κόσμο. Η επιστήμη προσπαθεί να θεραπεύση τις ασθένειες που βασανίζουν τον άνθρωπο. Η θεολογία βοηθά τον άνθρωπο να υπερβή την κτιστότητα και την θνητότητά του. Η επιστήμη απαντά στο ερώτημα πώς δημιουργούνται και γίνονται τα όντα και τα κτίσματα. Η θεολογία ποιός είναι ο σκοπός και το τέλος της δημιουργίας» (Μεταξύ δύο αιώνων, σελ. 142-143).

Μέσα στην προοπτική αυτή ο Σεβασμιώτατος έγραψε το βιβλίο «Βιοηθική και βιοθεολογία», το οποίο ήταν αποτέλεσμα αφ' ενός μεν της διδασκαλίας του στην Μπελεμέντειο Θεολογική Σχολή στον Βόρειο Λίβανο, αφ' ετέρου δε των ομιλιών του τις οποίες εκφώνησε είτε στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος είτε σε Ιατρικά Συνέδρια.

Το βιβλίο αυτό επαινέθηκε από πολλούς ειδικούς και ενασχολούμενους με τα θέματα αυτά.

Όταν μελετήσει κανείς τα βιοηθικά θέματα με τα οποία ασχολείται ο Σεβασμιώτατος θα διαπιστώσει ότι χρησιμοποιεί βιβλιογραφία ειλημμένη από τις επιστήμες της μοριακής βιολογίας, της γενετικής μηχανικής, της νευρολογίας και της βιοηθικής.

Στο βιβλίο Βιοηθική και Βιοθεολογία παρουσιάζεται με τρόπο ήρεμο ο διάλογος που μπορεί να γίνει μεταξύ ορθόδοξης θεολογίας και ιατρικής επιστήμης σε βιολογικά και βιοηθικά ζητήματα.

Εντυπωσιάζουν τα σημεία στα οποία στηρίζει την όλη έρευνά του: Το πρώτον είναι ότι οι έρευνες των επιστημόνων πρέπει να κινούνται με ελευθερία, ενώ η ορθόδοξη θεολογία δεν πρέπει να αντιτάσσεται στις έρευνες αυτές και δεν πρέπει να οδηγήσουν τη θεολογία και τη σύγχρονη επιστήμη σε σύγκρουση. Η ίδια η επιστήμη θα πρέπει να θέτει το πλαίσιο και τους όρους της έρευνάς της, πράγμα που γίνεται με την Βιοηθική. Το δεύτερο σημείο είναι ότι η ορθόδοξη θεολογία πρέπει να θέτει τις βασικές αρχές για το τί είναι η ζωή και ο θάνατος, ποιό είναι το νόημα της ζωής του ανθρώπου, και πώς υπερβαίνεται η φθαρτότητα και θνητότητά του. Το τρίτο σημείο είναι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, ο οποίος με το αυτεξούσιό του έχει την δυνατότητα νά κάνει τίς επιλογές του. Η Εκκλησία υποδεικνύει τον τρόπο ζωής και είναι πάντοτε έτοιμη να εκφράζει την αγάπη της και να θεραπεύει τον άνθρωπο γιά τίς αστοχίες του.

Μέσα στο πλαίσιο αυτό ασχολείται στο βιβλίο «Βιοηθική και Βιοθεολογία» με επίκαιρα θέματα, όπως την βιοτεχνολογική επανάσταση, την σύνδεση μεταξύ επιστήμης της μοριακής βιολογίας και της μηχανικής ιατρικής, την βιοηθική ως επιστήμη, την χαρτογράφηση του ανθρωπίνου γονιδιώματος, την κλωνοποίηση, τις έρευνες στα βλαστοκύτταρα, τις αναπαραγωγικές τεχνολογίες, τις μεταμοσχεύσεις οργάνων, τις κυτταρικές και γονιδιακές θεραπείες, την ευθανασία και την Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Όλες αυτές τις περιπτώσεις τις αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη προσοχή, νηφαλιότητα, διάκριση ως προς την επιστήμη και τον άνθρωπο ο οποίος θέλει να χρησιμοποιήσει τα επιτεύγματά της. Δέχεται τα αποτελέσματα των βιοϊατρικών ερευνών και καταγράφει τον νηφάλιο θεολογικό λόγο.
Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται για τις βιοϊατρικές και ιατρικές έρευνες για τις βιοτράπεζες και την βιοπειρατεία, για τις κλινικές δοκιμές σε χώρες του τρίτου κόσμου, για την ευγονική, τον βιολογικό ντετερμινισμό, κ.π.ά.

Επομένως, ο Σεβασμιώτατος δεν αρνείται τις βιοϊατρικές έρευνες, αλλά παρουσιάζει την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως διατυπώθηκε από τους μεγάλους Πατέρες, με σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο της εποχής μας. Ο τρόπος με τον οποίον εργάζεται ομοιάζει με το πώς ο Μ. Βασίλειος διατύπωσε τις απόψεις του στην Εξαήμερο, χρησιμοποιώντας τις επιστημονικές γνώσεις της εποχής του και αντιπαραβάλλοντας αυτές με την διδασκαλία της Εκκλησίας.

Προκειμένου να τεκμηριώσει τις απόψεις του, όπως φαίνεται ευδιάκριτα στα βιβλία του, μελέτησε ιατρικά βιβλία και απέκτησε μία γνώση γύρω από την μοριακή βιολογία και γενικότερα γύρω από τον τρόπο με τον οποία λειτουργεί το ανθρώπινο σώμα.

Ο Σεβασμιώτατος συμμετείχε ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Επιτροπή του Υπουργείου Υγείας για την κατάρτιση του Κώδικα Ασκήσεως Ιατρικού Επαγγέλματος και Δεοντολογίας, και συγχρόνως υποστήριξε τις απόψεις της Εκκλησίας σε βιοηθικά θέματα στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, η οποία συζητούσε για το ως άνω Κώδικα.
Κ υ ρ ί ε ς   κ α ι  Κ ύ ρ ι ο ι,

Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω δίνουν μια μικρή μονάχα μαρτυρία αυτής της κοινωνικής προσφοράς του και του αξιοσημείωτου έργου του και συνθέτουν μια συνολική φυσιογνωμία ενός ανθρώπου χαμηλών τόνων αλλά με εσωτερική δυναμική και διεθνή αναγνώριση, που συνδυάζει τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας με την επιστήμη της Ιατρικής, άνθρωπος ανοικτός και παγκόσμιος και ταυτόχρονα τοπικός, εδραιωμένος σε μια απλή καθημερινή ζωή, άνθρωπος που συντηρεί την ελπίδα στην κοινωνία και δείχνει τον δρόμο στους πολλούς. Ο Σεβασμιώτατος διακρίνεται για το γνήσιο εκκλησιαστικό του φρόνημα, τη χρηστότητα του ήθους, την πληρότητα της επιστημονικής του συγκρότησης, την οξύνοια της σκέψης του και την ευρυμάθειά του.

Μέσω της αποψινής αναγόρευσης του Σεβασμιωτάτου, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων γίνεται επιστημονικά και ακαδημαϊκά πλουσιότερο και σοφότερο.

Τέτοια φωτεινά παραδείγματα ανιδιοτελούς προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο μπορούν να φωτίσουν το σκοτάδι της εποχής μας και να δώσουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Να αναδείξουν στους νέους μια αξεπέραστη στάση ζωής με αξιοπρέπεια και ήθος.

Σ ε β α σ μ ι ώ τ α τ ε κ. Ι ε ρ ό θ ε ε,

Επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις εγκάρδιες ευχαριστίες μας για τη μεγάλη τιμή που μας κάνετε, σήμερα, με την αναγόρευσή σας σε Επίτιμο Διδάκτορα του Πανεπιστημίου μας και να σας ευχηθώ ολόψυχα να συνεχίσετε με την ίδια δύναμη το θεάρεστο έργο και την ανεκτίμητη προσφορά σας στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε.

πηγή: εφημερίδα «Εκκλησιαστική Παρέμβαση», Τετάρτη, 08 Ιουνίου 2016

ΓΗΠΕΔΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΒΛΑΣΗ ΑΓΡΙΝΙΟΥ ΕΙΔΙΚΟ ΓΙΑ...ΛΟΚΑΤΖΗΔΕΣ- ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ ΕΠΙΣΚΕΥΗ!

Στο γυμνάσιο Αγίου Βλασίου, στο πίσω μέρος του προαυλίου του υπάρχει ένα γήπεδο μπάσκετ,το οποίο κατασκευάστηκε επί δημαρχίας Δημήτρη Σκιαδά,με μια απλή τεχνική.Στήθηκαν δυο μπασκέτες και πισσαρίστηκε το δάπεδο.
Με αυτόν τον τρόπο τόσο οι μαθητές όσο και οι καλοκαιρινοί επισκέπτες μπορούσαν να χαρούν το άθλημα.Το γήπεδο πληρεί τις προδιαγραφές τόσο στο μήκος του όσο και στο πλάτος του,και γι αυτό τον λόγο  είναι το μοναδικό που υπάρχει στην Παρακαμπύλια δημοτική ενότητα.
Από τότε όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των διευθυντών του σχολείου και ειδικά του κ Βάρσου που ασκεί εκεί τα καθήκοντά του τα τελευταία χρόνια ,δεν έγινε καμιά προσπάθεια βελτίωσης του, παρά μόνο στις στεφάνες και στα διχτάκια, τόσο όσο δηλαδή το επέτρεπαν οι μικρές οικονομικές δυνατότητες του Σχολείου.
Το έδαφος έχει υποστεί διαβρώσεις σε διάφορα σημεία,σε τέτοιο βαθμό που το παιχνίδι,-όσο αυτό μπορεί να παιχθεί-, γίνεται επικίνδυνο για τους παίκτες αφού σε κάθε βήμα καραδοκεί ο τραυματισμός. Ήδη μετράμε τέτοιες περιπτώσεις.
Το γηπεδάκι αυτό αποτελεί τον μοναδικό χώρο άθλησης για τον Άγιο Βλάση και για τα γύρω χωριά τους καλοκαιρινούς μήνες.Κάθε απόγευμα μαζεύονται εκεί πάνω από 20 άτομα και αθλούνται.
Το περασμένο καλοκαίρι ο σύλλογος φίλων της Κορομηλιάς θέλησε στα πλαίσια της γιορτής νεολαίας που διοργανώνει κάθε χρόνο,να κάνει ένα μίνι τουρνουά μπάσκετ tree on three με σκοπό να συμμετάσχουν παίκτες από όλα τα Παρακαμπύλια.Το τουρνουά δεν έγινε ποτέ λόγω όλων αυτών των προβλημάτων που προείπαμε.ο Πρόεδρος του συλλόγου Πέτρος Σπυρέλης, ο διευθυντής του σχολείου κ.Βάρσος Νικόλαος, και ο τοπικός πρόεδρος κ Πολυχρόνης Παναγιώτης όπως πληροφορηθήκαμε  έθεσαν το θέμα τόσο στον ίδιο τον δήμαρχο όσο  στις τεχνικές υπηρεσίες και ειδικά στον προϊστάμενο της αρμόδιας διεύθυνσης κ.Τζιώλη, με επίσκεψή τους στο δημοτικό μέγαρο Αγρινίου.
Πράγματι κλιμάκιο επισκέφθηκε άμεσα τον χώρο και διαπίστωσε ότι δεν μπορεί να κατασκευαστεί βιομηχανικό δάπεδο όπως είχε σχεδιαστεί αφού χρειάζονται έργα στήριξης.
Η διαδικασία αυτή όμως είναι αρκετά χρονοβόρα.Αυτό που ζητήθηκε από τους παραπάνω, είναι η προσωρινή επισκευή του γηπέδου, ο η οποία μπορεί εύκολα να γίνει με μια λεπτή επίστρωση του δαπέδου με πίσσα ούτως ώστε να μπορεί να παιχθεί αξιοπρεπές μπάσκετ και το σημαντικότερο χωρίς κίνδυνο τραυματισμών, μέχρι να τελεσφορήσει η  κανονική του ανακατασκευή. 
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε δείχνουν το μέγεθος  του προβλήματος, και την αμεσότητα των ενεργειών.
Ελπίζουμε οι αρμόδιες υπηρεσίες να κινηθούν σύντομα προς αυτήν την κατεύθυνση.

ΟΣΑ ΔΕΝ ΞΕΡΑΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΥΛΙΚΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ!

Μονή Τατάρνας

Η είσοδος της Μονής Τατάρνας

Το μοναστήρι της Τατάρνας (ή Τετάρνας) είναι από τα πιο ιστορικά μοναστήρια της Στερεάς Ελλάδας. Βρίσκεται στο νομό Ευρυτανίας δυτικά από το χωριό Τριπόταμος και πλησίον της παλιάς ιστορικής μονοκάμαρης γέφυρας με την ίδια ονομασία (γέφυρα Τατάρνας) στον ποταμό Αχελώο. Το παλιό ιστορικό μοναστήρι δεν υπάρχει πια, όπως και η παλιά γέφυρα. Κατέρρευσε (το 1963) μετά από τους σεισμούς, που επακολούθησαν την κατασκευή του φράγματος των Κρεμαστών και την δημιουργία της (λίμνης των Κρεμαστών)


Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1111 και κατά τον 13ο αιώνα αναδείχθηκε με τη βοήθεια της Αγίας Θεοδώρας της Άρτας Για πρώτη φορά συναντάμε το όνομα Τατάρνα το 1556 στο ιδρυτικό του μοναστηριού από τον ιδρυτή του μοναχό Δαβίδ. Τον ίδιο χρόνο, ο Πατριάρχης Διονύσιος Β΄ με σιγίλλιο του ανακηρύσσει τη Μονή Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Ο Καισάριος Δαπόντες (1713-1784) αναφέρει το μοναστήρι σ' ένα στιχούργημά του.



Ακούω κατά τ' ΄Αγραφα εις την του Φαναρίου
επισκοπήν, αντάμα δε και του Νεοχωρίου,
Τατάρνα μοναστήριον είναι της Παναγίας
παρόμοιον ως τα λοιπά εις τας θαυματουργίας...



Το προαύλιο της Μονής Τατάρνας

Το μοναστήρι κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας ανέπτυξε έντονη αντιστασιακή δράση και υπέστη πολλές καταστροφές. Το 1823 κάηκε από τον Χουρσίτ Πασά. Παραταύτα το μοναστήρι επανακτίστηκε στα χρόνια του Όθωνα το 1841 με σχέδια του βαυαρού μηχανικού Knocht. Μετά τους σεισμούς του 1963 και την καταστροφή της παλαιάς μονής,


ανοικοδομήθηκε το 1969 το νέο μοναστήρι.

Το μοναστήρι είναι αφιερωμένο στο γενέθλιο της Θεοτόκου και εορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Σύμφωνα με παλιό κώδικα αναφέρεται: «Ετελειώθη ο πάνσεπτος και περίφημος ναός... του όντος εις τας όχθας του Αχελώου ποταμού, της επονομαζομένης Τετάρνης (έτ ξπη΄=1580) του μηνός Σεπτεμβρίου κθ΄, αρχιερατεύοντος Λιτζάς και Αγράφων κυρίου Γερμανού, ηγουμενεύοντος (του εκ) των αδελφών της μονής κυρίου Γαβριήλου...»
Στο μουσείο του μοναστηριού διασώζονται πολλά κειμήλια, όπως άμφια, ευαγγέλια, εικόνες και μεταξύ αυτών το καντήλι που πρόσφερε ο Κατσαντώνης (ηρωικός κλέφτης των Αγράφων και του Βάλτου), σε εκπλήρωση τάματος, όπως αναφέρεται και το δίστιχο.
Χίλια φλουριά ' χω στο Προυσσό και χίλια στ' Βαρετάδα και στης Τατάρνας τη Μονή ένα χρυσό καντήλι.

Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ

η γέφυρα της Τατάρνας  σήμερα

Η Γέφυρα Τατάρνας ήταν μια μονοκάμαρη γέφυρα στον Αχελώο με μεγάλο άνοιγμα, που το ένα της άκρο πατούσε στο Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας και το άλλο στην Ευρυτανία.

Η τεχνική της κατασκευής της ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη. Η ημερομηνία κατασκευής της γέφυρας είναι άγνωστη. Πιθανότατα κτίστηκε στα μέσα του 17ου αιώνα από πρωτομάστορες της περιοχής. Την ονομασία «Τατάρνα» έλαβε από την κοντινή μονή Παναγία της Τατάρνας (ιδρυθείσα το 1556). 
Δίπλα ακριβώς από τη γέφυρα ήταν η μεγαλύτερη πηγή του Αχελώου, γνωστή ως Μαρδάχα. Το καλοκαίρι ελάχιστο νερό έφτανε από τα ορεινά της Πίνδου. Ο κύριος όγκος του νερού πήγαζε από τη Μαρδάχα. 
Δυστυχώς η γέφυρα σήμερα βρίσκεται μέσα στα νερά της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών, μετά την κατασκευή του ομώνυμου φράγματος τη δεκαετία του 1960. Στη θέση της υπάρχει σύγχρονη γέφυρα, που σχεδίασε ο πολιτικός μηχανικός Αρίσταρχος Οικονόμου και που για την τεχνική της κατασκευής της κέρδισε τρία διεθνή βραβεία. Η κατασκευή της πρωτοποριακής αυτής γέφυρας ξεκίνησε το 1965 και ολοκληρώθηκε το 1970. Η γέφυρα διαθέτει τρεις καμάρες, από τις οποίες η μεγαλύτερη έχει πλάτος 196 μέτρων.

Στο ιστορικό γεφύρι της Τατάρνας δοθηκε το 1821 η πρώτη μάχη των Ελλήνων της Ρούμελης εναντίων των Τούρκων. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος κατ΄ έτος στις αρχές Ιουνίου γίνονται διάφορες εκδηλώσεις (θεία λειτουργία, επιμνημόσυνη δέηση, κατάθεση στεφάνων) στο μνημείο πεσόντων που βρίσκεται στη παρακείμενη θέση «Λαχανόκηπος».
Από τη νέα γέφυρα διέρχεται επαρχιακή οδός που συνδέει τον νομό Ευρυτανίας με τον νομό Αιτωλοακαρνανίας.

https://el.wikipedia.org
http://evritanikigi.gr/

 φωτο:gregory ferras

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΤΑΤΑΡΝΑΣ
Γράφει ο Καθηγητής Χρήστος Γερ. Σιάσος

Άνοιξη, με σύμμαχο τον καλό καιρό ξεκινήσαμε μια μεγάλη παρέα από Μεσολόγγι και Αγρίνιο, για να εκπληρώσουμε μια επιθυμία που κρατούσε χρόνια βαθιά ριζωμένη στο μυαλό μας, να πραγματοποιήσουμε ευλαβικό προσκύνημα στο Ιστορικό Μοναστήρι της Παναγίας της Τατάρνας. Η ονομασία Τατάρνα σύμφωνα με την παράδοση σημαίνει πλούσια βλάστηση. Ανηφορίσαμε τα χωριά του ορεινού Βάλτου δεξιά και αριστερά μας παρεμβάλλονταν βουνά, άλλα δασωμένα και άλλα χωρίς καθόλου βλάστηση. Στην περιοχή αυτή δεσπόζει το αγιασμένο βουνό Καλάνα που σε υψόμετρο 1520 μέτρα υπάρχει σπηλιά στην οποία ασκήτεψε ο Άγιος Ανδρέας ο Ερημίτης.

Κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου, ημέρα της κοίμησης του Αγίου, τιμάται η μνήμη του και στο σπήλαιο τελείται Θεία Λειτουργία. Στο σπήλαιο υπάρχει η θαυματουργός εικόνα του Αγίου από το 1875, η λειψανοθήκη και πολλές τοιχογραφίες. Τα θαύματα του Αγίου φθάνουν μέχρι στις ημέρες μας.

Φθάνοντας στα σύνορα της Αιτωλοακαρνανίας με την Ευρυτανία, υπάρχει η μεγάλη τεχνητή λίμνη των Κρεμαστών, εκεί συναντήσαμε το νέο γεφύρι της Τατάρνας, κάτω από αυτό υπάρχει βυθισμένο στη λίμνη το παλαιό, από την εποχή της Τουρκοκρατίας, γεφύρι που είχε μόνο μία καμάρα στηριγμένη στους δύο μεγάλους βράχους των βουνών, ήταν το θαύμα της εποχής. Αφήνοντας πίσω μας τη γέφυρα με τα ήρεμα νερά της λίμνης που πάνω τους καθρεφτίζονται τα ξακουσμένα Άγραφα που Τούρκου ποδάρι δεν τα πάτησε και λίγο πιο πέρα τα Τζουμέρκα, φθάσαμε στο χωριό Τριπόταμο ή Τατάρνα. Τοπίο μαγευτικό, αμόλυντο, τα σπίτια του σκορπισμένα εδώ και εκεί, το παλαιό χωριό βρίσκεται πια στο βυθό της λίμνης.

Σε κάποια στροφή συναντάμε πεύκα, βάτα και ένα γέρικο κυπαρίσσι και ανάμεσά τους τα χαλάσματα του παλαιού Μοναστηριού που το 1963 το πήρε και αυτό στο βυθό της, η λίμνη και το εξαφάνισε. Η παράδοση λέει ότι το πρώτο Μοναστήρι ιδρύθηκε το 1111 και που αργότερα η Αγία Θεοδώρα, Βασίλισσα της Άρτας, το ανέδειξε, γι΄ αυτό πήρε και την ονομασία «Βασιλομονάστηρο». Στα ερείπιά του λέγεται ότι βρέθηκε η ψηφιδωτή εικόνα της «Άκρας Ταπείνωσης» του 12ου αιώνα που σώζεται μέχρι σήμερα. Ο Ιερομόναχος Μεθόδιος και ο Μοναχός Δαβίδ το 1555 ξαναχτίζουν το Μοναστήρι, αυτό γράφεται στη διαθήκη του Μοναχού Δαβίδ που σώζεται σε περγαμηνή. Το 1556 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Διονύσιος σε σιγίλιο που υπάρχει στη Μονή ανακηρύσσει τη Μονή Σταυροπηγιακή και Πατριαρχική και την ονομάζει Παναγία Φανερωμένη.

Το Μοναστήρι σιγά – σιγά άρχισε να αναπτύσσεται και διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο εκείνη την εποχή. Οπλαρχηγοί και πολεμιστές από τα Άγραφα και το Βάλτο ερχόταν στο Μοναστήρι προσκυνούσαν την εικόνα της Παναγίας και από εκεί ξεκινούσαν τον αγώνα κατά του κατακτητή. Επιστολές του Οσίου Ευγενίου του Αιτωλού και του Αναστασίου Γορδίου μας λένε για τις καταστροφές που υπέστη κατά καιρούς το Μοναστήρι.

Ο Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός το 1615 χειροτονείται εδώ διάκονος. Το 1804 ερημώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα και πάλι οι γέροντες όταν ήρθε η ώρα της Επανάστασης, με επικεφαλής τον Ηγούμενο Κυπριανό ελευθέρωσαν ξανά το Μοναστήρι.

Το 1823 ο Κούρτ Πασάς βάζει φωτιά στο Μοναστήρι. Ό,τι σώθηκε από τους Τούρκους καταστράφηκε από τους Βαυαρούς. Το Μοναστήρι είχε μεγάλη περιουσία και οι κάτοικοι κατάφεραν να πάρουν ξανά την τύχη του μαζί τους, έτσι άρχισαν νέοι αγώνες και με Ηγούμενο το π. Γερμανό χτίζουν το Μοναστήρι. Με τα χρόνια η περιοχή ερημώνει και ακολουθεί η παρακμή στο Μοναστήρι.

Το 1963 οι μεγάλες κατολισθήσεις «εξαφανίζουν» το Μοναστήρι και όλη του την περιουσία στα βάθη της νέας μεγάλης λίμνης, οι κάτοικοι έτρεξαν και έσωσαν πολλά Ιερά Κειμήλιά του που σώζονται μέχρι σήμερα στις δύο μεγάλες αίθουσες του Μοναστηριού.

Η Παναγία έκανε πάλη το θαύμα της, το καλοκαίρι του 1968 αρχίζει η ανοικοδόμηση του νέου σημερινού Ναού νοτιότερα του παλαιού, μετά από λίγα χρόνια η Παναγία βρήκε ξανά τη θέση της σε ωραίο ξυλόγλυπτο προσκυνητάρι που κοσμείται από ασήμι, σμάλτο και πολύτιμους λίθους. Το Καθολικό κοσμείται από το Τέμπλο, τον επισκοπικό Θρόνο, πολυέλαιο, προσκυνητάρια, θυμιατά, Άγια ποτήρια, όλα από δωρεές πιστών. Κάτω από το Καθολικό υπάρχει Ναός αφιερωμένος στους τοπικούς Αγίους της Ευρυτανίας και νότια ανεγέρθη Ναός εις μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, όπου τελούνται Ιερές Ακολουθίες.

Το Μοναστήρι πανηγυρίζει στις 8 Σεπτεμβρίου όπου πλήθος πιστών πηγαίνει για να προσκυνήσει την Θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Μετά από τόσες καταστροφές η Ιερά Μονή άρχισε να λειτουργεί υπό την αγάπη και επίβλεψη του Ηγουμένου π. Δοσίθεου Κανέλλου. Σπάνια και πολύτιμα κειμήλια βρίσκονται στις δύο μεγάλες αίθουσες του Μοναστηριού όπως, το Αρχείο της Μονής, εικόνες, αρχαία νομίσματα, αρχεία μεγάλων πατέρων της εκκλησίας,αργυροχρυσομεταξοκέντητος Επιτάφιος του 1584 έργον του Αρσενίου Μοναχού, επιτραχήλια, επιγονάτια, ζώνες, επιμάνικα, όλα χρυσοκέντητα του 16ου και 17ου αιώνα, εγκόλπια, ξυλόγλυπτοι σταυροί, Άγια ποτήρια, Ιερά Ευαγγέλια, το καντήλι που αφιέρωσε ο μεγάλος αγωνιστής Κατσαντώνης, χειρόγραφα μεγάλης αξίας όπως, σιγίλια και έγγραφα Πατριαρχικά, Τουρκικά φιρμάνια και άλλα πολλά.

Ανεκτίμητος θησαυρός είναι τα Ιερά Λείψανα Αγίων που φυλάσσονται σε αργυρές Λειψανοθήκες. Με όλα αυτά η Ιερά Μονή συνεχίζει την ιστορική της παράδοση και πορεία μέσα σ΄ αυτό το μαγευτικό περιβάλλον. Ο Οσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δοσίθεος, Ηγούμενος της Ιεράς Μονής, μαζί με τον Αρχιμανδρίτη π. Δαμασκηνό και το Μοναχό π. Γερμανό, μας καλοδέχτηκαν, μας φιλοξένησαν, μας διηγήθηκαν όλα τα παραπάνω και μας ξενάγησαν σε όλους τους χώρους του Μοναστηριακού συγκροτήματος. Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος είναι πολυγραφότατος έχει εκδώσει αρκετά βιβλία για την Ιερά Μονή και για την καλογερική μαγειρική και ζαχαροπλαστική.






Το προσκυνητάρι με την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας




Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας




Η προθήκη με τις λειψανοθήκες Αγίων Πατέρων






Το καμπαναριό





Φορητή εικόνα των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης





Ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής π. Δοσίθεος στην είσοδο του κελιού του

agrinio news

Έχετε υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη; Τότε δεν κάνετε αυτά τα 6 λάθη

 

Όσοι υποτιμούν το E.Q θα πρέπει να ρίξουν μια ματιά σ' αυτές τις κακές συνήθειες που πάνε πίσω στόχους και καταστρέφουν σχέσεις     Aκόμη, όμως, κι αν δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα, ξέρουν ότι πρέπει να το διαχειριστούν, χωρίς παράπονο και περιττή γκρίνια.

 Lauretta Zucchetti εργάστηκε για χρόνια, ως σύμβουλος και υπεύθυνη διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, σε εταιρείες – κολοσσούς, όπως η Apple και η Xerox. Σήμερα γράφει άρθρα με τις εμπειρίες που συγκέντρωσε από τη συναναστροφή της με ανθρώπους, ιδιαίτερα υψηλού I.Q, παρατηρώντας την εξέλιξη, τα λάθη, αλλά και τους λόγους για τους οποίους κάποιοι από αυτούς είχαν σημαντικές επιτυχίες τόσο στον επαγγελματικό τομέα, όσο και στην προσωπική τους ζωής. Τι δεν έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, τους οποίους η Zucchetti, πλην των άλλων προσόντων, επισημαίνει και την υψηλή συναισθηματική τους νοημοσύνη; Τι απέφευγαν, ως επαγγελματική πρακτική, αλλά και ως συμπεριφορά στις διαπροσωπικές τους σχέσεις;
 Ιδού:

  1. Συμπάσχουν, αλλά με μέτρο
Όταν λένε ότι σας νιώθουν, το εννοούν Και θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σας βοηθήσουν. Αλλά μέχρι εκεί. Δεν θα ξοδέψουν ενέργεια στο να παρηγορούν κάποιον πρωί – βράδυ, ειδικά αν αντιληφθούν το κλαψούρισμα δεν είναι παροδικό, αλλά στάση ζωής. Θέλουν να προσφέρουν, αλλά όχι να τους «καταπιούν» τα ξένα προβλήματα κι αυτή είναι μια υγιής αντιμετώπιση του κόσμου, γράφει η Zucchetti.

  2. Δεν παραπονιούνται Ό,τι κι αν συμβεί.
Είτε γιατί το έμαθαν, είτε γιατί γεννήθηκαν με αυτή την αρετή, ξέρουν ότι ακόμη και λίγα λεπτά να χάσουν γκρινιάζοντας ή κλαίγοντας πάνω από το χυμένο γάλα, που λέει κι ο λαός, χάνουν πολύτιμο χρόνο από τη λύση του προβλήματος που τους απασχολεί. Ακόμη, όμως, κι αν δεν υπάρχει λύση στο πρόβλημα, ξέρουν ότι πρέπει να το διαχειριστούν, χωρίς παράπονο και περιττή γκρίνια. Είναι κάτι που πρέπει να μείνει πίσω τους και να κρατήσουν το δίδαγμα από την όποια εμπειρία.

 3. Είναι πάντα πρόθυμοι, αλλά δεν λένε πάντα «ναι»

 Αν μπορείς να μάθεις κάτι σημαντικό από έναν θετικό άνθρωπο, είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τις προκλήσεις και τις προτάσεις. «Τι ακούς συνήθως από αυτούς;», γράφει η Zucchetti. «Βέβαια, να το δούμε», «άσε μου λίγο καιρό να το σκεφτώ», «δεν ξέρω, θα μπορούσα να το κοιτάξω». Αυτές, σημειώνει, δεν είναι ατάκες αναβλητικότητας. Είναι απαντήσεις ενός ώριμου ανθρώπου που ξέρει να ζυγίζει σωστά τον χρόνο και τις υποχρεώσεις του. Δεν φορτώνει πολλά καρπούζια κάτω από τη μασχάλη του, δεν αρνείται, αλλά δεν λέει και άμεσα «ναι». Θέλει να είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει κι ότι στο τέλος δεν θα υπάρξει ανεπαρκής ή αργοπορημένος σε οτιδήποτε του ζητηθεί.

 4. Δεν κουτσομπολεύουν

Μπορεί έρευνες και μελέτες να λένε ότι η «κοινωνική κριτική» είναι στο ανθρώπινο dna, όμως, αποφεύγουν να εκφραστούν αρνητικά για οποιονδήποτε. Στην καλύτερη περίπτωση ίσως προτιμήσουν ένα διακριτικό χιούμορ, αλλά παρατηρήστε τους: δεν θα μείνουν για πολύ σε μια ομάδα ανθρώπων που έχει αρπάξει το φτυάρι και ρίχνει... Κι αυτό γιατί ξέρουν ότι, αν το φτυάρι σήμερα «δουλεύει» για κάποιον άλλον, αύριο θα «πάρει φωτιά» για τους ίδιους. Ξέρουν να προστατεύονται από τα αρνητικά συναισθήματα και τις άδικες κριτικές.

 5. Δεν ασπάζονται το «διαίρει και βασίλευε»

Μιλούν με όλους, ακούν τους πάντες και τα συμπεράσματα τα βγάζουν στο... σπίτι τους. Συνήθως δεν υπακούν σε εργοδοτικές ή διαπροσωπικές νόρμες για το με ποιους δεν πρέπει να μιλάνε ή σε ποιούς πρέπει να βρίσκονται δίπλα. Έχουν δικό τους κριτήριο, αγαπούν τους ανθρώπους και τις συναναστροφές και δεν δέχονται υποδείξεις που συντηρούν ρεβανσισμό ή αντιπαλότητες σε μία ομάδα ή ένα ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.

6. «Χτίζουν» γερούς δεσμούς

 Ακόμη κι αν δεν γίνουν φίλοι με κάποιον, συντηρούν έναν κώδικα επικοινωνίας, ανοιχτό και κατανοητό, που εμπνέει εμπιστοσύνη. Δεν ταιριάζουμε με όλους. Αλλά μπορούμε να επικοινωνούμε με όλους, όταν αποπνέουν αξιοπιστία. Είναι άνθρωποι που αντέχουν παντού, όχι λόγω ελιγμών, διπλωματικών σχέσεων και υποχωρήσεων, αλλά επειδή καταφέρνουν να εμπνέουν και κάποτε να γίνονται πρότυπα, καταλήγει η αρθρογράφος.

Πηγή: www.lifo.gr

Τρεις σύγχρονες Ελληνίδες ποιήτριες-τρεις δεκαετίες:Χ.Σπυρέλη Ε Γκίκα – Ε.Λουκίδου

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη






Εισαγωγή



Τα τελευταία, κυρίως χρόνια, παρατηρείται «άνθηση» της γυναικείας ποίησης. Οι σύγχρονες Ελληνίδες ποιήτριες, ως επί το πλείστον, είναι εργαζόμενες γυναίκες που αντιμετωπίζουν τη σκληρή καθημερινότητα στην αγορά εργασίας και αντιμετωπίζουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο και τη βία, που βιώνουν τη μοναξιά που είναι εγκλωβισμένος ο σύγχρονος άνθρωπος.

Έτσι, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα κάθε ανθρώπου στη ζωή, την ελευθερία, την έκφραση των συναισθημάτων· το δικαίωμα στη διαχείριση του εαυτού των, το δικαίωμα στην απολαβή των αγαθών της, στον έρωτα, στη μόρφωση και στην πολιτική, από τη δική της σκοπιά η κάθε μία, ανάλογα με τα βιώματα και την οπτική της, δίνει τη δική της μάχη με τον λόγο, με τα μέσα που διαθέτει, με τις λέξεις. Υψώνει τη φωνή της ενάντια στην καταπίεση, την άνιση μεταχείριση. Κι ανοίγει ένα παράθυρο προς τη μεριά του ήλιου να μπει φως στη ζωή της και στη ζωή των συνανθρώπων.

Πέρα από αναμενόμενες, αιτιολογημένες υπαρκτές διαφορές στην αντιμετώπιση και διαχείριση των προβλημάτων του σύγχρονου κόσμου και των προσωπικών θεμάτων ποιητικά, υπάρχει σαφής προσανατολισμός, κοινός παρονομαστής, κοινή συνισταμένη: ο άνθρωπος και η μοίρα του, το Αύριο του κόσμου. Γενικότερα, η σύγχρονη ποίηση έχει βγει από παλαιά έωλα μορφώματα, έχει βγει από τον ερμητισμό και τα προσωπικά, αφήνοντας στο περιθώριο ερωτικά και αισθηματικά παραληρήματα που οι παλιότερες γενιές αναλώνονταν σε κούφια ερωτόλογα, και ασχολείται με ουσιαστικά θέματα.

Δεν είναι διόλου περίεργο που υπάρχει μεγάλη και ποιοτική ποιητική παραγωγή τα τελευταία χρόνια. Είναι ένας τρόπος υπαρξιακής αγωνίας και ηθικής αντίστασης να ανθεί η γυναικεία ποίηση σε καιρούς ηθικής και πολιτικής παρακμής, μεγάλης οικονομικής κρίσης και πρωτοφανούς δοκιμασίας συνειδήσεων και αντοχής των αξιών. Είναι ένα μέσον να σπάσει τα δεσμά της μοναχικότητάς του το άτομο που κατά κάποιον τρόπο του έχει επιβληθεί, ένας τρόπος επικοινωνίας, καταγγελίας, δημοσιοποίησης σοβαρών προβληματισμών. Είναι η βαθύτερη ανάγκη του ατόμου να εκτεθεί στο κοινό, να ενώσει τη φωνή του, να προβάλει τα συναισθήματά του με των πολλών ενάντια στην αλλοτρίωση, ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων, στην ηθική και την άλλη καθημερινή ρύπανση του περιβάλλοντος.

Όσο περνούν τα χρόνια, όλο και περισσότερες Ελληνίδες ποιήτριες κάνουν αισθητή την παρουσία τους στο χώρο της λογοτεχνίας γιατί τολμούν να «εκτεθούν», γιατί έχουν λόγο. Γιατί τολμούν να μιλήσουν, γιατί έχουν φωνή. Οι παλιότερες Ελληνίδες ποιήτριες μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κι εκείνες, ωστόσο, δακτυλοδεικτούμενες ήταν, όπως και κάθε γυναίκα που τολμούσε να αναμετρηθεί με το ανδρικό κατεστημένο. Σήμερα, αν κρίνουμε από τις ποιητικές συλλογές που εκδίδονται, τα ποσοστά είναι πολύ διαφορετικά τόσο σε αριθμό όσο και σε ποιότητα και δυναμική. Οι Ελληνίδες δημιουργοί έχουν βγει από το καβούκι τους και πολεμάμε το όποιο κατεστημένο με όλα τα μέσα και με τον ποιητικό, ποιοτικό, ουσιαστικό λόγο τους. Στο σύνολό τους.

Έτσι, με την ευκαιρία που μου παρέχει η Βιβλιοθήκη Καλλιθέας συμμετοχής μου «σε μια εκδήλωση αφιερωμένη στην ποίηση», σκέφτηκα να παρουσιάσω τρεις σημαντικές σύγχρονες Ελληνίδες ποιήτριες που επιλέχτηκαν από ένα σύνολο τριάντα σύγχρονων Ελληνίδων ποιητριών ως εκπρόσωποι τριών δεκαετιών (γενεών) και, όλως περιέργως, τριών περιοχών της πατρίδας μας, ήτοι την Ελένη Γκίκα για τη δεκαετία του ’80 (Αθήνα), την Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου για τη δεκαετία του ’90 (Θεσσαλονίκη), και τη Χρυσούλα Σπυρέλη για τη δεκαετία του 2000 (Αγρίνιο).

Την κοινή παρουσίαση κατά κάποιον τρόπο, την υπέβαλαν οι ίδιες με τα ενδιαφέροντα, παρεμφερή θέματα που τις απασχολούν και διαπραγματεύονται δίνοντας τη δική της ποιητική διάσταση κάθε μια, ανάλογα με τις προσωπικές της προτιμήσεις και αξιολογήσεις, αλλά και γιατί έχουν έναν «κοινό παρονομαστή»: το τρυφερό πένθος για τον πατέρα.

Πάνε πολλά χρόνια που γνώρισα την Ελένη. Είχαμε συναντηθεί σ” ένα βιβλιοπωλείο και μας είχαν συστήσει, αλλά δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε κουβέντα μετά ούτε βιβλία. Η γνωριμία εκείνη είχε μείνει ατελέσφορη.

Ουσιαστικά τη γνώρισα μέσα από τα βιβλία της ως μια τρυφερή αισθαντική σημαντική ποιήτρια, αξιόλογη πεζογράφο και δημοσιογράφο και άνθρωπο με σοβαρούς κοινωνικούς προβληματισμούς. Ανακάλυψα μια ωραία ψυχή και μια καρδιά που χωράει όλο τον κόσμο, καλούς και κακούς.

Η επαφή μου με το συγγραφικό της έργο είναι συνεχής και αδιάλειπτη. παρακολουθώ τη δημιουργική της πορεία και τη σημαντική προσφορά της στην ποίηση και την πεζογραφία, πέρα από την άλλη, τη δημοσιογραφική της ιδιότητα, που αν και υπηρετεί τη λογοτεχνική επικαιρότητα, η ποιήτρια την υπερβαίνει και προσφέρει έργο σημαντικό.

Η Ελένη και η πολύπλευρη προσφορά της στα γράμματα είναι γνωστή και αναγνωρισμένη. Δεν πρόκειται να κομίσω εδώ απόψε «γλαύκα από την Αθήνα». Επιθυμώ να περπατήσουμε μαζί στους ποιητικούς ανθώνες και να απολαύσουμε τα μυριστικά και όλα τα ευώδη ποιητικά άνθη ακόμα και ροδόχροα της πικρής αλόης, και να προβληματιστούμε μαζί της για όσα τραγικά που συμβαίνουν σε ατομικό και σε κοινωνικό επίπεδο και τη συγκινούν και την εμπνέουν.

Η Ελένη σε κάθε της έκφραση και κίνηση είναι ποιήτρια και στο πεζογραφικό της έργο. Ανιχνεύει τον χρόνο, όχι σαν μονοδιάστατη πραγματικότητα, αλλά κυκλική, ανακυκλούμενη. Διαλέγεται με τον χρόνο. Με τον χώρο επίσης και με τις λέξεις. Εκφράζεται ποιητικά μέσω των συμβόλων, υπάρχει τούτο το χαρακτηριστικό: στις τέσσερεις από τις εφτά ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει ίσαμε τώρα, οι τρεις έχουν τίτλο τέσσερις λέξεις, που αρχίζουν από το ίδιο γράμμα, και σαφώς προϊδεάζουν τον αναγνώστη για το περιεχόμενο των ποιητικών συνθέσεων, όπως: «Μέλι, μελό, μέλισσα, μάλιστα…», η τέταρτη, «Έως, εαρινός, έρημος, έρχομαι…», ή πέμπτη, «Σώμα, σταυρός, σάρκα, σταυρώθηκα…» η έκτη, και «Θόλωσα, Θύελλα,

θάμβος, θυμήθηκα…» η έβδομη και πρόσφατη ποιητική συλλογή της.

Το γεγονός αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ποιήτρια εκφράζει πρώτα με τον τρόπο αυτό πολύ περιληπτικά το μέρος εκείνο του βιωμένου χρόνου που μ” αυτό επιθυμεί να δηλώσει τη σχέση της ή και την εξάρτησή της από τον κόσμο και τα πρόσωπα που την περιβάλλουν και της προξενούν συγκινήσεις, που τη χαροποιούν ή τη θλίβουν: πάθη, παθήματα ή και εκούσιες και ακούσιες συμφορές.

Θα παρατηρούσα ακόμα πως υπάρχει μια προϊούσα λεκτική πορεία και εξέλιξη στο ξεδίπλωμα των στοχασμών της: ξεκινάει με λέξεις/ έννοιες «γλυκές», που παραπέμπουν σε γεύσεις, συνεχίζει με λέξεις που ενέχουν το στοιχείο της ευωδίας, αλλά και της ερημίας, προχωρεί σε κείνες που σημαίνουν πόνο και οδύνη, για να καταλήξει σ” ένα άλλο τοπίο όπου επικρατεί κατ” αρχήν μια σκοτεινότητα, που δίνει τη θέση της στη θύελλα, στον ανεμοστρόβιλο των παθών που σαρώνει τον κόσμο της ψυχικής γαλήνης, αλλά περνάει από κει στο θάμβος, στην έκσταση, στη λύτρωση, για να καταλήξει στο καταφύγιο της ψυχής που είναι η μνήμη, η θύμηση των πεπραγμένων, η κάθαρση.

Θα μπορούσε κανείς εύλογα να χαρακτηρίσει την ποίηση της Ελένης Γκίκα ως φιλοσοφημένο ελεγείο για την απουσία πολύ αγαπημένων της. Η ποιήτρια δεν αποδέχεται την αναγκαστική φυγή του πατέρα. Θεωρεί πως ενοικεί στον ίδιο χώρο, εκλογικεύει με θαυμαστό τρόπο το αναπότρεπτο γεγονός, αφού βίωσε ολοκληρωτικά την οδυνηρή απώλεια, φόρεσε θαρρείς κατάσαρκα το κενό, κι «ο φοβερός εχθρός / έγινε φίλος».

Αφετέρου, θα ήταν δυνατό να εκληφθεί και «σύνοψις» των πεπραγμένων του ποιητικού της χρόνου/χώρου. Γιατί, ενώ σε πρώτο επίπεδο την απασχολεί το κενό που άφησε ο προσφιλής απών και το οποίο πληροί η δική της αδιάλειπτη ζώσα παρουσία, σε άλλο επίπεδο αποτυπώνεται η στωική αντιμετώπιση που επιτυγχάνεται με τη συνέργεια/συνωμοσία των αντιθέτων, την αντίφαση: απόρριψη> <οικείωση.

Η μη παραδοχή του γεγονότος δημιουργεί ένα ανάχωμα που υποστηρίζει και υποστυλώνει την αμετακίνητη πίστη στην αέναη πνευματική / άυλη παρουσία του εκλιπόντος σωματικά πατέρα, αλλά και την απτή ύπαρξή του πάνω σε ό, τι άγγιξε, χάιδεψε η πνοή του, πάνω σε ό, τι ακούμπησε κι αποτυπώθηκε η αφή του, όπως συμβαίνει με τη μαγεία και τη γοητεία που υπάρχει και ελκύει στους αρχαιολογικούς χώρους.

Η ποιήτρια Ελένη Γκίκα όχι μόνο τη νιώθει την αόρατη παρουσία του, αλλά συμβιώνει με τη θαυμαστή πραγματικότητα που περιγράφει αριστουργηματικά απλά με λιτούς, κατανοητούς στίχους:

«Από τις Κυριακές θα πιαστώ

να ξαναβρώ την αρχή

θα μου δώσεις το βήμα;»

λέει κι αναφέρεται στη μεγάλη απουσία του πατέρα της που ωστόσο είναι πάντα παρούσα κι ας είναι «Ύπαρξη άπιαστη», εκείνη τον νιώθει πάντα κοντά της και του μιλάει λες και είναι εκεί και την ακούει. Του μιλάει με λόγια γλυκά και τρυφερά:

«Κι όμως το ξέρω

στο μισοσκόταδο αεράκι η ανάσα σου

σε λίγο να έρχεται πάλι και πάλι»,

γιατί το νιώθει πως είναι εκεί η άυλη παρουσία του και γεμίζει τη μοναξιά του δωματίου. Είναι ο πατέρας, το άλλο Εγώ της.



Δημιουργεί ψυχικά και φυσικά τοπία που ιλαρύνουν την οδυνηρή αναπόληση και λειαίνουν την ανάμνηση, ομορφαίνοντας τη μοναξιά όπου βρίσκει τον εαυτό της και δημιουργεί και υπάρχει..

Υγρή, λυγμική, αλλά χαμηλότονη ποίηση, διακριτική, ωσάν σιγαληνή βροχή πρώιμου φθινοπώρου, αξιοπρεπώς οδυρομένη και δακρυρροούσα ικετευτικά, προσδοκώντας την άνωθεν παραμυθία με την παραδοχή, την αποδοχή, την κατάφαση και το θαύμα:

«Ξέρεις ο άνθρωπος άμα χάσει την αφή του πεθαίνει.

σκορπίζει ο έρωτας

και με τις πρώτες βροχές διαλύονται τα χέρια σου,

(…)ο χρόνος εκμηδενίζεται

έτσι ηττούνται οι αποστάσεις

κι είναι λες και τα έζησες

μονάχα για να θυμάσαι(…)

Αλλ” όμως ό, τι έγινε

μονάχα έτσι θα μπορούσε να γίνει.

Έτσι ακριβώς.

Κι αυτό είναι το θαύμα».

Αυτό είναι το θαύμα: να γνωρίζεις τι σε περιμένει στην άκρη ή στα μισά του δρόμου και συ να παίρνεις θαρραλέα τον ανήφορο περιγελώντας, περιπαίζοντας το θάνατο μ” ένα ειρωνικό χαμόγελο ευτυχισμένης ουτοπίας.

Ο ποιητικός της τρόπος και δρόμος είναι μια ατελεύτητη αναζήτηση της ψυχής των πραγμάτων, της ψυχής της, μέσα στο χάος, τη ρευστότητα, τη διαφορετικότητα, την αντιπαλότητα και τη μαγεία όλων των στοιχείων, που συνθέτουν το νόημα και το περιεχόμενο του κόσμου, του χωροχρόνου και της ζωής.

Καταγράφει καθημερινά συμβάντα της ψυχής και της καρδιάς, ιστορεί και ζωγραφεί εικόνες και καταστάσεις που αγγίζουν το μέσα μέρος του μυαλού, που έχουν κάτι από την ψίχα της ζωής και του ονείρου, ψήγματα του χρυσού που γεννάει στην ψυχή της η υποβλητικότητα και η μαγεία της αμετακίνητης μοναξιάς, που κάθε μέρα βρέχει ο Θεός για όλο τον κόσμο.. Και τη συναντάει στις ατελεύτητες αναζητήσεις, ακόμα και μέσα στην καρδιά της που μοιάζει σα «να προσπαθεί να σκαρφαλώσει σ” ένα ποίημα». Και γίνεται ποίημα, τρυφερό τραγούδι, γέφυρα προς τη ζωή

Η Ελένη, αν και είναι λυρική ποιήτρια δεν γράφει μόνο για τον εαυτό της. Το έργο της στην ουσία είναι κοινωνική ψυχογραφία και διερεύνηση μιας συγκεκριμένης συμπεριφοράς εκείνων που διαμόρφωσαν με τη δική τους λογική και στα δικά τους μέτρα, μια γενιά που δεν πιστεύει στο παρελθόν και δεν προσδοκά τίποτε από το μέλλον. Και προσπαθούν μέσα από τους σπασμένους καθρέφτες να συλλέξουν τα θρύψαλα της ζωής, να συναρμολογήσουν το πρόσωπό τους και να αποκτήσουν ταυτότητα.

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να αγγίξει και να συλλάβει όλη την αλήθεια. Τα όριά του είναι δεδομένα. Γι” αυτό και η ποιήτριά μας καταφεύγει συχνά στη χρήση των συμβόλων. Είναι κατ” εξοχήν συμβολική η ποίησή της και αφαιρετική. Εκεί στη μοναξιά της ποιητικής ενδοχώρας, συνειδητοποιεί τον πόνο και γεύεται πικρό ψωμί την οδύνη της ερωτικής ή της όποιας ένδειας. Εκεί, στο ημίφως της ερημιάς και της αναπόλησης, κάνει αναδρομές στα παιδικά και στα εφηβικά της χρόνια ψάχνοντας τις χαμένες αγάπες.

«Είμαι πάντα ολόρθη

και έτοιμη να ξαναπάρω τη ζωή μου στα χέρια μου.

Μ” ακούτε;

Είμαι εδώ!

Εδώ και τώρα Αρχίζω!»

«Το άλμα, το τέλμα

και η ανάσα σου

εκείνο το αγέννητο παιδί

που έγινε ποίημα

άλγος

άλμα

αρχή.

Κυρίως».

Οι ρυθμοί κι οι παλμοί της καρδιάς έγιναν λέξεις, στίχοι, ποιήματα. Και το ευάγκαλο ψυχικό τοπίο πήρε υλική υπόσταση μέσα σε μια χαριτωμένη και εύγλωττη, αγαπησιάρικη, όσο και δυναμική σπονδυλωτή ποίηση.

Φτάνοντας στο τέλος του σύντομου οδοιπορικού στα ποιητικά τοπία της Ελένης Γκίκα, αισθάνεσαι την ανάγκη να γυρίσεις πίσω προχωρώντας αργά, ψηλαφώντας τον βιωμένο χώρο και χρόνο, ανιχνεύοντας τα μυστικά της τέχνης της. Και εκτιμάς την αξιοσύνη και την αξιοπρέπεια που βιώνει τα γεγονότα που τη συγκλονίζουν και που οριοθετούν και χαρακτηρίζουν τη στάση της στην τέχνη, στον χώρο εργασίας και συνεργασίας, στις διαπροσωπικές και διανθρώπινες σχέσεις της και στη ζωή.







*

Ξεκινάω τη σύντομη περιήγηση στα ποιητικά τοπία της Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου από ένα ποίημα που δίνει την εικόνα του σύγχρονου κόσμου, ενός κόσμου που έχει περιφρονήσει τις αξίες, που έχει ξεχάσει τον Θεό του:

«…Είναι γιατί ένας άγγελος

…τις νύχτες με ακολουθεί

Στ’ αυτιά μου ψιθυρίζοντας

Πως στην αυλή της εκκλησιάς

Στο πέτρινο παγκάκι

Ένας Χριστός που ανέστη

Μονάχος ξεπαγιάζει».,

γι’ αυτό μια υφέρπουσα θρηνητική χριστιανοσύνη συνοδεύει τον απόηχο μακρινής εποχής.

«Οι ιστοριούλες από την Αγία Γραφή που της διάβαζε η μαμά της τα βράδια από ένα πράσινο δερματόδετο βιβλίο, καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού της», όπως και η επαφή της ποιήτριας με τα κλασικά κείμενα στην παιδική και την εφηβική ηλικία και με τα έργα σπουδαίων σύγχρονων δημιουργών, έχει συμβάλει σημαντικά στη διαμόρφωση μιας προσωπικής ποιητικής γραφής ευρέος φάσματος.

Μιας ποίησης, που αν και προσωπική και σταθερή σ’ ένα κομβικό σημείο, όπου συναντώνται οι άξονες των προβληματισμών της, απλώνεται σε πολλαπλά επίπεδα και, χωρίς να χάνει τον βηματισμό και τον ειρμό, αναλύει γεγονότα και καταστάσεις τόσο σε προσωπικό/ ατομικό, όσο και σε επίπεδο διαπροσωπικών και διανθρώπινων σχέσεων με ένα αξιοσημείωτο δυναμισμό.

Παρακολουθώντας την πορεία της μέσα από 6 ποιητικές συλλογές σε διάστημα τριάντα ετών (1986-2016), διαπιστώνω πως η Ευτυχία Αλεξάνδρα Λουκίδου, κατά μέσον όρο, μοιράζει τον ποιητικό της χρόνο ανάλογα με τα βιώματα που την απασχολούν, σε πενταετίες.

Το δράμα που βιώνει η ποιήτρια τόσο στην καθημερινότητά της όσο και ποιητικά αποτυπώνεται αφομοιωμένο στο έργο της, συμπίπτει με το καθολικό δράμα που βιώνει ο σημερινός οικουμενικός άνθρωπος. Γίνεται βαθύτατος εσωτερικός, ενδόμυχος, περίπου ενδομήτριος πόνος που δεν την εγκαταλείπει από τον πρώτο ως τον τελευταίο λόγο:

«Αν έφευγες

Μια εκκλησιά χωρίς εσταυτρωμένο

θα ήταν η αγκαλιά μου».

……..

Υπάρχουν λίμνες δακρύων σιωπηλές

….Σ’ εφηβικά λευκώματα

Άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μας

Κι άλλοι που πέρασαν από την ψυχή μας».

Η Ευτυχία – Αλεξάνδρα το γνωρίζει πολύ καλά πως ο πόνος κι ο χρόνος, η απουσία και η μνήμη, η απορία, το γιατί των σχέσεων και των αντιφάσεων, το γιατί της ύπαρξης είναι περιεχόμενο ζωής. Και φαίνεται πως έχει ξοδέψει πολύ χρόνο γι’ αυτή την πίκρα που κουβαλούν οι στίχοι της από την αρχή ίσαμε το τέλος της έως εδώ ποιητικής διαδρομής της. Και μια περιρρέουσα, εξακολουθητική θλίψη, μια απουσία και αναζήτηση την ακολουθεί. Και είναι:

«Αυτή η μνήμη της αφής για ενός λεπτού

Ανάπαυση»,

η έλλειψη επικοινωνίας, η κατασταλαγμένη οδύνη στον πόνο των πραγμάτων. Πολύς εσωτερικευμένος πόνος, πολλές απώλειες έχουν περάσει από τη ζωή της κι έχουν αφήσει τα ίχνη τους πάνω της που σωματοποιούνται και ενσωματώνονται σ’ έναν διαυγή συνεχιζόμενο διαλεκτικό μονόλογο με την απουσία. Αν και κυριαρχεί δωρική, αιχμηρή αυστηρότητα, συχνά κάνει αισθητή την παρουσία της με θρησκευτική ευλάβεια η παιδική αθωότητα:

«…Όμως πριν φύγω δείξε μου

Με τη χλωμάδα ενός κεριού

Την Παναγιά

Που στρώνει στο μικρό Χριστό

Για να πλαγιάσει»

Στον συνεχιζόμενο εσωτερικό μονόλογο υπάρχει το «εμείς», ένας μονόλογος για δύο. Πίσω από κάθε λέξη, κάτω από κάθε στίχο, κρύβεται μια ατομική τραγωδία. Όσο πιο έντονα βιώνει την πραγματικότητα, τόσο πιο δυνατή είναι και η εκφορά του λόγου, τόσο πιο δυναμική είναι και η σύνθεση του ποιητικού μορφώματος σε ποιητικό γεγονός.

Ο βιωμένος χρόνος οριοθετεί τις κινήσεις της ψυχής της και καταγράφει με διαύγεια τους στοχασμούς της όπως έχουν απομνημονευτεί σε χρόνο άχρονο στη ζωή της από τρεις διαφορετικούς κόσμους και πολιτισμούς που άφησαν τη σφραγίδα τους πάνω της: Κωνσταντινούπολη, από όπου έλκει την καταγωγή, Γερμανία, όπου γεννήθηκε και Ελλάδα/ Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε. Καταγράφει στιγμές του βίου σημαδιακές, επεισόδια ζωής κατακερματισμένης, γράφει ποίηση με τα κομμάτια της θρυμματισμένης παιδικής και εφηβικής ηλικίας, που βάζει την υπογραφή του, ένας φευγάτος, τελειωμένος έρωτας κι αφήνει πίσω του απέραντη ερημιά. Και είναι τόση η μοναξιά που την περιβάλλει που την κάνει να πάρει μια γενναία απόφαση για να επιβιώσει:

«Κάποτε θα με πάρω αγκαλιά να με παρηγορήσω

Έτσι λεπτά ντυμένη που γεννήθηκα».

Έχει μια ευθύβολη, εφιαλτική γυμνότητα η φιλοσοφούσα και φιλοσοφημένη αντιμετώπιση των πραγμάτων, η πλατειά κι από περιωπής θεώρηση της ζωής, η υποβόσκουσα ενίοτε στωική αναλγησία και η καυστική ειρωνεία. Συχνά, αλλάζει ο τόνος της φωνής, η χροιά των ήχων μεταβάλλεται, διαμοιράζεται το περιεχόμενο των στιγμών:

«Σ’ ένα τραπέζι χειρουργείου

Όπου βαθύτερα απ’ το απρόβλεπτο

Η νοσταλγία τεμαχίζει»,

συντελείται μια διαρκής σύνθεση και αποσύνθεση, ο λόγος γίνεται καυστικός, καταγράφει μια πραγματικότητα δίχως φως. Το ατομικό άχθος συμπίπτει με το καθολικό:

«ο αδαπάνητος χαμός…»,

είναι πανταχού παρών ως η μόνη σταθερή και «αδαπάνητη» πραγματικότητα, η μόνη δεδομένη αλήθεια: Τα πάντα, ως τόσο, ακολουθούν την πορεία προς ένα τέλος που είναι πάντα μια καινούρια αρχή Και το ατελείωτο σχήμα του ποιήματος που λέγεται και είναι ΖΩΗ, συνεχίζεται.

Η σχολική σύμβουλος Χρυσούλα Σπυρέλη, φιλόλογος με ευρύτερες σπουδές, είναι μια σοβαρή ερευνήτρια με δημοσιοποιημένο αξιόλογο δοκιμιακό έργο. Προικισμένη με ποιητική ευαισθησία και με επαρκή επιστημονική κατάρτιση στις αποσκευές της, έχει την άνεση να συναρθρώνει, να δομεί σωστά, να υποστυλώνει και να υποστηρίζει το έργο της μεθοδικά και συστηματικά με σοβαρά επιστημονικά κριτήρια.

Ως ποιήτρια εμφανίστηκε στο χώρο της λογοτεχνίας με την ποιητική συλλογή «Τήλε φάος», το 2002. Είναι αρκετά νέα στον χώρο της ποίησης, με τρεις, ωστόσο, αξιοπρόσεκτες ποιητικές συλλογές: «Τήλε φάος», (Αγρίνιο το 2002), «Χρωματιστές ενδείξεις», (Γαβριηλίδης, Αθήνα 2011) και «Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά/ πάρε και τον πατέρα», (Εκδόσεις γράμμα, Μεσολόγγι 2015).

Με την πρώτη ποιητική συλλογή Τηλε φάος, καταθέτει τους προβληματισμούς της για την έκφραση και τον ποιητικό λόγο. Με σηματωρό το φως της καθάριας φύσης επιστρέφει στον παράδεισο της παιδικής και της εφηβικής ηλικίας, στον κόσμο της αθωότητας, στα δύσβατα φυσικά και ανθρώπινα τοπία μιας εποχής, σκληρής όσο και όμορφης, στερημένης όσο και αγαπητικής.

Η ποίησή της είναι ουσιαστική, η φωνή και η γραφή της καθαρή, ευανάγνωστη. Χωρίς εξάρσεις και μεγαλοστομίες μεταφέρει απλά κι ανεπιτήδευτα τον πλούτο της βουνίσιας, της πάναγνης βιωμένης ποιητικής της οικουμένης. Ο απλός ποιητικός της λόγος, ωστόσο, παραπέμπει σε μαθητεία και σπουδή κλασικών κειμένων, μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνεται με το πέρασμα στις «Χρωματιστές ενδείξεις», όπου η συνειδητοποίηση ότι η ζωή των είναι η εύθραυστη πραγματικότητα, υποβάλλει στην ποιήτρια στίχους αιχμηρούς με δωρική λιτότητα:

Εδώ, η Ανάτ των φοινίκων.

Η Κάλι των Ινδών.

Η μαύρη Μητέρα!

Τις θύελλες κυβερνώ κι αφεντεύω

Εγώ, η Εκάτη, που ήμουνα χτες

Ενάρετη Άρτεμις!

Γυναίκες, κρύψτε τα νεογέννητα

Μην τα βλάψει το φως.

Λύκοι λυμαίνονται αγέλες

θηλυκών ελαφιών.

Ουρλιαχτά στο κίτρινο σεληνόφως.

και γεμίζει

με τέρατα η Αρχαία Αρκαδία.

Προφητεία ανεμόπνευστη,

περνάει στις φλέβες μου

φόβο θανάτου»

Ωχρή σελήνη)

Και επιστρέψει στα πονεμένα τοπία της παιδικής ηλικίας, να μπει στης μητέρας «το κάδρο το παλιό με το στημένο βλέμμα» για να βρει καταφύγιο και να στεριώσει.

Είναι συνειδητοποιημένη. Ξέρει γιατί γράφει ποιήματα: για να μπορεί να ταξιδεύει παντού με τις λέξεις, με τα φτερά των στίχων. Γράφει με απόλυτη φυσικότητα και βεβαιότητα:

«Πήρα παραμάσχαλα ένα ποτάμι

κι έφυγα τραγουδώντας».

Γιατί μόνο η ποίηση με τη δύναμη των λέξεων μπορεί να κατορθώνει τα πάντα. Να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Και με την ίδια σιγουριά, ως Πηνελόπη, καλωσορίζει τον επιστρέφοντα από την αναζήτηση του «πολύτροπου» πατέρα του, τον επαναστάτη γιο της Τηλέμαχο:

«Καλώς ήλθες, Τηλέμαχε, μακρινό μου φάος».

Και μην έχοντας πλέον καμιά ελπίδα επιστροφής του περιπλανώμενου, βλέπειτην κλίνη αδειανή και μονολογεί καθώς κάθε ελπίδα εκπνέει:

«Σβήνει στο φως η μορφή σου.

Αιχμάλωτη σκόνη ο Έρως

κάθεται δίχως φτερά ανάμεσά μας».

Το φως κυριαρχεί στην ποίηση της Χρυσούλας Σπυρέλη, το οικείο και αδιαπραγμάτευτο Αιτωλικό φως, το ατελείωτο Ελληνικό φως ενάντια στο σκοτάδι, ο άνθρωπος και η μοίρα του, η ζωή, ο έρωτας κι ο θάνατος, είναι οι αφετηρίες της ποίησής της, Κι άξαφνα κάνει μια σημαντική ανατροπή και υπέρβαση με το καινούριο της ποιητικό βιβλίο που τιτλοφορεί με δυο εμβληματικούς στίχους του Μιχάλη Γκανά:

«Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά

πάρε και τον πατέρα».

Πρόκειται για μια σύντομη καταλυτική στη δυναμική της σύνθεση, ένα τρυφερό νανούρισμα με γλωσσικά στοιχεία από την ατόφια, τη βουνίσια καθημερινή ντοπιολαλιά, στον ετοιμοθάνατο πατέρα της που ψυχορραγεί, για του κάνει το πέρασμα στην άλλη πραγματικότητα γλυκύτατο ύπνο τραγουδώντας του σιγανά ιστορίες από την περασμένη του ζωή, από την απλή καθημερινή του βιωμένη πραγματικότητα. Τον νανουρίζει θυμίζοντάς του τις χαρές και τις λύπες, τις αγωνίες και τις προσδοκίες του, τον ξαναγυρίζει στην αρχή του για να πορευτεί νοερά από το τέλος προς την αρχή στο ταξίδι της ζωής του. Και ν’ αποξεχαστεί, να λυτρωθεί από την αγωνία και τον φόβο του θανάτου και να περάσει στην άλλη διάσταση, στην άλλη πραγματικότητα ανώδυνα, ειρηνικά, ευτυχισμένος. Και κλείνει το νανούρισμα/ οδοιπορικό με το υποβλητικό:

«Αυτοβιογραφικό αφηγητή»

«Γεννήθ’ κα το ’23.

Η μάνα πέθανε νωρίς.

Μεγαλώσαμι με τον πατέρα κι τ’ βάβω,

Με βρήκε ο πόλεμος δέκα εφτά χρονών.

Βγήκαμι όπως όπως στ’ν άκρ’.

Ήρθε ο εμφύλιος.

Έγιναν πολλά ανακατώματα.

Τέλος πάντων.

Ας τα’ αφήσουμε αυτά.

Παντρεύκα στα 35 .

Δούλευα με τ’ αδέρφια μ’ όπ’ έβρισκα μεροκάματο.

Το ’63 άρχισε το φράγμα στα Κρεμαστά.

Στον Αχελώο.

Δούλεψα εργάτ’ς να ζήσω τα’ φαμελιά.

Ύστερα στο Καστράκ’ , στο Μόρνο, στον Άραχθο.

Τέλος πάντων.

Δεν είναι τίποτα η ζωή.

Έφεξε και νύχτωσε…»

Έφεξε και νύχτωσε. Δεν είναι τίποτα η ζωή. ΄Εφεξε και νύχτωσε. Ωστόσο, αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Η ζωή συνεχίζεται!
…………………

* Εισήγηση στην εκδήλωση παρουσίασης Τριών σύγχρονων Ελληνίδων ποιητριών:

Ελένης Γκίκα – Ευτυχίας-Αλεξάνδρας Λουκίδου – Χρυσούλας Σπυρέλη, εκπροσώπων Τριών Δεκαετιών: ’80, ’90, 2000, αντίστοιχα, που πραγματοποιήθηκε στη Βιβλιοθήκη του Δήμου Καλλιθέας, στις 24 Μαΐου 2016 με πρωτοβουλία και άψογο συντονισμό του Γιώργου Γαλάντη.

http://fractalart.gr/3-sygxrones-poiitries/